De roem des kruises

Maar het zij verre van mij, dat ik zou roemen, anders dan in het kruis van onze Heere Jezus Christus; door Welke de wereld mij gekruisigd is, en ik der wereld. Galaten 6 : 14

III

De prediking van Paulus droeg rijke vrucht allerwege, de leer, die hij bracht sloeg in vooral bij de heidenen, wier afgodenoffers nog nooit enige rust of vrede hadden kunnen uitwerken. De inhoud van die prediking was zo verheven, zo van Goddelijke oorspronkelijkheid, dat vroeg aandacht, veel meer dan de beste heidense filosofen. Maar vooral de Heilige Geest bekrachtigde Paulus' prediking, en deed het kiemkrachtig zaad des Woords vallen in een wel toebereide aarde, waarin het snel ontkiemde door de warme stralen van de Zon der gerechtigheid.

Vele paarlen werden gehecht aan Jezus' Middelaarskroon. Anderzijds ontmoette Paulus ontzettende vijandschap, meest van de ongehoorzame Jouen uitgaande, omdat het kruis van Christus hun een ergernis was, omdat die leer der genade juist door dat kruis al hun eigengerechtigheid aantastte. Zouden zij Paulus niet haten, die eerst zulk een ijverig vervolger was en zelf zoveel van die Jezus en Zijn leer gelasterd had, en die nu een prediker van Jezus Christus en Die gekruisigd geworden was.

Een man, die zo raak en zo vrijmoedig al hun godsdienst en ijver voor de wet durfde aan te vallen als ongenoegzaam en daartegenover de zaligheid alleen stelde in die Jezus van Nazareth, die in hun ogen een verleider en bedrieger was, een godslasteraar, één die mens zijnde, beweerde, dat Hij de Zone Gods was, zulk een man moest zo spoedig mogelijk voorgoed het zwijgen opgelegd worden. Dus was Paulus altijd en overal in gevaar, vanaf de tijd dat hij in Damascus Christus begon te prediken, totdat hij tenslotte door beulshanden werd omgebracht.

Evenwel was het kruis van Christus zijn roem, wilde hij niet anders, koste het wat kost, dat kruis van Golgotha te prediken, daartoe dreef hem de Heilige Geest met onweerstaanbare kracht en in Paulus' hart gloeide het vuur der liefde en de kracht des zaligmakenden geloofs.

Zo was het ook in Galatië gegaan, ook daar waren velen bekeerd en anderzijds was ook daar de vijandschap ontzettend groot geweest. En toen nu de wetpredikers probeerden die gemeenten te verwoesten die gesticht waren met levensgevaar en grote moeilijkheden, liet Paulus het verschil slechts zien tussen hem en die lieden, die slechts met een gedaante van Godzaligheid die pasbekeerden wilden binden aan de wet van Mo2es_en aan de besnijdenis. Zij zochten niet het heil en de zaligheid der Galaten, maar zij legden hun lasten op, die zij zelf niet konden dragen. Zij zochten voordeel en rust en wilden vanwege de ergernis van het kruis geen vervolging aanvaarden.

Paulus waagde alles op God, de gehele waarheid en de volle waarheid wilde hij preken, zonder ook maar iets achter te houden. Hij wilde geen wetprediker zijn, maar evenmin een evangelieprediker, gelijk men er in deze tijd veel aantreft. Hij preekte vrije genade en een ruim evangelie, maar met kennis van de zonde en schuld en met een breken met de wereld en zonde. Wet en evangelie bracht Paulus in onderling verband, de wet tot ontdekking en het evangelie tot bemoediging voor de door de wet verbrijzelde. Immers betekende dat kruis van Christus alleen maar zaligheid en behoudenis voor zulken, die uit de werken niet konden gerechtvaardigd worden.

Zolang de mens leeft uit de wet, zal het kruis van Christus hem een ergernis of een dwaasheid zijn. Maar als er schuld ontdekt wordt op zaligmakende wijze, dan wordt het een eeuwig wonder, als met het hart gehoord wordt van het kruis van Christus en met het oog des geloofs op dat kruis gestaard wordt, en als dan die ruime mogelijkheid ontsloten wordt in de ziel om nog zalig te kunnen worden in een weg van recht. Maar nog groter is de weldaad, als de zondaar aan de voet van het kruis zijn zondenpak verliezen en Christus omhelzen mag.

Als dat lijden en sterven van Christus mag worden toegepast aan de ziel, en de wet gaat zwijgen, omdat haar vloek is weggenomen en de richterlijke uitlatingen van Gods toom over de zonde veranderd worden in Vaderlijke uitlatingen Zijner Goddelijke liefde. Als de ziel dan die heerlijke deugden en volmaaktheden Gods ziet schitteren en dat God nu verzoend is door de gerechtigheid van Christus met hem persoonlijk en met al Gods volk, wat is dat een openbaring!

Zou dan dat volk van die grote weldaad, van dat eeuwig wonder kunnen zwijgen. Neen, al zouden ze dan gesmaad en gelasterd worden, ja al zouden zij vervolgd worden, eer zouden de stenen spreken dan dat dezen zwijgen zouden. Laat dan de vijanden van vrije genade zeggen wat ze wülen, maar voor Gods volk is er maar één weg naar de zaligheid, en dat is de weg, die loopt over Golgotha.

Het moge een moeilijke weg zijn voor vlees en bloed, een diepe weg voor het hoogmoedig bestaan, een steile weg bergopwaarts voor de zwakke en trage ziele, die niet genoegzaam steunt op Christus het is evenwel de koninklijke weg, want Sions koning is die weg zelf ook gegaan. Door de vernedering naar de verhoging, door de diepte naar de hoogte, ja, door de dood heen naar het leven, liep de weg van de Borg en zo loopt ook de weg van al Zijn volk. En dat is de weg waarop de dwaas niet dwalen zal en die de verstandige naar Boven leidt. Christus Zelf ging hen voor, en door het geloof mogen zij ook nu nog op Hem zien, die geestelijkerwijze nog steeds voorgaat en de leiding aangeeft, vanuit de hemeltroon, waarop Hij is gezeten aan des Vaders rechterhand. Want al stierf Christus aan het vervloekte hout des kruises, Hij kon van de dood niet gehouden worden en is van de Vader opgewekt, ten bewijze dat de schuld Zijns volks volkomen betaald is en de gehoorzaamheid aan de wet volkomen opgebracht is en daarna is Hij opgevaren in de hoogte ver boven alle overheid en macht. Moest Christus Zich tot in de dood vernederen vanwege de gerechtigheid en waarheid Gods, omdat iiiel anders voor orrze zonden kou betaald vi'orden dan door de dood van de Zone Gods, Hij is daarna van de Vader uitermate verhoogd en opgewekt uit de dood, opgenomen in de hemel aan de rechterhand Zijns Vaders, alwaar Hij altijd leeft, om voor Zijn volk te bidden. Indien dat zo niet waie, er kwam er niet een van Gods volk behouden aan in het Vaderhuis, maar hoe moeilijk de kruisweg ook zijn moge, door de kracht

van Zijn lijden en dood, maar ook door Zijn opstanding en voorbede zal Hij als üe Levende Verlosser het leven der genade in de Zijnen onderhouden door de krachtdadige bewerking der Goddelijke genade.

Hij geeft de moeden kracht, en versterkt de slappe handen en stelt de struikelende knieën vast. Gevoelen zij zich leeg, soms heel erg leeg van alles wat Goddelijk is, op Zijn tijd komt Hij weder tot hen met Zijn alvervullende genade, en doet ze zien op het offer van Christus en Zijn eeuwiggeldende gerechtigheid, zodat zij het anker der hoop mogen inwerpen in dat binnenste heiligdom.

Dat doet ze weer moedig voortgaan op de kruisweg, totdat hun reis door dit aardse jammerdal ten einde is, en zij de pelgrimsstaf mogen nederleggen en mogen ingaan in des Konings paleis, om altijd de Koning te zien in Zijn schoonheid. Dan zal de diepte van de liefde Gods in Christus dat volk vervullen met eeuwigdurende verwondering en aanbidding. De levende hoop op zulk een onuitsprekelijke zaligheid doet hen hier op aarde in de sterfelijkheid als vreemdelingen verkeren, want de wereld is hun gekruisigd en zij der wereld.

O, dat heimv/ee naar het uur bvmner volkomen verlossing, die wens om ontbonden te wezen en met Christus te zijn, want dat is hun zeer verre het beste. En dat uur komt als zij Gods raad op aarde hebben uitgediend en genoegzaam geleerd hebben om te roemen, enkel en alleen, in het kruis van Christus.

Bameveld

CHR. VAN DAM

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen