Het gaat om uw hart

Mijn zoon, geef Mij uw hart! Spreuken 23 : 26a

Welk een gadelo2!e ontferming. Wij mensen, die zo weinig liefhebben, zo weinig zelfs degenen, die ons liefhebben, wij kunnen ons geen flauw denkbeeld vormen van zulk een Goddelijke liefde en erbarming in Christus, waardoor de enige en drieënige God, Vader, Zoon en Heilige Geest, in de opperste Wijsheid komt aandringen: „Mijn Zoon, geef Mij uw hart".

Wij staan, als men ons wat wil geven, dat ons niet aanstaat, zo spoedig gereed met de woorden: „Wat heb ik daar nu toch aan? "

De Heiland doet heel anders. Hij zegt niet van uw verdorven hart: „Wat moet Ik daar nu toch mee doen? " Neen, Hij vraagt er om op dringende toon, als een gave. Hem welbehagelijk. Het is Zijn genade, dat ook tot ons nog mag uitgaan üe nodiging, ciie toch ons hart moest verbreken: „Mijn zoon, mijn dochter, geef Mij uw hart!"

Het is Hem menens met Zijn vraag. Verdenk er de Heere Jezus toch niet van, dat het Hem geen menens zou zijn met Zijn vraag. Hoe zouden dan toch te verklaren zijn die tranen over Jeruzalem, onder het uitspreken van deze woorden: Och, of gij ook bekendet, ook nog in deze uw dag, hetgeen tot uw vrede dient"? (Lucas 19 : 41). En wat heeft het Hem niet een angst, smart en lijden, een bloed gekost, om deze nodiging te kunnen spreken. Opdat Hij zou kunnen vragen om uw hart, zijn op Zijn hart gericht al de vurige pijlen van satan, is het neergedrukt door de last van Gods ontzaggen lijke toom, zodat Hij in Gelhsémané moest klagen: Mijn ziel is geheel bedroefd tot de dood toe". Maar genoeg, gij kent toch wel de weg van lijden, van verguizing en vernedering, de weg van smaad en vloek, de kruisweg van de Zaligmaker? ledere voetstap, daarop gezet, was nodig om te kunnen roepen: Mijn Zoon, geef Mij uw hart!"

Kunt gij dat: Uw hart Hem geven?

Er was eens een schilder, die een stuk had geschilderd: Jezus, staande voor de deur en kloppende. Eén van de vrienden van de schilder kwam het atelier binnenlopen. Hij bekeek het schilderstuk en vond het heel mooi. Maar toen wendde hij zich tot de schilder en zei: „Ik vind je werk heel mooi, maar er zit één fout in".

„Welke fout? , * vroeg de schilder. „Is er iets fout in het kleed, of in de houding? " „Nesn", zei zijn vriend, „de fout zit niet in de houding of het kleed, maar in de deur. Kijk, je hebt hier een deur geschilderd, heel goed! Maar je hebt vergeten een knop aan de deur te zetten".

De schilder verdedigde zijn werk en zei: „Dat is geen fout; opzettelijk heb ik de knop weggelaten. Dit is een deur, die geen knop aan de buitenkant heeft. De knop zit aan de binnenkant. Deze deur kan alleen van biimen geopend worden". Deze schilder had het toch mis. Hij was blijkbaar doortrokken van de zuurdesem der remonstranten; die menen, dat wij een vrije wü hebben. Neen, wij hebben na de val in het Paradijs een knechtehjke wil, zoals Luther schreef in zijn boek over deze materie tegen Erasmus. Wij willen ons hart niet openen. Wij willen ons hart niet geven. Wij zijn vijanden van God en Zijn Christus. Wij wilen niet, dat Deze Koning over ons zou zijn. Een knop van binnen zou nog niet baten. Wij zouden die toch niet gebruiken om de kloppende Heiland open te doen. Wel heeft God recht van ons te eisen, dat wij ons hart Hem zullen geven. Hij heeft ons goed en naar Zijn evenbeeld geschapen, begiftigd met een rem hart. Hem toegewijd. Maar de mens heeft zich overgeleverd aan de slavernij van satan, zonde en wereld.

Dat is onze schuld. Al kunnen wij het duistere geheim van de val in zonde met ons verduisterde, kleine verstand niet omvatten. En dus komt de Heere naar Zijn heilig recht tot u met Zijn eis: „Geef Mij uw hart".

Maar die eis is ook een genadig, liefde­ rijk vragen. Het is een dringende nodiging. O, dat dit alles u maar zó geopenbaard moge worden door Gods Woord en Geest, dat gij er mee werkzaam wordt in schulderkentenis, in gebed, in geloof.

Dan wordt de bede van de kerkvader Augustinus, die als een vuurbrand uit het vuur is gerukt, ook de bede van uw hart: „Heere, neem het, zoals het is; en maak het, wat het niet is". En deze bede, in de nood des harten, in de onmogelijkheid aan uw kant opgezonden, wordt op Gods tijd en wijze gevv^isselijk verhoord. „Gij, die God zoekt, uHeder hart zal leven".

Waartoe wordt uw hart gevraagd? De gave des harten wordt gevraagd. Gevraagd door de Heere. En het doel is Zijn eer. Het schijnt tegenstrijdig, en toch is het waar: In niets wordt de hoge God meer verheerlijkt dan in die verdoe ven harten.

Zal dit zo zijn, dan is er veel aan gelegen hoe het wordt gegeven. Is aan de voorwaarden, hieraan verbonden, niet voldaan, dan kan uw hart niet zijn een gave, de Heere ter ere.

De eerste voorwaarde is: Het moet gegeven worden, zoals het is. Gij zult wel niet vreemd opkijken bij het horen van > ze voorwaarde. Misschien denkt gij wel: Dat heb ik al zo vaak gehoord! Dat wil ik graag geloven. En toch is het naleven er van zo ongewoon, dat niemand van en uit zichzelf er aan heeft voldaan. In het dagelijkse leven is het al zo, dat gij uw werk, als er wat flinkheid in u zit, niet zo spoedig uit handen geeft. Eerst als wij niet meer kunnen, staken wij ons vruchteloos pogen.

Zeist Ds. S. VAN DORP

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen