Een gedenkdag

Daar ligt weder een gedenkwaardige dag achter ons. De eerste Februari zal toch 'lang bij velen in geheugenis blijven, zelfs bij een zeer groot deel van ons volk, maar wel heel in het bijzonder bij diegenen, die op die dag of de daar aan voorafgaande nacht, of in de morgen, middag of avond er van of op één der eerstvolgende dagen zware verliezen geleden hebben. Het kan wel niet anders of dezen zijn met hun gedachten teruggeleid tot die voor hen zo ontzettende uren. In hun gedachten zullen zij nog eens teruggevoerd zijn en verwijld hebben bij de gebeurtenissen, waardoor zij zo zwaar getroffen zijn in hun naaste verwanten en overige familie.

Voorwaar, het is een bezoeking geweest, welke menigeen heel zijn leven lang niet zal vergeten en welke ons, als wij er aan gedenken, met grote deernis vervult. Boven alle bedenking staat het wel vast, dat bij deze bezoeking de nietigheid en vergankelijkheid van de mens klaar aan de dag is getreden, alsook de grote onmacht van de mens, als de Heere Zijn knechten, wind en storm, ontbiedt

Niet minder is het gewis en zeker, dat in de watersnood de stem des Heeren dringend waarschuwend tot heel ons volk heeft geklonken. Doch geven wij daarop acht, dan moet bange vrees ons wel bevangen. Na zulk een geduchte roepstem valt er onder ons volk zelfs geen Ninevitische bekering te bespeuren. Integendeel. Het getal onder hen wordt steeds groter, dat naar de heidense stelregel leeft: Laat ons eten en drinken en vrolijk zijn, want morgen sterven wij. Dit deel zinkt hoe langer hoe verder weg in een jammerlijk materialisme. Hetis wel ontzettend dit te moeten waarnemen. Hoe is trots de felle koude, welke er op die dag heerste, de laatste Zondag van de maand Januari, door een zogenaamd ijsvermaak ontheiligd geworden! Duizenden pn duizenden hebben daarop hun schaatsen aangebonden en de hele dag of een groot gedeelte er van op het ijs doorgebracht. Wel bijzonder droef heeft het daarbij aangedaan, de vlaig, ter gelegenheid van de verjaardag van Prinses Beatrix, op menige toren en raadhuis — gelukkig niet op alle — te zien wapperen. Het is wel hoogst jammerlijk, dat onze regering het zo ver gedreven heeft, dat zij besloten heeft — wat tot dusverre naar mensenheugenis nooit was voorgekomen — op Gods dag te doen vlaggen. Een feit, waarover stellig D.V., zo de gelegenheid zich daartoe op geschikte wijze voordoet, in de Tweede Kamer nog wel een scherp afkeurend woord van de zijde van de S.G.P. gesproken zal worden.

Ook al verdient het scherpe afkeuring, dat, zoals onder meer in Goes, de kerk werd opengesteld, opdat Rome daarin zich zou kunnen laten horen. Daarvoor hebben onze voorouders toch niet eenmaal in een strijd van tachtig jaren grote offers van goed en bloed gebracht, opdat Rome binnen de muur van de Hervormde kerk propaganda zal kunnen voeren. Zet Rome soms ook haar kerken open voor Protestantse propaganda? Wie daarop rekent, heeft van haar toch wel een heel verkeerde voorstelhng.

Ten slotte willen wij de vraag stellen, wie door de stem des Heeren, welke in de watersnood zo hoogst waarschuwend geklonken heeft, nu wijzer geworden, nu nader tot God gebracht is. Wie er mede winst voor zijn onsterfelijke ziel heeft mogen doen. Wie mede daardoor zich onder de krachtige hand des Heeren heeft mogen vernederen. De Heere schenke het, dat het niet aldus bij ons gesteld is: „Gij hebt hen geslagen, maar zij hebben geen pijn gevoeld; Gij hebt hen verteerd, maar zij hebben geweigerd de tucht aan te nemen: zij hebben hun aangezichten harder gemaakt dan een steenrots, zij hebben geweigerd zich te bekeren".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen