BUITENLANDS OVERZICHT

De opstanding van Christus is weder herdacht geworden; gelijk dit eeuwig gedenkwaardige feit nu al eeuwen achter elkander herdacht is geworden. Veel is er in de loop der eeuwen op het rond der aarde veranderd. In velerlei opzicht heeft de wereld een gans ander aanzien gekregen dan toen Christus zegevierend uit het graf verrees. Geslachten zijn gekomen en gegaan. Ontdekkingen als die van stoom en electriciteit en nog zo vele andere hebben er sindsdien plaats gevonden. Doch hoe veel er ook op aarde veranderd is geworden, door Gods trouwe zorg is dit feit op de Paasdagen, die nu alweder achter ons liggen, herdacht mogen worden en zal het op aarde herdacht worden zo lang de wereld bestaat.

Grote veranderingen hebben er op aarde plaats gegrepen — zo schreven wij. Een grote verandering heeft er zelfs in de laatste dagen nog plaats gevonden. Uit de communistische hoek is men met voorstellen voor de dag gekomen, die men kort tevoren niet verwacht had en welke heel de wereld ia verbazing hebben gebracht

De rode Chinese regering toch heeft een voorstel gedaan om tot een wapenstilstand op Korea te komen. Dit voorstel benaderde zeer dicht het voorstel, dat de Engelse minister Eden ook eenmaal te dezer zake had gedaan. Het houdt in, dat de krijgsgevangenen, die niet naar de plaats van herkomst terug willen keren, naar een neutraal land zullen worden getransporteerd. Het land, waarnaar dezen zullen worden gezonden, heeft de Chinese regering niet met name genoemd.

Sommigen houden het er voor, dat dit Zweden, anderen dat het Indonesië zal zijn. Doch daarover valt met enige zekerheid op dit ogenblik niets te zeggen, evenmin als over het verdere verloop van het voorstel, dat door de regeringen van de Sovjet-Unie en Noord-Korea ondersteund wordt.

Dit voorstel is door de Chinese regering bij de Organisatie der Verenigde Naties ingediend. De vertegenwoordigers van de landen, welke bij de oorlog op Korea • betrokken zijn, die in Amerika in vergadering bijeen zijn geweest, zijn echter van gevoelen, dat de onderhandelingen over het Chinese voorstel op Korea gehouden moeten worden, hetgeen dan ook wel zal geschieden.

Die verandering in de Russische politiek werd ingeluid met de belofte van Molotow, dat hij zijn best zou doen om de Engelse, en later ook de Franse burgers, die op Korea in communistische gevangenschap zijn geraakt, daaruit te bevrijden; een belofte, die reeds in vervulling is gegaan, want daar zijn reeds op Korea enkele Engelse en Franse gevangen burgers in vrijheid gesteld.

Doch men vergete bij deze verandering niet, dat, ook al wordt de wapenstilstand op Korea een feit, daarmede de problemen rondom Korea nog bij lange na niet zijn opgelost. De voornaamste en de moeilijkst op te lossen problemen komen dan pas aan de orde. Deze zijn onder meer de erkerming van het communistische China, zijn opneming als lid in de Organisatie der Verenigde Naties, waarop van Russische zijde steeds is aangedrongen en waarop van die kant ook dezer dagen is gezinspeeld, de toekomst van Formosa, de andere strijdtonelen, vooral in Vietnam en Malakka.

Daarbij komt nog, dat de geallieerden de vrees bekruipt, dat, indien de communistische troepen op Korea vrijkomen, de2» op andere plaatsen in Azië gebruikt zullen worden. Het is dan ook zeer wel te verstaan, dat men van gealhëerde zijde enige zekerheid wil hebben, dat dit niet geschieden zal.

De wapenstilstand op Korea zal door talloze Amerikanen stellig met grote vreugde begroet worden. De oorlog op Korea is in Amerika nimmer populair geweest. Dit blijkt wel uit de berichten, welke dienaangaande in de Amerikaanse bladen te lezen staan. Volgens die berichten — officieel is toegegeven dat er niet minder dan 47.000 Amerikaanse soldaten gedeserteerd zijn — moet zelfs het aantal soldaten, die uit de Amerikaanse gelederen gedeserteerd zijn, 65.000 bedragen, terwijl het aantal onderduikers in Amerika maandelijks 20.000 bedraagt.

De weerzin, welke bij zeer vele Amerikanen tegen deze oorlog bestaat, is te meer te verklaren, als men let op de zware verliezen, welke de Amerikanen op Korea aan manschappen en materiaal geleden hebben.

De totstandkoming van de wapenstilstand zal echter met geen gering misnoegen aanschouwd worden door de Chinese nationalisten op Formosa. Nog maar zo kort geleden had de Amerikaanse regering hun toegestaan om aan de oorlog te mogen deelnemen, hetgeen door hen met grote vreugde aanvaard was. En nu dreigt wat zij zo vurig verlangden geheel te niet gedaan te worden, met gevolg, dat hun positie uiterst onzeker wordt. Geen wonder, dat zij van de wapenstilstand niets moeten hebben.

Deze wapenstilstand is trouwens nog niet gesloten. Nog altijd ziet men in de kring der geallieerden de Russische verandering met wantrouwen en scepticisme aan. Daar is wel reden voor. Het is toch hoogst merkwaardig, dat, waar van Russische zijde op een samenkomst van de Russen met de geallieerden ter bespreking van de hereniging van Duitsland is aangedrongen, daarbij met geen woord gerept is over de totstandkoming van Oostenrijks zelfstandigheid. Aangaande die kwestie zou toch met een weinig moeite een oplossing te verkrijgen zijn. Reeds in 1945 werd met volledige instemming van de Sovjet-Unie Oostenrijk geproclameerd tot een bevrijd land, waarin de bezettende mogendheden op de duur generlei reden voor een bezetting hebben. Doch nog steeds wordt Oostenrijk bezet gehouden. Keer op keer hebben de WesteUjke geallieerden er op gestaan — reeds zijn er meer dan 250 samensprekingen om tot dat doel te geraken, gevoerd — eindelijk een vredesverdrag met Oostenrijk te sluiten, ten einde dat de vreemde troepen der bezetters er uit teruggetrokken zouden worden. Doch het was bij de Russen steeds nul op het request. Zij gaven van een kennelijke onwil om zulks te doen blijk. Als nu de Russische regering voorstelt om weder eens over de hereniging van Duitsland te gaan onderhandelen, zo vreest men van geallieerde zijde dat dit onder andere met de bedoeling gedaan is om vooral niet over Oostenrijk te gaan onderhandelen. Hier kon metterdaad wel eens een adder onder het gras schuilen. De totstandkoming van Oostenrijks zelfstandigheid kan heel rustig geschieden. Daarover zal in brede kringen geen ergernis ontstaan, maar wel grote tevredenheid. Met het vraagstuk van de Duitse hereniging is het gans anders gesteld.

Het is ontegenzeggelijk waar, dat men deze in Duitsland grotelijks begeert.

Doch het is zelfs de grote vraag of men die in Rusland zelf wel begeert. Daarvoor heeft de Russische regering nog nimmer een oprecht bewijs geleverd. Zij heeft zich steeds krachtig verzet tegen het herstel van de oude Duitse grenzen in het Oosten. Zij ontziet geen middel om haar macht en invloed in Oost-Duitsland te versterken. En niet alleen in dit opzicht vormt de hereniging van Duitsland een netelig vraagstuk, maar ook ten aanzien van Frankrijk. Dit is er allerminst op belust om het oude machtige Duitsland te zien herrijzen. De bespreking van de Duitse hereniging kan o zo gemakkelijk allerlei gevoeligheden en tegenstrijdigheden in het leven roepen. Er zijn dan ook niet weinigen, die van gevoelen zijn, dat deze kwestie door de regering van de Sovjet-Unie op het tapijt gebracht is om verdeeldheid onder de WesteUjke mogendheden te zaaien en dat er achter de vriendelijkheden en tegemoetkomingen, die de communisten thans aan de gewestelijke mogendheden bewijzen, een machtig middel van propaganda schuilt.

Niet alleen tegemoetkomingen, maar ook vriendelijkheden worden er thans van de Russische kant tot aan Amerika toe bewezen, dat door de Russen tot dusverre immer als de grote oorlogsophitser is neergezet. Het is dezer dagen zowaar geschied, dat er door de Russische autoriteiten tijdens een feestmaaltijd in Moskou gedronken werd met een toast, welke werd ingesteld met de volgende woorden: „Ik drink op de gezondheid van Eisenhower en het Amerikaanse volk". Doch trots al deze tegemoetkomingen en vriendelijkheden bhjft er toch onder de geallieerden een groot wantrouwen tegenover de Sovjet-Unie, haar bondgenoten en sateUieten bestaan.

Van dit wantiouwen gaf niemand minder dan de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, Foster Dulles, duidelijk blijk.

Hij verklaarde toch op een persconferentie, dat de Russische vredesgebaren geen wijziging hebben gebracht in de gevaarlijke toestand, waarin de Sovjet-Unie de wereld heeft gebracht Want — zo zeide hij — de Sovjet-Unie is een zwaar bewapende totahtaire staat, aan welks hoofd een kleine groep staat, die een derde van de volkeren en de hulpbronnen der wereld beheerst Bovendien staan de communistische leiders in de grond der zaak uiterst vijandig tegenover iedere andere staat, die de communistische controle niet aanneemt, terwijl z^ daarenboven geen enkel moreel bezwaar hebben tegen het gebruik van geweld. Desondanks achtte hij het mogeUjk, dat de verhouding tussen het Westen en de communistische wereld wel van tijd tot tijd iets minder gespannen kan zijn, maar hij waarschuwde er voor, dat het communistische gevaar nimmer uit het oog verloren mag worden.

En dit gevaar is waarlijk niet denkbeel^ dig. Het is niet aan te nemen, dat de Sovjet-Unie haar ideeën om een wereldrevolutie te verwekken heeft opgegeven Van het uur af, dat de communisten in Rusland aan het bevidnd kwamen, is dit het doel van hun beleid geweest, en er bestaat geen enkele gegronde reden voor om aan te nemen, dat zij dit verloochend hebben. Integendeel. Zij blijven nog steeds stoken wat zij maar kunnen in heel de wereld en houden er een nauw verband op na met hun hulptroepen, de v^'fde colonne, die in tal van landen bestaat, inzonderheid in Frankrijk en Italië een sterke partij uitmaakt Al zijn de middelen om hun doel te bereiken van zeer verschillende aard, gebruiken zij nu eens geweld of maken zij als het in hun kraam te pas komt door leugen en laster en verdachtmakingen de hun weerstrevende regeringen en volken verdacht en hatelijk en betonen zij zich dan weer eens voorkomend en vriendelijk. Al deze middelen hebben slechts één doel, namelijk om de wereldrevolutie te vestigen en alzo meteen al de volkeren tot hun vazallen en knechten te maken.

Daarop wijzen hun gestadige zuiveringen, welke zij onafgebroken in Rusland en diens vazalstaten uitvoeren; de doodvonnissen, welke voltrokken worden, en de kampementen, waarin zij een ieder, die hen wederstreeft, opsluiten; de talrijke veto's, welke zij in de Organisatie der Verenigde Naties uitgesproken hebben; de geweldige bewapening, welke men in de Sovjet-Unie en de haar onderhorige staten er op na houdt; de vredesbetogingen der communisten, welke altijd daarmede gepaard gaan, dat de Sovjet-Unie en de met haar bevriende rijken tot do tanden toe gewapend moeten blijven, maar de andere volken tot ontwapening dienen over te gaan.

Hoe het ook verder in de wereld moge verlopen, de toekomst laat zich donker aanzien, waar men God en Zijn Woord versmaadt en bhjft versmaden,

In het kort nog het navolgende.

Eindelijk is dan als compromis-candidaat een hooggeplaatste Zweed als secretaris-generaal van de Organisatie der Verenigde Naties benoemd, die deze functie inmiddels reeds aanvaard heeft Dr Adenauer bevindt zich op reis naar Amerika,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen