BUITENLANDS OVERZICHT

Het is de vloek van onze tijdgeest, dat deze niet alleen buiten God om, maar zielfs tegen God in orde op zaken wil stellen. In stede va%het heil bij de Heere te zoeken, zoekt hij het bij de nietige mens.

Hoe zeer toch gaat men in onze dagen de Heere voorbij. Die machtig is de dingen, die niet zijn, te roepen alsof zij waren! Hoe heeft de Heere eertijds het volk Israël op zijn lange en bange woestijnleis in al hun veelvuldige noden weten te voorzien! Hij gaf het des daags een wolk om het tegen de hitte van de zon te beschutten, des nachts een vuurkolom om het ten licht te zijn, zodat het bij dag en nacht heeft kunnen reizen. Wanneer het geen brood had, gaf Hij het brood, waar Hij het manna uit de hemel deed regenen, en wanneer het niet te drinken had, zo opende Hij de rotssteen en gaf water om te drinken.

Is het nu een wonder, dat het bij de zo vérgaande Godsmiskenning van onze tijd met zo vele pogingen tot het herstel van de wereldvrede op een totale mislukking uitloopt? Behoeft men er zich over te bevreemden, dat het van kwaad tot erger gaat en dat in plaats van dat de spanningen en vijandschap onder de volken afnemen, deze toenemen? Dit is toch onmiskenbaar het geval.

Ten bewijze daarvan wijzen wij allereerst op de kwestie Triest. De Amerikaanse en de Britse regering hebben Italië ten stelligste verzekerd, dat de A-zone van Triest aan Italië zal worden toegekend. Zij hebben die belofte zó vast en stellig gedaan, dat zij daar in geen geval met goed fatsoen meer van af kunnen. Zij hadden er reeds een aanvang mee gemaakt, in zo verre dat de gezinnen^^ van hun bezettingstroepen al uit Triest naar hun vaderland waren teruggekeerd. Doch daar is een lelijke kink in de kabel gekomen. De Joego-Slavische premier Tito heeft zich fel tegen de overdracht van de A-zone van Triest aan Italië gekeerd. Hij heeft gedreigd en blijft dreigen, dat, indien zulks geschiedt, hij het Joego-Slavische leger in Triest zal laten binnenrukken. Engeland en Amerika hebben voor dit dreigement bakzeil gehaald. De Engelse minister van buitenlandse zaken Eden heeft openlijk verklaard, dat er door Amerika en Engeland in deze kwestie een misslag begaan was, maar dat desniettemin te eniger tijd de A-zone van Triest aan Italië moest worden overgedragen.

Mede door deze verklaring is de spanning tussen Italië en Joego-Slavië weder toegenomen. Nu is er wel een voorstel door de drie ministers van buitenlandse zaken van Amerika, Engeland en Frankrijk op de Londense conferentie gedaan zowel aan Italië als Joego-Slavië, om met hen in conferentie de kwestie Triest te bespreken; een voorstel, dat zowel door Italië als door Joego-Slavië is aanvaard, maar wat kan men anders verwachten dan dat het vuur der verdeeldheid daarop nog al hoger op zal laaien en dat bij de reeds zo vijandige verhouding de spanning nog zal toenemen?

Als tweede bewijs, dat de verbittering tussen de volken nog steeds groeiend is, voeren wij aan de verbeten verhouding, welke er tussen Israël en de Arabische volken bestaat.

Deze is in de achter ons liggende week nog toegespitst. Gewapende Jordaniërs hebben toch daarin een Israëlische trein door een bomaanslag uit de rails doen lopen, hetgeen de bestandscommissie van de Verenigde Naties een zeer ernstige schending van de wapenstilstandsovereenlcomst genoemd heeft. Nu heeft de persoonlijke vertegenwocardiger van president Eisenhower in het Nabije Oosten wel voorgesteld aan Israël, Syrië, Libanon en Jordanië de omstreden waterwerken gezamenlijk te gaan gebruiken, doch de Arabische staten hebben dat voorstel onmiddellijk en onvoorwaardelijk verworpen, omdat zij van mening zijn, dat Israël daardoor eenzijdig bevoordeeld wordt. Daarbij komt nog, dat volgens de laatste berichten Israël dag en nacht voortgaat om deze waterwerken in de Jordaan te voltooien, hetgeen een doorn in het oog van de Arabische volken is en er sterk toe bijdraagt, dat de reeds al zo slechte verhouding tussen de Arabische volken en Israël nog verslechterd wordt.

Als derde bewijs van deze verslechtering dient, dat het geschil over de politieke conferentie over Korea de gemoederen van de daarbij betrokken volken steeds meer in een hevige beroering brengt. Deze conferentie had op 28 October moeten aanvangen, maar deze datum ligt achter ons zonder dat deze conferentie is begonnen, met gevolg, dat de mogelijkheid allerminst denkbeeldig is, dat de oorlog op Korea weer zal gaan woeden. Ook de verschillende verklaringen van de Zuidkoreaanse president Rhee wijzen daar op.

Het is nog altijd mogelijk, dat de voorconferentie, welke thans aan de gang is, er toe bij zal dragen, dat dit niet zal geschieden, doch het verloop er van geeft daar weinig hoop op. De beide daarbij betrokken partijen hebben elk een agenda opgesteld, weDce echter van elkander verschillen als de dag van de nacht. De Amerikaanse gedelegeerde Dean heeft voorgesteld om de politieke conferentie op 23 November te laten aanvangen, met het doel om vóór die datum door onderlinge samenspreking nog tot overeenstemming te komen.

De communistische gedelegeerden daarentegen zijn hardnekkig op hun standpunt blijven staan, dat meer Aziatische volken, onder andere India, aan de politieke conferentie over Korea zullen deelnemen. Zo is men dan tot dusverre op die voor-conferentie geen stap nader bij elkander gekomen.

Hetgeen de toestand nog zo veel te ernstiger maakt, is, dat het met de terugkeer van de krijgsgevangenen op Korea geheel spaak gelopen is. De communisten eisen telkens weer opnieuw, dat de bewakingstroepen van Iqdia geweld zullen gebruiken tegen de anticommunistische krijgsgevangenen, die weigeren voor de rode commissie te verschijnen, welke zal proberen om hen naar de plaats van hun herkomst te doen terugkeren, hetgeen de Indiase bewaktngstroepen van hoog tot laag met alle beslistheid weigeren.

Voorts vestigen vsdj als vierde bewijs, dat de toestand niet verbetert, de aandacht op hetgeen er in de nacht van 30 op 31 October in de Franse senaat is voorgevallen. Minister Bidault heeft daarin voor de zoveelste maal moeten ervaren, dat de grote meerderheid van de Franse parlementsleden niets wil weten van een goedkeuring van het verdrag van de Europese Defensie Gemeenschap, zolang de S aarkwestie niet in een voor Frankrijk gunstige zin is geregeld.

Bidault heeft het laatste in de senaatsvergadering met nadruk verzekerd, maar dit was de meeste senaatsleden niet voldoende. Met 240 tegen 71 stemmen werd in de senaat een resolutie aangenomen, waarin aUe verdere voorwaarden voor de goedkeuring van het Europese Defensie Verdrag werden gesteld.

Deze houden in:1. Frankrijk moet samen met Engeland een evenwicht van machten in Europa tot stand brengen. 2. Frankrijk moet de nodige waarborgen voor de Franse Unie verkrijgen. 3. De Franse belangen moeten m alle opzichten verzekerd zijn. Deze resolutie zegt ons duidelijk genoeg, dat het er met het streven naar de Euro-' pese Defensie Gemeenschap allesbehalve gunstig voorstaat.

De onbuigzame Franse houding zal stellig niet nalaten bij vele Duitsers een sterkere afkeer tegen die gemeenschap te verwekken. Zij gaat toch lijnrecht in tegen wat dezen willen. Dit is wel heel overtuigend gebleken in een laatst gehouden vergadering van de Westduitse bondsdag, waarin zowel de liberale coalitiegenoten van dr Adenauer als de sociahstische oppositie onomwonden geëist hebben, dat Frankrijk zal afzien van alle pogingen om het Saargebied ook politiek los van Duitsland te houden. Dr Adenauer is voornemens reeds Dinsdag 3 November besprekingen te voeren met de Franse hoge commissaris en wanneer dit inleidend overleg succes zal hebben, nog in de loop van November een onderhoud onder vier ogen met de Franse minister Bidault te hebben. Dr Adenauer moet genegen zijn om grotendeels aan de Franse wensen te voldoen, maar het blijft immer nog de grote vraag of dit de Fransen voldoende zal zijn en of de bondsraad daarin met hem mee zal gaan.

Tenslotte brengen wij als een vijfde bewijs, dat de eenheid ver zoek is, nog het navolgende bij.

Ondanks de vele hooggestemde woorden, die over deze zaak gesproken zijn, valt niet anders te constaferen dan dat het resultaat van de vergadering van de raad van ministers van de landen van de Organisatie voor Europese Economische Samenwerking in geen enkel opzicht aan de verwachtingen heeft voldaan. Men heeft daarop gedelibereerd en nog eens gedelibereerd, maar tot afdoening en overeenkomst van zaken is men niet gekomen. Geen enkele belangrijke beslissing werd daarop door de ministers genomen. Onverrichterzake zijn zij uiteengegaan, bepalende, dat er vóór 1 April 1954 een nieuwe bijeenkomst zou plaats hebben.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen