Buitenlands OVERZICHT

Zo zijn wdj dan door de goedertierenheid des Heeren weder een nieuw jaar ingetreden. Tenzij hem een bijzondere openbaring des Heeren ten deel gevallen is, weet niemand wat in dit jaar hem wedervaren zal.

Het is waar: een jaar is maar kort van duur. Wanneer wij er voor staan, dan lijkt het heel wat, doch als het voorbij is, dan is het maar een damp geweest, die een weinig tijds gezien werd.

Desniettemin kan er in een jaar zeer veel gebeuren. Zo ook kan er in 1955 veel gebeuren, zeer veel zelfs, waarop wij niet gerekend hebben. Het kan een jaar worden, waarin ons een ongeval treft of wij ziek worden, waardoor wij geruime tijd bedlegerig worden; ook kan het het jaar worden, waarin wij sterven. Het leven is toch slechts een damp en de dood wenkt ieder uur.

Doch hoe weinig wordt daarmede gemeenlijk rekening gehouden, hoe weinigen zijn er op het grote getal der mensen, die sterven voordat zij sterven. Dit getal is te allen tijde wel klein geweest, maar toch in onze dagen, waarin brood en spel zo zeer de hoofden en harten in beslag nemen, al bijzonder klein.

Heel onze tijdgeest richt het daar op, dat de behoeften en geneugten van het Hchaam de eerste en enige plaats in het leven der mensen gaan innemen en dat de zielsbelangen geheel op de achtergrond geraken.

Dit komt ook kenmerkend in het jagen naar de vrede onder de mensen — aan het aller voornaamste: een vrede met God, wordt hierbij niet gedacht— aan de dag.

Men begeert een aardse vrede, waarbij de mens een rustig, door geen oorlog gestoord bestaan kan leiden, en wat men daarbij bovendien nog begeert, is volop brood en volop spelen.

Dat zulk een bestaan maar kort van duur is — zoals ook de uitgang van het jaar 1954 ons leert — daarover spreekt men niet, daaraan wil men zelfs niet herinnerd worden, dewijl toch de dood dit bestaan wis en zeker eens verbreekt.

Neen, men spant al zijn krachten in om de mens maar op te doen gaan in brood en spelen, en men beijvert zich alles uit de weg te ruimen, wat hem zal kunnen verhinderen, dat hij deze in rust kan genieten; hetgeen een ijdel pogen is, want het zal steeds bewaarheid worden, dat het leven eens mensen kort van duur en zat van onrust is. Een ronde wereld zal het vierkante hart des mensen nu eenmaal niet kunnen bevredigen. Dan pas kan een mens in rust en vrede leven, wanneer hij rust en vrede door de bearbeiding des Heiligen Geestes door Christus Jezus de Heere in God mag vinden. Doch daar wil onze tijdgeest, welke in velerlei opzicht alleszins godsdienstig is, maar de ware vreze Gods mist, niet aan. Daarom ontbreken ook zelfs de aardse rust en vrede, hoe zeer men er alles op zet om deze te verkrijgen.

En dit geldt zowel in het particuUere leven, als ock in dat der volkeren.

Wanneer wij toch hét leven der volken beschouwen, zien wij de volken, evenals vóór de tweede wereldoorlog, weder verdeeld in twee grote kampen, welke vijandig tegenover elkander staan. Een soort gelijke vijandschap als er toen ter tijd tussen twee grote kampen heerste, heerst er thans weder. Een wedloop in de bewapening, als daarvan toen tenslotte het gevolg was, valt thans weer waar te nemen, en dit in weerwil van dat alle mogendheden om strijd verklaren de vrede te willen en op ontwapening aandringen. In het Westerse kamp betoont men zich thans verheugd, dat de Franse Nationale Vergadering de Londens-Parijse overeenkomsten heeft aanvaard. Het heeft er echter zeer gespannen, eer het zo ver gekomen was. Eerst immers had deze vergadering de toelating van West-Ehritsland tot de West-Europese Unie met 259 stemmen voor en 280 tegen verworpen. Dit heeft de regering van Mendès-France echter niet belet om dit punt bij deze vergadering in een nieuw ingekleed voorstel van wet in te dienen, waarbij zij de vertrouwenskwestie heeft gesteld. Dit wetsvoorstel nu is door deze vergadering aanvaard, en wel met 287 stemmen voor en 260 tegen, met 74 onthoudingen. Tevoren had deze vergadering het wetsvoorstel, waarin het herstel van West-Duitslands souvereiniteit en de legering van buitenlandse troepen in West-Duitsland, alsook het wetsvoorstel, rakende de Frans-Duitse overeenkomst aangaande het Saargebied en de toelating van West-Duitsland tot het Noord-Atlantische pact goedgekeurd.

Dat deze goedkeuring bij lange na niet de algemene instemming 'had, valt wel op te maken uit de uitslag der slemmingen. De aanvaarding van West-Duitslands toelating tot de West-Europese Unie, waarmede meteen West-Duitsland toegestaan werd zich te herbewapenen, verkreeg slechts een meerderheid van 27 stemmen, terwijl de toelating van West-Duitsland tot het Noord-Atlantische pact met een meerderheid van 38 stemmen werd aanvaard.

De regering is nu dus gemachtigd alle accoordsn te 'bekrachtigen, onder voorbehoud, dat de senaat er zich nog over moet uitspreken, hetgeen in Februari staat te geschieden. Algemeen verwacht men, dat deze de overeenkomsten zal goedkeuren, ook al omdat de communisten daarin veel minder sterk vertegenwoordigd zijn dan in de Nationale Vergadering. Bovendien heeft de senaat niet het recht om de accoorden te verwerpen. Deze kan alleen maar de uitvoering er van vertragen.

Begrijpelijk is het, dat de regeringen der Westerse mogendheden zich over de uitslag dezer stemmingen verheugen, al moet toch hun vreugde wel heel wat getemperd zijn door de geringe meerderheid, waarmede de desbetreffende wetsvoorstellen in de Nationale Vergadering zijn aangenomen.

Nochtans is de uitslag der stemmingen in de Amerikaanse regeringskringen met grote voldoening ontvangen. President Eisenhower heeft verklaard, dat deze niet alleen aan Amerika, maar aan de gehele vrije wereld reden tot ingenomenheid heeft gegeven. De Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, Dulles, sprak als zijn mening uit, dat de Franse goedkeuring van de overeenkomsten de hoop rechtvaardigt, dat de verdere ratificatieprocedure in Frankrijk en elders nu spoedig vervuld zal zijn. Het lijdt niet de minste twijfel, dat de Amerikaanse regering tevreden is, nu haar lang gekoesterde wens, namelijk de herbewapening van West-Duitsland — zonder vwlke naar de mens gesproken de verdediging van West-Europa ook niet uit te voeren is — in vervulling zal gaan.

Wie echter over de uitslag der stemmingen allerminst tevreden zijn, dat zijn de communisten, overal ter wereld waar zij zijn.

De Russische regering heeft letterlijk alles in het werk gesteld om de herbewapening van West-Duitsland te verhinderen. Zij heeft verklaard, dat de toelating er van door de Franse Nationale Vergadering voor haar en haar bondgenoten een reden zou zijn om hun bewapening te versterken, daar zij het oorlogsgevaar daardoor vergroot acht. Zij betoont zich dan ook hogelijk ontstemd over de uitslag van de stemmingen in de Franse Nationale Vergadering. Zeker is het, dat, indien zij ooit van plan was met haar legers West-Europa binnen te vallen, een bewapend West-Duitsland een grote hinderpaal voor haar plan zou zijn, gelijk het ook zeker is, dat, menselijk bezien, waar Amerika en Engeland zich verbonden hebben hun troepen 50 jaar lang in West-Eurapa te zullen handhaven, en er straks 12 Westduitse divisies geformeerd zullen worden, de verdediging van West-Europa daarmede verstevigd j^.

Al met al zijn daarmede echter niet de rust en de vrede in de wereld gebracht. Men verwacht nu wel, dat de Sovjet-Unie, als het met haar tot onderhandelingen komt, inschikkelijker zal zijn en meer tot overleg geneigd zal zijn dan tevoren, doch dit dient afgewacht te worden. Er bestaat toch geen enkele reden om aan te nemen, dat, al verandert de Sovjet-Unie bij haar optreden in taktiek, zij veranderd is ten aanzien van haar voornemen, om, zo de gelegenheid zich daarvoor geschikt voordoet, de revolutie in de gehele wereld tot stand te brengen. Geen wonder dan ook, dat de communisten hun ontevredenheid over de gang van zaken in de Franse Nationale Vergadering niet onder stoelen en banken hebben kunnen steken, maar zowel in Rusland als ook in Frankrijk daar openlijk blijk van hebben gegeven. Wat de Franse communisten betreft, dezen betoonden zich over de uitslag der stemmingen zó ontevreden, dat het op een vechtpartij in die vergadering zou zijn uitgelopen, indien de ordebewaarders dit niet hadden verhinderd. Wat dezen echter niet hebben kunnen beletten, is, dat het na afloop der vergadering op een scheldpartij is uitgelopen, waarbij de communisten degenen, die hun stem vóór de overeenkomsten hebben uitgebracht, met allerlei scheld-en schimpnamen overlaadden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen