BUITENLANDS OVERZICHT

Niets zal op aarde zijn bestand behouden — zo leert ons Gods Woord. Dit woord is in de loop der eeuwen steeds weder bevestigd. Hoe vele rijken zijn in de tijd al niet van klein groot, van nietig machtig geworden! En vooral niet minder is het getal der rijken, die van groot klein, en van machtig nietig geworden zijn. Ja, wij leven in een wereld, waarin gestadig alles verandert. Wat jong is, wordt oud, wat sterk is, wordt zwak; wat vlug te voet gaat, gaat straks voetje voor voetje, of ziet zich gedwongen om zijn stoel of zijn bed te houden. De tijden — zo plachten de ouden te zeggen — veranderen, en wij met hen.

Hoe groot zijn ook al de veranderingen, welke in de laatste tien jaren in de wereld zijn voorgevallen. Voormalige bondgenoten zijn \n vijanden verkeerd en vroegere vijanden zijn de vrienden van heden geworden. Hoe is daarom degene te beklagen, die niets anders heeft dan het goed dezer wereld, waarin alles zo snel verandert en zelfs geheel in zijn tegendeel kan omslaan!

En dat alles snel op de wereld verandert en zelfs in zijn tegendeel kan omslaan, toont ons het verloop der gebeurtenissen van de laatste tien jaren wel bijzonder duidelijk.

Vóór tien jaren was alles er bij de grote mogendheden op gericht om de Duitse macht te breken en het zijn militaire kracht te ontnemen. Daar was ook wel reden voor. Want naar de mens gesproken hebben Hitlers legers wat bittere ellende over menig volk en menig gezin gebracht. Zij beoogden heel de wereld onder Hitlers regiem te brengen. Daarbij waren zij allesbehalve kieskeurig in de middelen, welke zij daarvoor aanwendden. Grote rijken hebben zich moeten verenigen, omdat Hitlers heerschappij over de gehele wereld werd uitgebreid. Om dat te verhinderen, gingen Amerika en Rusland, Groot-Brittannië, Canada en Frankrijk, hand aan hand, bood Amerika zelfs mihtaire hulp aan Rusland.

Wie zou er toen gedacht hebben, dat Duitsland reeds na tien jaren weder souverein verklaard zou worden en dat het weer een eigen leger zou bekomen.

Doch waarvoor de grote mogendheden voor tien jaren zo druk in de weer waren, namelijk om Duitsland machteloos te maken en om zijn militaire kracht te breken, dat behoort thans geheel tot het verleden.

Er zijn in de loop van die jaren geheel andere machtsverhoudingen ontstaan. Het Oosten, het communistische Rusland en China, staat thans fel gekeerd tegen het Westen. Bondgenoten zijn besliste vijanden geworden, die, zo zij dit nog niet met de wapens doen, elkander scherp bij monde en bij geschrifte bestrijden.

Daarbij zoeken zij alle zich van bondgenoten te voorzien, en hebben zij die eenmaal verkregen, dan zoeken zij hen te bewapenen. De Sovjet-Unie is daarin voorgegaan, waar het Oost-Duitsland bewapend heeft, en de Westelijke geallieerden zijn haar daarin gevolgd. Zij hebben West-Duitsland niet alleen de souvereiniteit teruggegeven, maar het ook toegestaan, dat het herbewapend wordt.

Dit heeft wel heel wat voeten in de aarde gehad. Tal van Fransen moesten daar niets van hebben. Doch de harde noodzaak heeft veroorzaakt, dat er tenslotte een meerderheid in het Franse parlement werd gevonden, die over de bezwaren heenstapte en er haar toesteinming toe gaf, dat West-Duitsland souverein verklaard en herbewapend werd.

Wij kunnen in deze met volledige zekerheid van de harde noodzaak spreken. Rusland is toch met zijn legers ver in Europa voortgedrongen.

Wilde, menselijk bezien, West-Europa zich tegen een Russische invasie verdedigen kunnen, dan kon West-Duitsland in die verdediging niet gemist worden. Uit dat oogpunt bezien, is het ook o zo verklaarbaar, dat de regering van de Sovjet-Unie alles in het werk gesteld heeft en nog stelt om de Westduitse herbewapening te verhinderen.

Doch ondanks de vele pogingen, welke deze regering daarvoor aangewend heeft, is het haar niet gelukt om de souvereiniteitsverklaring en de herbewapening van West-Duitsland te verhinderen!

West-Duitsland is een onafhankelijke, souvereine staat geworden. Met de ondertekening van een proclamatie, waarin de hoge commissie van de drie Westelijke geallieerden is opgeheven, is er een einde gekomen aan de tienjarige bezetting van West-Duitsland. Deze proclamatie werd op 5 Mei in de laatste bijeenkomst van de hoge commissarissen van Amerika, Engeland en Frankrijk te Bonn getekend. Deze ondertekening heeft tot gevolg, dat West-Duitsland een leger van 90.000 man op de been mag brengen. Van haar kant heeft de Westduitse regering ook een proclamatie uitgevaardigd. Daarin wordt gezegd: „Wij staan als vrijen verbonden. Met de bondsregering gedenken in dit uur vijftig mülioen vrije burgers der Westduitse republiek in broederlijke verbondenheid met millioenen Duitsers, die gedwongen zijn gescheiden van ons in onvrijheid en rechteloosheid te leven. Wij roepen hun toe: Gij kunt steeds op ons vertrouwen, want gemeenschappelijk met de vrije wereld zullen wij niet rusten, tot ook gij de mensenrechten herkregen hebt en met ons vreedzaam vereend in één staat leeft".

Tegelijk met het deponeren van de proclamatie der Westelijke hoge commissarissen hebben de bondskanselier dr Adenauer en de Franse minister van buitenlandse zaken brieven gewisseld, waarin het Saaraccoord bekrachtigd werd. De laatste moeiHjkheid betreffende de totstandkoming van het Saaraccoord werd een dag tevoren uit de weg geruimd. Zo is dan West-Duitsland een onafliankelijke, herbewapende staat geworden, die als lid van het Noord-Atlantische pact is aanvaard.

De2ie gang van zaken in West-Duitsland heeft zijn weerslag in het communistische Oosten doen gevoelen. De communistische regeringen van de Sovjet-Unie, Polen, Oost-Duitsland, Tsjecho-Slowakije, Hongarije, Roemenië, Bulgarije en Albanië zullen elf Mei in Warschau bijeenkomen om de ontstane huidige toestand te bespreken, waarbij dan ook het communistische China als waarnemer tegenwoordig zal zijn. Onder meer zal op die conferentie een opperbevelhebber voor de gezamenlijke communistische legers gekozen worden.

Zo zien wij, dat er in de loop van tien jaren ontzaggelijk veel in de wereld veranderd is en ook Gods Woord daarin bevestigd is geworden, dat niets op aarde zijn stand zal behoudep.

In het kort nog het navolgende.

De delegatie van de Sovjet-Unie heeft op de ambassadeursconferentie te Wenen heel wat water in haar wijn gedaan, waar zij op enkele belangrijke punten concessies heeft gedaan. Zo stemde de Russische delegatie, kennelijk na de ontvangst van nieuwe instructies van de Russische regering, toe, dat de algemene dienstplicht in Oostenrijk ingevoerd kan worden, iets waartegen zij tevoren zich met alle beslistheid verzet had. Voorts hechtte de Russische delegatie er haa' goedkeuring aan, dat de maximale sterkte van de Oostenrijkse strijdkrachten 53.000 man mag bedragen, iets waar­ van zij tevoren ook lüets had willen, weten. Dit was ook het geval waar de delegatie der Sovjet-Unie overstag ging in zake van de wijzigingen in artikelen, welke handelen over vluchtelingen en verplaatste personen, en over de toekomst van vroegere Duitse bezittingen in Oostenrijk.

De Westelijke delegaties hebben door de gedane Russische concessies hoop gekregen op de spoedige beëindiging van de besprekingen, welke na de eerste drie dagen van de bijeenkomst gevaar schenen te lopen te zullen stranden op bepaalde belangrijke punten. Gehoopt wordt, dat de conferentie spoedig zal slagen, hoewel enige niet-opgeloste vraagstukken wellicht overgelaten zullen moeten worden aan de ministers van buitenlandse zaken, die later in Wenen bijeen zullen komen voor de ondertekening van het Oostenrijkse vredesverdrag. In Westehjke kringen is men van oordeel, dat de Russische regering haar standpunt gewijzigd heeft om een goede indruk op de Westduitse bevolking te maken.

Op het Amerikaanse proefterrein is de grootste atoomproef van de huidige serie dezer dagen genomen. Op een 150 meter hoge toren werd een atoomwapen tot ontploffing gebracht, dat tweemaal zo sterk was als de bom, welke in 1945 de Japanse stad Hirosjima verwoestte.

Aan de voet van de toren was een dorp gebouwd, om de uitwerking van de ontploffing op verschillende soorten gebouwen, materiaal, voedsel en schuilplaatsen te kunnen controleren.

De hchtflits van de ontploffing, welke kort voor het aanbreken van de dag plaats had, verlichtte de omtrek tot op een afstand van 120 kilometer van het proefterrein.

De Amerikaanse president Eisenhower verklaarde, dat omtrent Formosa niets nieuws te vennelden valt. Daarbij werd tevens door hem verklaard, dat de Amerikaanse regering een afwachtende houding aanneemt betreffende de mogelijkheid van besprekingen met de regering van het communistische China aangaande de afkondiging van een wapenstilstand in het gebied van Formosa.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen