Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

BUITENLANDS OVERZICHT

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

BUITENLANDS OVERZICHT

9 minuten leestijd Arcering uitzetten

Zij zijn niet te tellen, de vele malen, waarop men in de loop der eeuwen gepoogd heeft de wereldvrede te vestigen. Reeds ten dage van keizer Augustus zon men daarop. Vele wijsgeren en litteratoren hebben nadien het zelfde doel nagestreefd. Napoleon verklaarde, dat zijn streven daarop gericht was. Hitler heeft ook al gezegd, dat hij dit doel beoogde. Er zouden nog al heel veel namen van vooraanstaande personen genoemd kunnen worden, die de één meer, de ander minder, allen voor de tot standkoming van de wereldvrede geijverd hebben. Het najagen van de vrede, zo hebben de oude christenen verklaard, is op zichzelf geen zonde, doch wel is het zonde haar niet op de rechte, van God bevolen wijze na te jagen.

Met deze hun uitspraak hebben zij deze aangelegenheid in het rechte licht gesteld en op de juiste wijze beoordeeld. Stellig is het zonde, indien men zonder God en Diens geopenbaard Woord er in te kennen, de wereldvrede meent tot stand te kunnen brengen. Daarin toch openbaren zich zowel de zonde van het ongeloof, alsook die van de hoogmoed. Zonden, die te allen tijde hatelijk en verfoeilijk in de ogen des Heeren zijn geweest, welke Hij, zo al niet op de daad, dan toch gewis te zijner tijd straft.

In dit licht bezien, behoeft het allerminst verwondering te baren, dat er van al de vredespogingen, in zo vele eeuwen gedaan, niets terecht gekomen is en dat al de in onze tijd aangewende pogingen al evenzeer op een mislukking zijn uitgelopen, en dat zij keer op keer zijn bespot door Hem, Die in de hemel woont. De Heere heeft daarin zichtbaar gebla-

Onze dagen geven ons dit wel op een klare manier te aanschouwen. In stede toch van dat de vrede en de eendracht onder de volken gekomen is en komt, zien wij de verdeeldheid, onenigheid en verwarring onder hen nog steeds toenemen.

Wat al verschil van meningen treft men aan ten aanzien van de Europese Verdedigings Gemeenschap! Alle regeringen geven om het hardst voor voorstanders van eenheid en vrede te zijn, doch over de wijze, waarop deze gevestigd moeten worden, lopen de meningen ver, zeer ver uiteen.

Zo verklaart de Italiaanse regering een besliste voorstandster te zijn van de Europese Defensie Gemeenschap, doch zij verbindt aan haar toetreding daartoe de eis, dat eerst de kwestie van Triest ten haren genoege moet opgelost zijn. In Frankrijk verklaren velen, dat zij ook wel tot die gemeenschap willen toetreden, maar onder voorwaarde, dat voordien de Saarkwestie naar haar verlangen geregeld moet zijn. Nu lijkt het daar momenteel allerminst op, dat zulks metterdaad zal geschieden. De samensprekingen, welke de Westduitse bondskanselier met de Franse autoriteiten heeft gevoerd en voert, verlopen voor dat doeleinde verre van gunstig. Bovendien, gesteld dat dr Adenauer met de Fransen tot overeenstemming zou komen — waar het allerminst op gelijkt — dan is daarmede nog de overeenkomst door de Westduitse en Franse parlementen niet goedgekeurd. De verstandhouding tussen de Duitsers en de Fransen toch is de laatste dagen aanmerkelijk verslechterd. De Fransen blijken volstrekt niet genegen te zijn om hun voordelige positie in het Saarland prijs te geven. Dit is dezer dagen nog eens door de Franse regering en het parlement nadrukkelijk uitgesproken. Beide hebben verklaard, niet tot de Europese Defensie Gemeenschap te zullen toetreden, alvorens de Saarkwestie naar hun begeerte geregeld is. Daartegenover staat, dat vele vooraanstaande •politici van alle partijen in West-Duitsland van de voor de Fransen voordehge europeïsatie van het Saargebied, welke dr Adenauer nog wel schijnt te willen aanvaarden, niets moet hebben. Deze politici staan er op, dat het Saarland als een zuiver Duits gebied over langere of kortere tijd weer met Duitsland verenigd zal worden. Deze zo ver uiteenlopende gevoelens tonen wel aan, hoe ver men, alle fraaie woorden over eenheid en vrede ten spijt, daarvan nog verwijderd is. Wat de verstandhouding tussen de Westduitsers en de Fransen nog verslechterd heeft, is de gedragswijze van het Saarlandse parlement en die van de Franse Nationale Vergadering. In beide parlementen is de op 20 Mei jongstleden te Parijs gesloten overeenkomst dezer dagen goedgekeurd, wat inhoudt, dat de monetaire, economische en douane-overeenkomsten tussen de beide landen bestendigd worden. Deze goedkeuring heeft de Saarlandse huidige regering onder president Hoffmann nog al zo veel te hatelijker gemaakt in de ogen van de Westduitsers.

Wat de woede en verontwaardiging daarenboven bij de Duitsers nog zo veel te groter gemaakt heeft, is het feit, dat de Saarlandse regering twee Saarlanders, die tot leden van de Westduitse bondsdag verkozen zijn, van hun Saarlandse Staatsburgerschap vervallen heeft verklaard.

Uit het bovenstaande kan niet anders geconcludeerd worden, dan dat het er met de eenheid en eendracht onder de volken allesbehalve bijster goed voorstaat, wat ook al ten aanzien van de Europese Defensie Gemeenschap moet verklaard worden.

Op het ogenblik is er in Frankrijk een krachtige agitatie tegen die Europese Defensie Gemeenschap aan de gang. Te Parijs zijn bijeenkomsten, welke met verloop van tijd in heel Frankrijk gehouden zullen worden, gehouden, welke zich te^ gen deze gemeenschap richten. Politici van uiteenlopende, geheel verschillende richting, zijn druk in de weer om het Franse volk tegen de aanneming van het Europese Defensie Verdrag te waarschuwen. Vooral generaal de Gaulle is daar hevig tegen te keer gegaan. Hij noemde het verdrag een monsterverdrag, waaraan de eer en het welzijn van Frankrijk worden opgeofferd, daarbij verklarende, dat een politiek, welke de belangen van Frankrijk dient, thans geheel zoek is. Hij keerde zich daarbij al heel scherp tegen Amerika, dat volgens hem een ongeoorloofde druk uitoefende om het verdrag aangenomen te krijgen. Ook Engeland kreeg daarbij een beurt, waarvan hij verklaarde, dat dit land wel bereid is om zich met het verdrag in te laten, maar slechts in zo verre als het als ere-lid optreedt, zonder contributie te betalen. Tevens had hij ook al geen goed woord over voor het Noord-Atlantische verdrag, waarbij volgens hem Frankrijk vernederd was tot een Amerikaans protectoraat. Bovendien moesten de onderhandelingen met betrekking tot het Saarland het evenzeer bij hem ontgelden, die hij als slappe onderhandelin­ gen beschouwde, welke er toe zouden leiden, dat Frankrijk het Saarland prijs gaf. Het is daarbij wel zeer typerend, dat De Gaulle er voor gepleit heeft, dat Frankrijk langs een diplomatieke weg de mogelijkheid zou onderzoeken om tot 'n schikking met de Sovjet-Unie te komen, waarbij hij er op wees-, dat Frankrijk met de Sovjet-Unie een alliantie gesloten heeft. Hierbij is het evenzeer merkwaardig, dat de aanhangers van De GauUe thans gezamenlijk met de communisten in één en dezelfde vergadering optreden •\nn tegen het Defensieverdrag te waarschuwen. Wat voorts niet minder vermelding verdient, is, dat De Gaulle gepleit heeft voor een zogenaamde grote alliantie, waarin de Verenigde Staten van Amerika en ook West-Duitsland, dat alsdan ten aanzien van zijn bewapening onder sterke controle behoorde gesteld te worden, zijn opgenomen.

Neemt men er verder nog kennis van, dat met vele anderen ook de radicale oud-minister Daladier zich tegen het verdrag verklaard heeft, dan heeft men bewijs te over, welk een verdeeldheid en verschil van gevoelen - vele Fransen zijn nog altijd voorstanders van het verdrag — er in één en het zelfde land ten aanzien van het verdrag bestaat, zo zelfs, dat men met alle recht kan spreken van een chaos van meningen.

Deze chaos wordt nog vermeerderd door de verklaring, welke de Russische minister van buitenlandse zaken, Molotof, op een persconferentie heeft afgelegd. Daarop verklaarde hij met nadruk, dat de Sovjet-Unie zich niet verzette tegen een bespreking met de regeringen der Westelijke mogendheden.

Molotof zeide, dat de Russische houding zoals' die in het laatste antwoord op de Westelijke uitnodiging tot een bijeenkomst te Lugano naar voren was gekomen, door de Westelijke regeringen verkeerd was begrepen. Volgens hem waren het juist de Verenigde Staten van Amerika, Groot-Brittannië en Frankrijk, die de pogingen om tot vermindering der spanningen te komen, niet ernstig namen. Daarbij herhaalde Molotof de Russische eis, dat aan de conferentie niet alleen Amerika, Engeland, Frankrijk en Rusland, maar ook het communistische China moet deelnemen, en dat het onderwerp van bespreking een vermindering van de internationale spanning zou moeten zijn. Na deze vijfmogendhedenbespreking met China zouden Amerika, Engeland, Frankrijk en Rusland samen kunnen komen om over Duitsland, Oostenrijk en de Europese veiügheid besprekingen te voeren. Zijn deze woorden op zich zelf al aller­

minst geschikt om tot een toenadering onder de volken te komen, wat Molotov daarop liet volgen, was dit nogal zo veel te minder. Hij deed toch een scherpe aanval op de westelijke politiek, welke daarop gericht was om West-Duitsland hetzij in het Europeese Defensie Gemeenschap hetzij in het Noord-Atlantische verdrag op te nemen. Hij zeide dienaangaande: indien deze aanvallende koers wordt voortgezet, zal niemand in West-Duitsland meer een vredelievende staat zien, daar het een instrument van bepaalde imperialistische machtsgroepen is geworden. Volgens hem zal dit tot gevolg hebben dat West-Duitsland opnieuw een müitairistische taal zal gaan spreken en opnieuw een bron van agressie zal worden.

Dat Molotofs verklaring bij de Westelijke mogendheden in geen goede aarde is gevallen, behoeft geen nader betoog. In de Westelijke diplomatieke kringen beschouwt men deze verklaring als een uiting om de indruk weg te nemen als ware de Sovjet-Unie onvoorwaardelijk tegen een viermogendhedenconferentie. In Engeland acht men de vrees van de Sovjet-Unie voor de aanstaande conferentie der Westelijke drie mogendheden op Bermuda, welker aanvang op 4 De­ cember bepaald is, als een onmiddellijke oorzaak voor Molotofs verklaring. De woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van buitenlandse zaken sprak zijn vonnis er over uit als hij zeide: Molotofs verklaring verandert in geen enkel opzicht de onaanvaardbare voorwaarden, weUce de Sovjet-Unie heeft g& . steld voor een conferentie van de ministers van buitenlandse zaken, zoals die in de nota van 3 November zijn omschreven.

Wat al diepgaande geschillen, wat al hevige onenigheid, wat al bittere vijandschap verwekt het, zo kunnen wij ons overzicht besluiten, indien men de vrede niet op de rechte, maar op een zondige wijze, dat is met miskenning van God en Zijn Woord, najaagt.

In het kort nog het volgende.

In Perzië is Mossadeq tot de doodstraf veroordeeld, welke echter wel niet uitgevoerd zal worden, daar de Perzische wet niet toelaat, dat iemand, ouder dan 65 jaar, wat met Mossadeq het geval is, de doodstraf ondergaat.

In Amerika is er een geducht rumoer ontstaan over het feit, dat de gewezen president Truman voor een commissie is gedaagd, omdat hij White, die als een communistische spion wordt aangeduid, bewust en opzettelijk op een hoge post heeft benoemd. Truman heeft inmiddels laten weten, dat hij voor de commissie niet zal verschijnen, 'en president Eisenhower heeft medegedeeld, dat hij zich buiten deze kwestie wenst te houden. Daarmede is echter deze aangelegenheid nog niet van de baan.

Dit artikel werd u aangeboden door: Staatkundig Gereformeerde Partij

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 19 november 1953

De Banier | 8 Pagina's

BUITENLANDS OVERZICHT

Bekijk de hele uitgave van donderdag 19 november 1953

De Banier | 8 Pagina's