BUITENLANDS OVERZICHT

Hoe snelt de tijd daar toch henen! Hoe wordt het woord der Heilige Schrift bevestigd, dat ons leven een damp gelijk is, welke maar een weinig tijds gezien wordt.

Wij hebben de lijdensvveksn reeds weder achter ons; de Goede Vrijdag en de Paasdagen hebben wij ook al weder achter de rug.

Als wij bij de aanvang van een jaar staan, dan lijkt een jaar heel wat te zijn, doch goed en wel beschouwd is het maar een ommezien, trekt het als een schaduw voorbij.

Zo hebben wij dan de Paasdagen al weder beleefd — mogelijk menigeen onzer voor het laatst — waarop de opstanding van de Heere Jezus Christus uit de doden gedacht is.

Ook deze dagen worden hoe langer hoe meer tot dagen, welke men in allerlei brooddronkenheid en in zondig vermaak doorbrengt, men besteedt om uit te gaan en pret te maken, waarbij velen niet eens verstandelijk meer weten, hetgeen er op die dagen herdacht wordt.

Het is wel uiterst droevig om te moeten constateren, dat het steeds meer zeldzame parels onder de mensheid worden, die Christus en de kracht Zijner opstanding zoeken te kennen.

Dit zo jammerlijke feit treedt bij hoog en laag op een zeer ontstellende wijze aan de dag. Hoe dreigt heel het leven bij zo ontzaggelijk velen in een modern heidendom te verzinken! Het is bij hen om het even of het Kerstfeest, Pasen of Pinksteren is; immers misbruiken zij deze dagen tot vleselijke geneugten en nimmer hebben zij in hun wezenlijke betekenis hun iets te zeggen, waarbij dan nog een menigte van klachten te horen is.

Zo klagen velen er thans over, dat zij dit jaar met de Paasdagen niet naar de bollenvelden konden gaan, omdat de bloemen nog niet bloeien. En anderen daar-over, dat het nog maar steeds zo koud blijft; terwijl daaraan nog een hele reeks van klachten zou toe te voegen zijn, waarbij de één hierover, en de ander daarover klaagt, waarbij echter geen enkele klacht over het eigen zondige bestaan en over een Godsgemis te beluisteren valt. Wel kan men de vele klagers van onze tijd, die over louter uitwendige en aardse zaken klagen, een vrij algemene klacht horen slaken, dat de spanning onder de volken nog steeds bestaat. Dezen klagen daar niet over, dat hun eigen zonden daartoe bijdragen en dat er de juiste weg niet wordt ingeslagen om deze te verminderen door met boetvaardigheid met een verbroken hart en een verslagen geest schuldig tot de Heere zich te keren. Neen, zij klagen daarover, dat zij door de druk van onze tijd, ook al door zijn duurte, niet naar hartelust zich in de wereld en in allerlei ijdele en zondige genietingen kunnen vermaken. Laten hun geldsmiddelen hun dit nog wel toe, dan kan men nochtans ook onder hen 'n heel leger van klagers hun klachten horen uiten. De één klaagt over zijn ziekelijk, zwak lichaamsgestel, dat hem verhindert de zondige geneugten dezer wereld met volle teugen in te drinken; de ander daarover, dat enige tegenslag in zijn zaken hem belet alle dagen zijns levens als de rijke man uit de gelijkenis prachtig en overdadig te leven, en een derde stort zijn gemoed in klachten uit over weer wat anders van wereldse aard, dat hem met zorg en bekommernis vervult, en oorzaak is, dat hij niet zo zorgeloos, opgaand in allerlei ijdele vreugde, kan leven, zoals hij dat wel tot zijn eigen verderf zou willen, en vrij algemeen klaagt men over de tijd, waarin men leeft.

De tijdsomstandigheden benauwen talloos velen en drukken hen enigermate terneer. Het wordt hen zelfs bang om het hart als zij gaan denken aan de zo vernielende kracht, welke de waterstofbommen bij hun ontploffing kunnen ontwikkelen. Daarover zijn heden ten dage niet weinigen verontrust, hetgeen wel heel overtuigend is gebleken uit hetgeen daarover in het Engelse parlement is gezegd. Lange tijd hebben velen hunner de spot gedreven met de plagen en wereldweeën, welke de Openbaring van Johannes ons beschrijft, welke vóór het vergaan der wereld zulbn plaats grijpen, daar zij de uitvoering ervan in het onverstand van hun wereldwijsheid voor onmogelijk verklaarden, doch waar zij thans de uitspraken der Heüige Schrift bevestigd zien en met hun wereldwijsheid bedrogen zijn uitgekomen en ondanks henzelf moeten bekennen, dat na de ontdekking en de vervaardiging van de waterstofbommen — wat anders ook zeer wel mogelijk geweest zou zijn — de aangekondigde plagen en wereldweeën zeer wel uitvoerbaar zijn, daar verontrust dit hen in hoge mate, zó zelfs, dat men daarover klacht op klacht kan horen slaken.

Hierbij komt nog, hetgeen een legio van mensen de wereldse vreugde vergalt, en het aantal klagers en klachten vermeerdert, dat ondanks de vele conferenties en de zo vele andere pogingen om de koude oorlog te doen beëindigen, deze nog steeds voortduurt; ja, dat het gevaar, lettend op het opdringen van de communistische legers in Indo-China, bestaat, dat deze te eniger tijd in een wezenlijke oorlog met al de verschrikkingen van die overslaat.

Vooral in de kring van de Amerikaanse regering maakt men zich over het optreden van de communistische legers in Indo-China uiterst bezorgd. Men is daarin van oordeel, dat daartegen gezamenlijk door de geallieerden moet opgetreden worden, opdat verhinderd zal worden, dat heel Zuid-Oost-Azië onder de macht van de communisten zal komen. Stellig zal, als men de communisten maar ongestoord hun gang laat gaan, daar grote 'kans op bestaan.

Het is wel heel wonderlijk, dat de Amerikanen voor dit gevaar thans eerst de ogen opengaan. Hun ogen hadden, naar' de mens gesproken, daar al veel en veel eerder voor open moeten gaan. Het is toch voor Amerika een hoogst gevaarlijke zaak, dat heel China, uitgenomen Formosa, thans ondeir communistisch bestuTu-staat. Zij hebben daar al iets van ondervonden in de oorlog op Korea en ondervinden er nu op het ogenblik weer wat van in de oorlog in Indo-China, waar de communistische legers versterkt worden met oorlogsmateriaal, dat uit het rode China afkomstig is, en kunnen er in de toekomst nog heel wat onaangenaams van ondervinden. Daarom is het ook ten aanzien van de Amerikaanse politiek zo onverantwoordelijk geweest, dat Amerika er destijds sterk mede de hand in gehad heeft, dat de souvereiniteitsoverdracht \'an Indië aan Indonesië plaats gegrepen heeft, en alzo de eeuwenoude band, welke er tussen Nederland en Indië bestond, verbroken is.

Dat de Sovjet-Unie daaraan medegewerkt heeft, ligt geheel voor de hand. Zij kreeg daardoor een schone gelegenheid om in Indonesië ongestoord haar communistische propaganda te voeren, en bij de chaos, welke aldaar ontstaan is, straks heel Indonesië onder haar machtssfeer te betrekken. Heel het verbreken van die eeuwenoude band is koren op de molen der communisten geweest, die druk in de weer zijn om met hun propaganda Indonesië tot een communistisch rijk te maken, en viae het ook zeer welgevallig zou zijn, indien de zo zwakke Unieband met Nederland door Indonesië verbroken zal worden.

De Amerikaanse regering denkt daar, afgaande op sommige berichten in de wereldpers, thans geheel anders over. Volgens deze berichten blijkt Amerika op het ogenblik tegen de opheffing van het Unieverdrag tussen Nederland en Indonesië te zijn, nu zich in Zuid-Oost-Azië zulke belangrijke ontwikkelingen voordoen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen