Een stil en gerust leven

Hoe ver zijn wij van deze weldaad in onze tijd af!

Men klaagt algemeen, dat het hedendaagse leven zo gejaagd en zo vol onrust is, en dat het zo veel van onze zenuwen vordert.

Deze klacht is gerechtvaardigd. Het is heden ten dage op allerlei gebied een jagen en jakkeren.

Men neme eens het hiudige verkeer in ogenschouw. Het gaat daarbij reeds zo snel, veel en veel sneller dan het ettelijke jaren terug ging, maar het moet daarbij nog sneller, steeds maar sneller gaan. Auto's kan men in een razend tempo over de weg zien snorren; motorrijders wedijveren daarbij menigwerf met de auto's in snelheid; bromfietsers zetten er ook al vaak een vaart in, die feitelijk niet verantwoord is; fietsers gunnen zich ook al dikwerf geen rustige kabne gang. Soms kan men hen voor een auto zien henenrijden, waarbij zij hun gezondheid en leven op het spel zetten om maar een vierde of vijfde deel van een seconde vroeger op de plaats hunner bestemming te zijn.

Zelfs op Gods dag, die de Heere tot welzijn der mensheid als een rustdag heeft ingesteld, beroven velen zich van de z& gen van de rust. Op die dag ziet men de wegen des zomers zwart van auto's, motorrijwielen, bromfietsen en fietsen, en zelfs kan men daarop dan een groep van wandelaars zien, die in marstempo marcheren. De trams ratelen door de straten in de steden; de bussen rijden ten plattelande over de wegen; de treinen vervoeren een schier talloze schare van reizigers en van zogenaamde pleziergangers, waarbij een groot aantal machinisten, stokers, wagenleiders, conducteurs, baanwachters, wisselwachters, portiers en verder personeel soms een zwaardere dienst heeft te verrichten dan in de week. Sportwedstrijden, harddraverijen, kermissen en allerlei vermakelijkheden hebben er op de Zondag plaats, waarbij degenen, die er aan deelnemen, zichzelf moedwillig en vrijwillig de rust ontzeggen, welke de Heere hun op Zijn dag heeft toegekend, en zich menigwerf nog al meer vermoeien dan bij hun arbeid in de week. Daarbij komt dan toch, dat er thans zo vele andere oorzaken zijn, welke de onrust vermeerderen. Om maar iets te noemen: hoe vele mensen, duizenden bij duizenden, worden heden ten dage gekweld door de bange vrees, dat er andermaal een wereldoorlog zal uitbreken. Een heilige onrust, of zij wel voor God kunnen bestaan, neen, die kennen zij helaas niet, maar een hen kwellende angst, dat zij weder een oorlog zullen beleven, bezet hen en vervult hun leven met een knagende onrust.

Gewis, van welke kant wij ook het hedendaagse leven bezien, dan is dat zat van onrust. Het is zenuwslopend. Geen wonder, dat de inrichtingen voor zwaken krankzinnigen zo overvol zijn, en dat patiënten soms lange tijd moeten wachten alvorens zij in een hun passende inrichting kunnen worden opgenomen. Het heeft stellig zijn nut op deze dingen eens te wijzen, en niet minder zijn nut om de oorzaak aan te wijzen. Deze is daarin gelegen, dat het gebed, waartoe de apostel Paulus in I Tim. 2, de verzen 1 en 2, aanmaande, in onze dagen zo wordt verwaarloosd. Wij kunnen aanmerken, hoe mede als gevolg daarvan de Geest des Heeren in ons land gaat wijken, en hoe ver wij thans af zijn van de weldaad van een stil en gerust leven, en hoe ook de kostbare parels van eerbaarheid en godzaligheid ten onzent steeds minder worden aangetroffen. Het ene is toch onafscheidelijk met het andere verbonden. Zij zijn als een gouden keten door God Zelf gelegd, welke geen menselijke kracht of macht kan verbreken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen