Buitenlands OVERZICHT

De ouden hebben geschreven, dat de waarheid door de grote massa veracht en met Christus door aardse rechters veroordeeld wordt, de leugen daarentegen door haar geloofd, gevolgd en bewonderd wordt.

Dit behoeft op zichzelf geen verwondering te baren, daar de Goddelijke waarheid van de mens getuigt, dat bij hem de dood in de pot is en uit hem geen vruchten in der eeuwigheid voortkomen. Deze waarheid kan en wil de menselijke hoogmoed niet verdragen. Zij smaakt en bevalt hem niet.

De leugen daarentegen schrijft de mens krachten toe, welke hij door zijn moeden vrijwillige val verloren heeft.

Dit streelt de menselijke hoogmoed. Vandaar valt mede zijn afkeer van de waarheid en zijn ingenomenheid met de leugen te verklaren. De mens van nature wordt nu eenmaal gaarne te paard gezet. Hij wil niet geplaatst worden in het dal van het arme-zondaar-2Üjn, waarin hij zichzelf gebracht heeft.

De leugen, dat hij veel vermag te doen; is hem welgevallig. Daaraan slaat hij gaarne geloof. De leugen maakt hem diets, dat hij zelf wel in staat is een eeuwige wereldvrede te stichten In het net van die leugen verstrikt, heeft hij daarvoor al eeuwenlang zijn krachten ingespannen. Telkens is dit pogen echter op een bittere mislukking uitgelopen.

Ook dit behoeft geen verwondering lp baren. Want al dat streven ging buiten de Heere om. Het moest daarom op een jammerlijke teleurstelling uitlopen.

Wij ontkennen allerminst, dat de vrede tussen de mensen en tussen de volkeren een hoogst begerenswaardig goed is, en ook niet, dat de Heere ons zelfs beveelt daarnaar te staan; doch indien daarbij de allernoodzakelijkste en allerbegeerlijkste vrede, namelijk die met God, niet ge­ zocht en gevonden wordt, dan is niet anders te verwachten, dan dat de Heere het hovaardige streven der mensen bespot; dan zien wij telkens weer bewaarheid hetgeen ons in Psalm 2 beschreven staat:

„Waarom woeden de heidenen en bedenken de volken ijdelheid? De koningen der aarde stellen zich op, en de vorsten beraadslagen tezamen tegen de Heere en tegen Zijn Gezalfde, zeggende: Laat ons hun banden verscheuren en hun touwen van ons werpen. Die in de hemel woont, zal lachen; de Heere zal hen bespotten. Dan zal Hij tot hen spreken in Zijn toorn, en in Zijn grimmigheid zal Hij hen verschrikken".

Deze verschrikkingen kunnen vdj thans waarnemen. Men heeft zich er op beroemd, dat het nu eindelijk zo ver gekomen was, dat op het einde van het achter ons liggende jaar 1954 in de wereld nergens meer met de wapenen gevochten werd, en de oorlogen een einde genomen hadden. Doch nauwelijks was deze roemtaal gesproken, of er werd alweder met de wapenen gevochten. Er zijn alweder hernieuwde gevechten tussen de Fransen en de opstandelingen in Algiers uitgebroken, de strijd tussen het communistisch en het nationalistisch China is weder hervat, en bovendien is er bij de invasie van opstandelingen in de Midden-Amerikaanse staat Costa-Rica weder bloed vergoten.

De strijd in Algiers heeft al wat verschrikkingen en onrust in Frankrijk gebracht. De hervatte strijd brengt deze niet minder. Hij is daarom zo gevaarlijk, omdat hij aangewakkerd wordt door Egypte, dat zich als leider van alle Arabische volken heeft opgeworpen.

Wat de onrust nog vermeerdert en tot allerlei verschrikkingen kan leiden, is, dat er op 'het ogenblik een zekere wrijring tussen onderscheidene landen bestaat over het Franse plan voor de vorming va* een wapenpool. Over dat plan wordt thans te Parijs door de vertegenwoordigers van zeven West-Europese landen onderhandeld. Het ziet er niet naar uit, dat men het bij de onderhandelingen spoedig met elkander eens zal worden. In onderscheidene landen is tegen dit plan een sterk verzet gerezen. Daarin beschouwt men het als een plan, dat Frankrijk bij de vervaardiging en levering vaa wapens sterk ten koste van de andere landen van de West-Europese Unie bevoordeelt. De Nederlandse regering is er onder meer sterk tegen gekant. Ook West-Duitsland is zeer afkerig van de stichting van een nieuw internationaalpolitiek lichaam en wenst slechts technische samenwerking waar het de productie van wapens betreft.

De Westduitse minister van economische zaken, Eihard, wil de bevoegdheid van een eventuele wapenpool niet laten uitstrekken over andere voor de uitrusting van de legers belangrijke aangelegenheden, zoals vrachtwagens, chemische producten en electrische materialen. Zoals deze zaak er thans voorstaat, zal men moeilijk tot overeenstemming kunnen komen. Er zijn er zelfs, die vrezen, dat de raad van de Franse republiek die midden Februari over de Londens-Parijse accoorden een beslissing zal moeten nemen, deze accoorden zal verwerpen, indien het plan van de wapenpool niet naar genoegen van de Franse regering tot een oplossing zal worden gebracht.

Is het boven omschrevene reeds in staat de onrust te vermeerderen, niet minder is dit het geval met het laatste voorstel van de regering van de Sovjet-Unie aan die van West-Duitsland gedaan.

De Russische regering, die alles in het werk stelt om de goedkeuring van de Londens-Parijse overeenkomsten te voorkomen, heeft dezer dagen zich bereid verklaard tot het opnemen van diplomatieke betrekkingen met West-Duitsland, en het houden van vrije verkiezingen in geheel Duitsland onder internationale controle; dit onder nadrukkelijke voorwaarde, dat de Londens-Parijse overeenkomsten niet aanvaard zouden worden.

Dit voorstel heeft in West-Duitsland de onrust vergroot en de reeds bij vele Westduitsers bestaande afkeer tegen de herbewapening van West-Duitsland nog vermeerderd. Velen zijn er van gevoelen, dat Rusland thans reeds aan West-Duitsland concessies gedaan heeft, welke het eerst later na de goedkeuring van de Londens-Parijse overeenkomsten van Rusland had willen afdwingen. Het behoeft niet nader verklaard te worden, dat de positie van de bondskanselier dr, Adenauer en van de parlementsleden, die voorstanders zijn van de aanneming van de Londens-Parijse accoorden, door het Russische voorstel verzwakt is geworden, En dit nog te meer, daar velen in West-Duitsland door het Russische voorstel de kans op hereniging van Duitsland, waarnaar zij vurig verlangen, vergroot zien.

Wat de onrust wel in hoge mate bij velen in de wereld vermeerderd heeft, en zelfs vele Engelsen de schrik om het hart heeft doen slaan, is hetgeen president Eisenhower bekend heeft gemaakt.

Hij heeft namelijk medegedeeld, dat hij de zevende Amerikaanse vloot wil laten opstomen tot op een schootsafstand van de Chinese kust. Reeds op Maandag 24 Januari zal hij het Amerikaanse congres om toestemming verzoeken, de bescherming van de Chinese nationalistische eilanden Formosa en de Pesendoren door de zevende Amerikaanse vloot uit te breiden tot de eilanden Quemoy en Matsoe, die zich eveneens in nationalistische handen bevinden en op een steenworp afstand van het C3iinese vasteland liggsn.

Daarbij maakte hij tevens bekend, dat de Tasjen-eilanden, waartoe het in de vorige week door de communisten veroverde Ji-Kiang-Sjan behoort (welke volgens de recente verklaring van president Eisenhower geen strategische waarde hebben) zullen ontruimd worden. Schepen van de Amerikaanse zevende vloot — waaronder drie vhegdekschepen — stomen reeds op naar deze eilandengroep, om de evacuatie van de nationalistische strijdkrachten, welke reeds een aanvang genomen moet hebben, te dekken.

Oorspronkelijk had de leider van de nationalistische Chinezen, Tsjang-Kai-Sjek, bezwaar tegen deze ontruiming. De Amerikaanse regering heeft deze uit de weg weten te ruimen. Admiraal Pride, de commandant van de Amerikaanse zevende vloot, is bij zijn bezoek aan Tsjang-Kai-Sjek er in geslaagd deze weg te nemen, en wel door van de zijde van de Amerikaanse regering een paar toezeggingen te doen. Hij heeft namelijk uit naam van de Amerikaanse regering toegezegd: a. dat er geen wapenstilstand of andere regeling tot stand zal worden gebracht, waaruit blijkt, dat er twee China's bestaan, en de souvereine rechten van de nationalistische regering als de wettige regering van de Chinese republiek in gevaar komen; h. dat er niets zal worden ondernomen om de hoop van de nationalisten op de herovering van het vasteland de bodem in te slaan.

De mededeling van Eisenhower is in Londen met verbazing en de nodige onrust ontvangen. Minister Eden heeft als zijn mening kenbaar gemaakt, dat de huidige gevechten rond Formosa een grotere bedreiging voor de vrede uitmaken dan welke andere kwesties ook.

Daarbij wordt in de kringen der Engelse regering opgemerkt, dat de Amerikaanse regering geen garantie ten aanzien van Quemoy heeft toegezegd toen dit eiland enige maanden geleden door communistische strijdkrachten zwaar werd beschoten. Engeland en ook Nieuw-Zeeland willen volgens Engelse regerüigspersonen blijven trachten een wapenstilstand tot stand te brengen tussen de nationalistische en de communistische regeringen, en zijn daarover nog steeds met de Amerikaanse regering in onderhandeling. Dit heeft echter niet kunnen beletten, dat Churchill het Britse kabinet bijeengeroepen heeft. Het zal nog vóór de tijd bijeenkomen, waarop president Eisenhower zijn voorstel aan het Amerikaanse congres doet.

Voor zo ver ons daarover op het ogenblik berichten ten dienste staan, is men algemeen van gedachte, dat het voorstel van president Eisenhower door het oongres aanvaard zal worden. Slechts één senator, met name de onafhankelijke senator Wagne Morse, heeft zich er tot dusver tegen verklaard. Hij verklaarde onder meer, dat Zuid-Oost-Azië zo spoedig mogelijk onder zeggingschap van de Organisatie der Verenigde Naties gesteld zou moeten worden en dat de eenzijdige handelingen van Amerika, vooral rond Formosa, zouden moeten beëindigd worden.

Dat de Organisatie der Verenigde Naties in deze iets zal kunnen verrichten, daarover heeft de Chinese communistische regering niet de minste twijfel laten bestaan. Zij heeft inmiddels toch reeds het plan, om deze Organisatie te laten bemiddelen bij het tot stand komen van een wapenstilstand tussen communistisch en nationalistisch China, beslist van de hand gewezen. Zij heeft deze bemiddeling scherp veroordeeld als een poging tot inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van China en als agressie onder de vlag van deze Organisatie.

Tenslotte nog in het kort het navolgende. De besprekingen van Mendès-France en Adenauer te Baden-Baden over de Saarkwestie hebben tot een volkomen overeenstemming geleid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen