Een eigen dagblad

Het doet ons steeds weldadig aan, de drang, die er bij vele S.G.P.-ers nog uitgaat naar een eigen dagblad. Daaruit spreekt toch de liefde tot de beginselen der S.G.P., de begeerte om dag bij dag in een eigen blad daarvan te kunnen lezen; het verlangen om dienovereenkomstig te worden voorgelicht

Dit is zo zeer te verstaan, dat waj ten volle kunnen begrijpen en hogelijk waarderen de vraag, die gedurig wordt gehoord naai eigen dagblad, ook al omdat men dan niet langer gedwongen zal zijn zich op een dagblad te abonneren, dat niet uit de beginselen der S.G.P. leeft

Veel, zeer veel valt er dan ook inderdaad te zeggen voor esn eigen dagblad. Ook in de kring van de leiding gevende personen van de S.G.P. wordt dit alzo aangevoeld. Zagen zij er dan ook maar enigermate mogehjkheid voor om daartoe te komen, zij waren er al lang toe overgegaan om tot de oprichting van eigen dagblad te komen. Zij zowel als vele andere S.G.P.-ers zien er de grote wenselijkheid van in. Ook zij betreuren het, dat het zo is als het thans is. Hunnerzijds is deze aangelegenheid dan ook meermalen bezien en besproken. Doch telkens was hun oordeel, dat, hoe jammer het ook mag zijn, tot de stichting van een eigen dagblad niet kon worden overgegaan.

Gods Woord toch leert ons, dat wie een toren wü bouwen, tevoren de kosten daarvan moet overrekenen.

De kosten van een eigen dagblad zijn onder de gegeven omstandigheden, waarmede men nu eenmaal rekening heeft te houden, exorbitant hoog. Wij leven immers in een tijd, waarin vrijwel alles even duur is, sommige dingen zelfs peperduur zijn. Daartoe behoort dan ook de exploitatie van een eigen dagblad.

Het kapitaal voor de stichting er van zal naar berekening maar eens eventjes om en bij een millioen gulden bedragen. Dit vormt reeds een probleem op zichzelf. Hoe aan een millioen gulden te komen, waar de S.G.P. weinig kapitaalkrachtige personen onder haar leden telt. Bij vreemden behoeft men om een grote bijdrage niet aan te kloppen. Het süchtingskapitaal zal derhalve uit de middelen van eigen partijgenoten bijeengebracht moeten worden. Daarvoor bestaat al bitter weinig kans van slagen. Doch gesteld — wat in de verste verte niet is te verwachten — dat dit gelukte, dan komt er de grote verantwoordelijkheid voor de verdere gang van zaken. Wie kan die dragen en wie durft deze met een goed geweten op zich te nemen? Een grote en zware verantwoordelijkheid, die men lüet zo gering moet schatten. De mogelijkheid bestaat toch en is in deze waarlijk niet klein te schatten, dat er jaar op jaar verliezen, soms zelfs zware verliezen geleden zullen worden. Het kapitaal kan op zulk een wijze geweldig slinken, zelfs zo slinken, dat de uitgave al binnen betrekkelijk korte tijd gestaakt moet worden. Heel het bijeengebrachte kapitaal, of althans verre weg het grootste deel er van zal dan te loor zijn gegaan. Nogmaals, wie durft daar met een gerust geweten de verantwoordelijkheid voor op zich te nemen? Dit te meer waar vsdj ons hier niet aan enige overdrijving of opzettelijke zwarte afschildering schuldig maken.

XeUs als het aanvankelijk benodigde kapitaal op en bij een millioen — algemeen wordt het daarop geschat — te hoog geschat zou zijn en belangrijk beneden deze raming bleef, dan nog zouden de risico's voor het welslagen dezer onderneming zeer vele en zeer grote blijven.

Men bedenk maar eens, dat er voor het welslagen van het verdere bestaan van een dagblad een 30.000 abonné's nodig zijn. Hoe daaraan te komen? Het vorige dagblad „De Banier" heeft nimmer 8000 abonné's gehad. Hun aantal bedroeg destijds ruim 7000. En toen was het abonnementsgeld heel wat lager dan het thans moet bedragen. Het huidige abonnement zal per jaar gerekend toch een ƒ 25 hebben te kosten, een bedrag, dat voor vele S.G.P.-ers te hoog ligt. En toch zal het al niet lager gesteld kunnen worden. Bovendien heeft een dagblad, om zonder verlies te kunnen bestaan, dagelijks een groot aantal advertenties van node. In deze blijft het ook de grote vraag, of de advertenties in ruime mate in „De Banier" geplaatst zullen worden, daar uit de aard van het dagblad zelfs niet aUe aangeboden advertenties om des beginsels wil daarin opgenomen zullen kunnen worden.

Van welke kant men de verschijning van een eigsn dagblad ook beziet, zijn daar zo veel bezwaren aan verbonden, dat de verantwoordehjkheid voor zulk een uitgave door niemand te dragen zal zijn, die op het schrikkelijke financiële fiasco, waarop het binnen betiekkelijk korte tijd uit kan lopen, let

Ja, gewis zelfs binnen betrekkelijk korte tijd. Dit leert ons de uitgave van een eigen dagblad door de Christelijk-Historische Unie, een partij, die de S.G.P. aanmerkehjk in aantal leden en kiesverenigingen overtreft Zelfs hoe zeer men ook in die kringen er voor gewerkt heeft en de schouders er onder gezet om, waar het dagblad eenmaal verschenen was, deze verschijning blijvend te maken, heeft men het toch niet kunnen bolwerken. De uitgave moest gestaakt worden. Het verhes viel niet te dragen, zelfs niet voor de Christehjk-Historischen, onder wie zich nog heel wat kapitaalkrachtige personen bevinden. *> .

Hetzelfde is het geval met het dagbla^ /' „De Standaard". Ook dit blad heeft men van A.R-zijde na de oorlog weder laten verschijnen. Doch ook daarbij is het op een mislukking uitgelopen. Het blad kon niet blijven verschijnen. Het grote verlies, dat er bij geleden werd, viel niet te dragen. Na een korte tijd van verschijning was het met het bestaan van het dagblad „De Standaard" al weder afgelopen. En dit geldt het hjfblad der Anti-Revolutionnairen dat vóór de oorlog, zij het dan ook al met geen kleine vrijwillige bijdragen, toch jaren aaneen had kunnen uitgegeven worden.

Zeker en gewis zouden de leiders der S.G.P. hoogst gaarne een eigen dagblad willen hebben. Het ontbreekt hen niet aan sympathie daarvoor. Ook zij zijn van de wenselijkheid er van ten voUe overtuigd. Doch als zij de kosten — hetgeen de Heilige Schrift ons gebiedt — berekc? /|) nen, dan missen zij de vrijmoedigheid om de verantwoordelijkheid daarvoor te aanvaarden en te blijven dragen. Hier toch mag wel ter dege zo het ware spreekwoord gedacht worden, dat wie verder springen wil dan zijn stok reikt, in de gracht valt; een gracht, welke ongetwijfeld tot vreugde zou zijn van zo vele verbeten tegenstanders der S.G.P., maar voor de S.G.P. zelf een val zou zijn, waar zij niet met een paar sprongen weer uit zou zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen