Buitenlands OVERZICHT

God leert ons in Zijn geopenbaard Woord, dat de mens door de zonde verduisterd van verstand, verhard van hart, verdorven van wü, dood door en in de zonden en misdaden is.

De arminianen, en velen met hen, betwisten dit. Zij stellen daar tegenover de bewering, hetgeen naar de smaak van de hoogmoed des mensen is, dat de mens volstrekt niet zo zwak en zo slecht en verdorven is als dit in de Heüige Schrift wordt voorgesteld. Indien de mens wil, dan kan hij geloven en zich bekeren, of althans zich door zijn natuurlijke gaven zo ontwikkelen, dat hij de Heere als het ware verphcht om bij te passen en aan te vullen wat hem nog ontbreekt — aldus de leer der arminianen. Deze onschriftuurhjke leer der arminianen heeft te allen tijde veel bijval gevonden. Het is toch een leugen, die er bij de mens zo glad en gemakkelijk ingaat. Om niets te zijn en niets te worden voor en onder God, en alles van Hem als een nooddruftig en verloren' schepsel te verwachten, dat is iets waartegen zich het vlees en bloed van een iegehjk mens immer heeft verzet en gestadig zal blijven verzetten. Het is een iegehjk mens toch zo eigen om te zondigen in de gehjkheid van de overtreding van Adam. Wat Adam wilde, wü hij ook, namelijk gelijk God zijn. Ja, van nature wil de mens God gehjk zijn, ofschoon hij, door zo hoog te willen klimmen, juist zo geheel gevallen is. Doch over deze zijn val wil hij met de armiaianen en zo vele anderen henen springen, wil hij, als 't er goed en wel op aan komt, niet gesproken hebben. En daarbij heeft hij een machtige bondgenoot, en wel de vorst der duisternis, die de gehele wereld verleid en aller zinnen verblind heeft. Deze is het zeer welgevalHg als een mens in de leugen verstrikt daarhenen leeft, en het is hem een bron van ergernis, indien een mens ontwaart, dat hij in deze strik gevangen zit. Vandaar zijn verzet tegen de waarheid en zijn liefde en voorkeur voor een leugenleer, waarbij de mens op de troon wordt gezet. En daarin heeft hij een iegelijk mens van nature geheel mee.

Ook hem is een leer welgevalhg, waarinde mens ten troon verheven wordt, en het vleselijk verstand, dat te allen tijde de afgod der wereld geweest is en nog is, tot richtsnoer voor al de daden en handelingen der mensen gesteld wordt. Ofschoon nu de ervaring alle eeuwen door heeft Tiitgewezen, dat een volk of een mens met het volgen van dit richtsnoer bedrogen is uitgekomen, desniettegenstaande wordt nog maar steeds op alle terreinen des levens, ook in de staatkunde, het heil van het vleselijk verstand verwacht.

Dit was ook steUig het geval op de Bandoengse conferentie, die thans weder tot het verleden behoort.

Groot was het enthousiasme, dat de minister van de Chinese communistische repubhek Tsjoe En Lai verwekte, toen hij verklaarde, dat hij bereid was om de toestand betreffende Formosa met de Amerikanen te bespreken en met hen directe onderhandehngen wenste aan te 'knopen ten einde de spanningen rondom Formosa te verminderen. Doch dit enthousiasme verdween reeds kort nadien als sneeuw voor de zon toen Tsjoe En Lai ineens 28 uur later verklaarde, dat de bereidheid om met de Amerikanen te onderhandelen allerminst betekende, dat het rode China zijn aanspraken op Formosa prijs gaf en zijn plannen voor de bevrijding van Formosa opgaf. Deze laatste verklaring zette wel een hele domper op het enthousiasme en de aanvankelijk grote vreugde.

Gehjk het ook niet van enthousiasme en eensgezindheid getuigt, dat men twee dagen lang over de samenstelling van een resolutie betreffende het koloniaHsme op de conferentie van Bandoeng heeft moeten delibereren.

Het hgt voor de hand, dat onderscheidene gedelegeerden een resolutie hadden willen zien samengesteld, waarin fel tegen het koloniahsme van de WesteUjke gealhëerden was te velde getrokken en dit in de meest krasse en scherpe bewoordingen was veroordeeld. Doch dit ging niet meer nadat zeer terecht en ter snede een gedelegeerde over het kolonialisme van het rode China en een andere gedelegeerde over het kolonialisme van de Sovjet-Unie zich bitter hadden beklaagd, zodat, nadat men er twee dagen over zoek had gebracht en er heel wat heen en weer was gepraat, een resolutie werd aangenomen, waarin het ko­ lonialisme in al zijn verschijningen werd veroordeeld.

veroordeeld. De grote verdeeldheid en onenigheid, welke er tussen de gedelegeerden op de conferentie te Bandoeng heersten, kwamen niet alleen op dit pimt tot uiting, maar ook op andere. Zo werd een veroordelend vonnis uitgesproken over Turkije's deelneming aan het Noord-Atlantische pact, waartegen de Turkse minister scherp opkwam, verklarende, dat Turkije wel verphcht was zich bij dat pact aan te sluiten, als gevolg van de Russische bedreigingen en vanwege de aanspraken op grensgebieden, welke de Sovjet-Unie beweerde rechtens te hebben. En ook kwam er op die conferentie aan de dag, dat India en Pakistan nog immer scherp gekant tegenover elkander staan. Dit wel in het bijzonder in een rede van India's premier Nehroe, waarin hij zich in scherpe bewoordingen tegen Pakistan keerde, ook al vanwege het samengaan met Amerika; waartegen de premier van Pakistan, Mohammed AU, in het midden bracht, dat elk land het recht had om ter zelfverdediging en beveiUging van zijn bestaan en grondgebied een bondgenootschap aan te gaan.

Er bleken op deze conferentie feitehjk gans verschillende standpunten en opvattingen onder de vertegenwoordigers van de 29 Aziatische en Afrikaanse volken te bestaan; één, die communistisch gezind was, één, die dit allerminst was en de Westelijke geallieerden welgezind was, en één, die de neutraliteit beweerde voor te staan. Tot degenen, die de laatste opvatting deelden, bleek de premier van India, Nehroe, te behoren. Deze verklaarde in een heftige rede, dat, al waren zowel de communisten als de anticommimisten tegen hem, hij de neutraliteit en zelfstandigheid van zijn land India wenste te bewaren, en elk land of blok van bondgenoten, dat zijn grondgebied zou trachten binnen te vallen, tegemoet zou treden en verslaan.

Eén ding is op deze conferentie wel klaar en helder aan de dag getreden, namelijk dat het vleselijk verstand ook daar de uitkomst niet heeft kunnen brengen, .gelijk het dat nergens zal kunnen brengen. Wel vallen al degenen diep te beklagen, die daar - en dat zijn er helaas zo velen - de uitkomst van verwachten.

De verklaring, weDce Tsjoe En Lai op de conferentie te Bandoeng heeft afgelegd, is niet onopgemerkt voorbij gegaan. President Eisenhower heeft de in deze verklaring vervatte uitnodiging aanvaard.

Op een persconferentie te Washington zeide hij, dat zijn land bereid is met communistisch China over alles te spreken, dat kan bijdragen tot vermindering van de spanning in de wereld, mits daarbij de Chinese nationahsten op Formosa niet rechtstreeks in het gedrang raken. De Amerikaanse minister DuUes zeide, dat de Verenigde Staten gaarne bereid zijn met commimistisch China over een wapenstilstand voor het gebied van Formosa te onderhandelen en dat zij zulks wilden doen ook zonder dat vertegenwoordigers van het nationalistisch China daarbij tegenwoordig zouden zijn, en dat hij deze aangelegenheid met president Eisenhower besproken had, die het voorstel van Tsjoe En Lai met enige reserve, doch niet zonder hoop had ontvangen.

Ook de Engelse regering legde de verklaring af, dat zij verheugd was, dat de uitnodiging door Tsjoe En Lai gedaan en door de Verenigde Staten van Amerika aanvaard was. De Britse regering betoonde zich bereid inzake van deze onderhandelingen bemiddelend op te treden. Zij heeft daarmede reeds een aanvang gemaakt door haar zaakgelastigde te Peking op te dragen informaties in te winnen bij Tsjoe En Lai over diens denkbeelden voor besprekingen met de Amerikaanse regering over de spanning in het Verre Oosten.

De houding, welke Eisenhower en DuUes hebben aangenomen aangaande de onderhandelingen met het rode China, heeft in Amerika verzet ontmoet. Reeds hebben de senatoren Bridges en Knowland in duidehjke bewoordingen de gedragswijze van de president en de minister veroordeeld; Knowland liet daar. bij zelfs doorschemeren, dat hij overweegt het leiderschap van de repubhkeinse fractie neer te leggen, indien de Amerikaanse regering de onderhandelingen met het commionisüsche China zal beginnen. Desniettemin heeft het, zoab de toestand zich op het ogenblik voordoet, er alles van weg, dat dit wel zal geschieden. Heel de Amerikaanse democratische partij, benevens vele republikeinen, keuren de gedragswijze van de Amerikaanse regering goed en betonen zelfs daarmede ingenomen te zijn, zodat de bespreking naar alle waarschijnhjkheid wel zal plaats vinden.

En dit is niet de enige bespreking, welke er dit jaar staat gehouden te worden.

Op 2 Mei zijn de ambassadeurs van Amerika, Rusland, Engeland en Frankrijk voornemens samen te komen om voorbereidingen te treffen voor een bijeenkomst van ministers, waarop overleg gepleegd zal worden om een vredesverdrag met Oostenrijk te sluiten.

In de achter ons liggende week zijn ia Londen functiormarissen van de Amerikaanse, Britse en Franse departementen van buitenlandse zaken bijeengekomen om een rapport op te stellen voor hun ministers over de beste manier om met de Russen tot een conferentie te komen. De ministers zelf zijn voornemens op 8 Mei te Parijs bijeen te komen voor de vergadering van de Noord-Atlantische raad, om daarop nadere besluiten omtrent de conferentie met de Russen te nemen. Oök deze conferentie schijnt wel vrij zeker gehouden te zullen worden. Reeds wordt door vooraanstaande personen gezegd, dat deze in de maand Juli zal bijeenkomen. Van Russische zijde heeft men daarentegen niet het minste bezwaar geopperd. Integendeel. Men heeft zijn bereidheid daarvoor en zijn ingenomenheid er mede als het ware van de daken afgekondigd. Dit laat zich zeer wel verstaan. Tot op de dag van heden hebben de Russen de conferenties heel handig als middel voor hun propaganda weten te gebruiken. Ook is het hun gelukt daarop bepaalde successen te behalen. Welk bezwaar kan er daarom bij de Russische regering bestaan tegen het houden van een conferentie?

Hierbij komt nog, dat, al zijn de Parijse accoorden nu wel aangenomen, er in West-Duitsland nog ettelijke wetten aangenomen behoren te worden, alvorens West-Duitsland tol de vorming van een strijdmacht kan overgaan. En wanneer de regering van de Sovjet-Unie met het beleggen van een conferentie of wel met hetgeen daarop besloten wordt de vorming van een Westduitse strijdmacht zou kurmen verhinderen of zelfs kunnen vertragen, dan zou dit voor haar een groot succes betekenen. Met alle middelen, hetgeen haar tot op heden niet gelukt is, heeft de Russische regering een herbewapening van West-Duitsland zoeken te voorkomen.

En wat de conferenties, die staan gehouden te worden zelf betreft, indien daar iets besloten wordt, wat de huidige spanning zou kunnen verminderen, dan geschiedt zulks wel uit harde noodzaak en is daarmede de spaiming zeUs bij lange na niet opgeheven. Het heeft er toch in het geheel niets van weg, dat de regering der Sovjet-Unie bereid is haar kolonialisme in de Baltische landen. Polen, Hongarije, Roemenië, Bulgarije, Tsjecho-Slowakije, Albanië en Oost-Duitsland prijs te geven. Integendeel Alles wijst er tot dusver op, dat zij deze landen in haar greep en onder haar machtssfeer wdl houden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen