BUITENLANDS OVERZICHT

Wanneer dit nummer van de Banier verschenen zal zijn, scheidt ons nog maar een enkele dag van die, waarop het onuitsprekelijk grote feit van de vleeswording van Gods Zoon herdacht zal worden.

Uit tal van kelen zal dan weder gezongen worden: Ere zij God in de hoogste hemelen, en vrede op aarde, in de mensen een welbehagen.

Het eerste gedeelte van de zang vindt in het natuurlijk hart des mensen geen weerklank, veel beter zint dit het tweede gedeelte: „En vrede op aarde". Doch niet in de zin, waarin het verstaan moet worden, namelijk dat er vrede bestaat door de eeuwig gedenkwaardige geboorte van het kindeke }ezus, dat er vrede is door het bloed Zijns kruises, neen, deze zoekt de mens van nature van zichzelf nooit, maar een aardse vrede, waarin hij niet gekweld wordt door de verschrikkingen van de oorlog, voorspoed en welvaart zijn doel zijn en hij naar de lusten van zijn verdorven aard kan leven. Zulk een vrede wil hij, waarbij hij elke dag prachtig en overdadig kan leven en waarin hij ruim adem kan halen in de genietingen en begeerlijkheden der wereld. En als men dat doel nu maar bereikt heeft, dan acht men het gewonnen te hebben. Doch hoe wordt in al dat pogen, waarbij men Hem miskent, door de Heere geblazen.

Op de dezer dagen gehouden Parijse Conferentie van de gedelegeerden van de 14 landen, welke bij 't N.-Atlantisch Verdrag zijn aangesloten, is toch al heel duidelijk aan het licht gekomen, dat het met de vredesplannen van de Westerse geallieerden al zeer wankel staat vanv/ege de grote verdeeldheid, welke daarover onder hen bestaat.

Op die conferentie dreigde de Franse minister van buitenlandse zaken, Bidault, dat het Europese Verdedigings Verdrag door het Franse parlement vrijwel zeker niet aangenomen zou worden, indien Amerika en Engeland geen waarborgen wüden geven, dat zij hun troepen van het vasteland van Europa gedurende vijftig jaren niet zouden terugtrekken en indien zij geen maatregelen zouden willen nemen, welke voorkomen, dat West-Duitsland in Europa een overheersende militaire positie zou innemen.

Dit Franse dreigement werd door de Amerikaanse minister Dulles met een dreigement beantwoord. Hij verklaarde, dat Amerika het ondersteuningsprogram betreffende Europa geheel zou wijzigen en de Amerikaanse steun aan West-Europa belangrijk zou verminderen, mogelijk geheel zou intrekken, indien het Europese Verdedigings Verdrag niet binnen korte tijd door de Westeuropese parlementen zou goedgekeurd zijn. Deze verklaring viel volgens vele bladen als een bom onverwacht uit de lucht. Geheel onverwacht is deze bom echter werkelijk niet gevallen. Het was te voorzien, dat deze Amerikaanse verklaring afgelegd zou worden. In Amerika is haar val reeds geruime tijd aangekondigd geworden. Men had dit uit de Amerikaanse pers en ook uit de regeringsverklaringen kunnen weten.

Nochtans heeft de Amerikaanse verklaring in Frankrijk grote ontstemming veroorzaakt. Men neemt het daarin Ameri­ ka ten hoogste kwalijk, dat het de Franse belangen niet hoger heeft aangeslagen, en ziet in de Amerikaanse houding een bevoordeling van West-Duitsland boven Frankrijk. En dit is voor tal van Fransen reden genoeg om uiterst verstoord op Amerika te zijn en ook om zich nog al scherper dan te voren tegen het Europese Verdedigings Verdrag te keren.

Daartoe draagt nog in geen geringe mate bij, dat uit Amerika gemeld wordt, dat het Amerikaanse Congres vermoedelijk reeds in het begin van Januari er op aan zal dringen een groot deel van de Amerikaanse troepen uit West-Duitsland terug te trekken en te zorgen voor vervanging door Duitse troepen, desnoods zonder het Europese Verdedigings Verdrag.

Dit zal begrijpelijk de Fransen nog al meer kopschuw maken tegen dat verdrag en reden zijn, dat zij straks op de viermogendhedenconferentie te Berlijn het oor zuUen lenen aan de Russische voorstellen.

De huidige gang van zaken is, wat zeer wel te verstaan is, koren op de Russische molen. Dat de Russische regering de verdeeldheid onder de Westerse mogendheden zeer naar de zin is, behoeft niet betwijfeld te worden. Zij zal stellig proberen op de Berlijnse conferentie alles in het werk te stellen om Frankrijk van de Westerse geallieerden af te trekken en naar zich toe te trekken. Daarvoor maakt zij een goede kans met haar opvatting, dat Duitsland neutraal, dat is ongewapend, moet blijven, wat zeer vele Fransen al niet minder begeren. Dat de Russische regering er alles op toe legt om Frankrijk voor zich te winnen en het systeem , , verde€l en heers" daarbij toepast, blijkt ook uit een artikel van haar lijfblad de „Prawda", waarin de negende verjaardag van het Frans-Russische verdrag van 1944 op zeer bijzondere wijze werd herdacht en sterk gespeculeerd werd op de Franse vrees voor Duitsland en de Franse afkeer van de Amerikaanse voogdij.

Wat de conferentie van het Noord-Atlantisch Verdrag zelf betreft, daarover werd door de vertegenwoordigers van de 14 landen na beëindiging er van een communiqué uitgegeven. Zoals bij zulke conferenties een vaste gewoonte is geworden, klinkt dat als een klok. De veertien ministers verklaarden het eens te zijn over de tegenover de Sovjet-Unie gevoerde politiek. Voorts werd daarin de lofzang gezongen over de aanzienlijke vooruitgang, welke er ten aanzien van de bewapening gemaakt was. Alles liep ten opzichte van het gehele Noord-Atlantische pact als op rolletjes. Het communiqué ademt dan ook de geest van grote tevredenheid.

Doch in werkelijkheid verdraagt het zich wel geheel anders.

Gesproken is er over het versterken van de huidige divisies en het onderhouden van hun materieel, maar verzwegen, althans verdoezeld, werd de zwakte van de verdediging van de Centraal-Europese sector. De minimumsterkte in dat gebied werd oorspronkelijk vastgesteld op 30 afgerichte divisies en een even grote feserve-weennacht. JLn werJceiijkheid bevinden zich echter in dat gebied slechts 25 divisies met een beslist onvoldoende reserve. Dat is dus heel wat minder dan oorspronkelijk als minimvunsterkte vvfas vastgesteld.

De huidige toestand schat men van dien aard te zijn, dat de verdediging van Europa thans zo ver gevorderd is, dat een snelle overval er van niet meer mogelijk is, maar dat een langzame verovering er van niet te keren is.

Algemeen was men het er dan op de ooaferantie ook over eens, dat de Europe-S9 verdediging nog niet op behoorlijk peil gebracht is, en dat er meer divisies op de been gebracht moeten worden. En dit zullen dan Westduitse divisies moeten zijn. Doch de onenigheid trad weder aan de dag hoe zulks moet geschieden, terwijl Frankiijk er nog steeds niet voor gewonnen bleek te zijn om zonder meer en zonder de geëiste garanties aan de totstandkoming van die divisies mee te werken.

De Engelse gedelegeerden, die op de conferentie geen grote bezorgdheid over de militaire zwakte in de Centraal-Europese sector uitten, begeerden West-Duitsland rechtstreeks als lid in het Noord-Atlantische Verdrag op te nemen, terwijl in zekere, niet alle, Amerikaanse kringen veel meer gevoeld wordt voor een zogenaamde periferische verdediging, welke inhoudt, een verdediging, welke op Engeland, Spanje en Noord-Afrika gebaseerd is, waarbij men geen heil verwacht van de verdediging van het vasteland van Europa, en dus ook niet van die van Frankrijk.

Hoe de opneming van 'West-Duitsland in de bewapening van Europa uiteindelijk zal' geschieden, daarover lopen de meningen nog immer ver uiteen. Er zijn er, die van oordeel zijn, dat West-Duitsland op een geheel aparte wijze, als dat met Spanje en Joego-Slavië het geval is, in die bewapening moet worden betrokken, en zijn er ook al, die van gevoelen zijn, dat dit in 'n regionaal verbond, met beperkt doel om de centraal Europese sector te verdedigen met Frankrijk, Engeland, Nederland, België en Luxemburg, moet worden opgenomen. Doch hoe het in deze ook moge verlopen, er bestaat grote kans, dat West-Duitsland ondei de één of andere vorm in de Europese bewapening zal worden opgenomen, omdat Amerika, hetwelk in deze esn zeer sterke stem in het kapittel heeft, daar zo beslist op staat.

In het kort nog het navolgende. Churchill heeft in het Britse Lagerhuis in de achter ons hggende week verklaard, dat hij op de Bermuda-conferentie heeft betoogd', dat Rusland recht heeft op waarborgen tegen een Duitse aanval, na alles wat het met de Nazi's heeft meegemaakt. Hij sprak daarbij de hoop uit, dat de aanstaande conferentie te Berlijn enig resultaat zou opleveren. Over Duitsland sprekend, zeide Churchill: Duitsland moet zijn militaire bijdrage tot de veiligheid van Europa leveren, want wdj kunnen bovendien niet verwachten, dat esn volk van 60 millioen mensen voor onbepaalde tijd ongewapend en zonder verdediging blijft.'

Beria, die na de dood van Stalin met Malenkof en Molotof in driemanschap het bestuur over de Sovjet-Unie uitmaakte, zal straks voor de rechters moeten verschijnen. Hem is landverraad ten laste gelegd. Hij had door samenwerking met Amerikanen en Engelsen het huidige Sovjetbestuur omver willen werpen. Het is vrijwel zeker, dat Beria, het voormalige hoofd van de staatsveiligheidsdienst en van de geheime poHtie, onder wiens bestuur zo velen in de dood gedreven zijn, en zovelen naar de gevangenis èn kampen verwezen zijn, ter dood veroordeeld zal worden, alsook dat de zes, die met hem voor het gerecht gedaagd zijn, eenzelfde lot zullen ondergaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen