Buitenlands OVERZICHT

In de Heilige Schrift wordt ons bij voortduring deze wereld als een oord van onrust voorgesteld. Deze uitspraak druist wel geheel en al in tegen hetgeen een iegelijk mens begeert. Hij is van nature een rustzoeker, die zijn rust en geluk op de aarde zoekt. Hij wü — zoals in een revolutionnair lied gezongen wordt — hier gelukkig zijn.

Wat is de mens ook al vaak voorgespiegeld, dat het geluk hier op aarde te vinden is! De duivel en al zijn trawanten zijn er gestadig op uit om dit de mens diets te maken. En hoe gretig leent de mens aan dit hem zo welbehagelijk bedrog het oor. Uit de aarde aards als hij is, is het toch naar zijn lust als hem een wereld van geluk in het vooruitzicht gesteld wordt. Doch het is niet dan eeri ijdele hoop, welke hij koestert. Keer op keer zal hij met zijn hoop teleurgesteld worden, en evenveel keren zal het geopenbaarde Woord van God bewaarheid worden, dat deze wereld het land der rust niet biedt.

Nochtans, hoevele duizenden zijn er verleid door de revolutioimaire voorstelling en propaganda, welke beweert, dat hier op aarde zelfs een paradijs te verkrijgen is. Deze duizenden hebben aan deze zo bedriegelijke propaganda zó zeer geloof geslagen, dat zij al hun krachten, om zulk een paradijs te verkrijgen, hebben ingespannen. En wat verkregen zij, wanneer er eenmaal een staat op revolutionlaire, communistische grondslag gevestigd was? Wat anders dan bittere teleurstelling? Neen, op aarde is het ware geluk, de zo begeerde rust niet met aardse middelen te verkrijgen. Wie het daar, met miskenning van de levende God en Diens getuigenis, zoekt en verwacht te verkrijgen, die komt altijd bedrogen uit.

Dit geeft ons de geschiedenis van de Oostduitse communistische staat wel op heel overtuigende wijze te aanschouwen. Het was op 17 Juni nu juist twee jaren geleden, dat in die staat een opstand uitbrak, en het zo merkwaardige hierbij is, dat deze juist door arbeiders verwekt werd. Dezen gingen in staking. Oorzaak daarvan was het lage loon, waarvoor zij moesten werken. En dit niet alleen. Zij toonden het communistische regiem meer dan moe te zijn. Om daarvan af te komen, zetten zij zelfs hun leven op het spel. Die opstand werd met geweld onderdrukt. Daarvoor werden Russische tanks ingezet, die door de straten reden en de opstand finaal hebben kunnen breken. Bruut wapengeweld der Russen en der Oostduitse communisten is er nodig geweest om in BerKjn en in Oost-Duitsland het verzet, dat zich daar openbaarde, ten onder te brengen.

Twee jaren zijn er sindsdien verlopen en het is vrij rustig gebleven; het is althans niet tot een openlijk verzet en opstand tegen het commimistisch regiem in Berlijn en Oost-Duitsland gekomen, hoewel er wel uitingen van ontevredenheid waar te nemen vielen en hoewel er een vrij algemene ontevredenheid over de lage lonen en de zo slechte voedseltoestand onder de Oostduitse bevolking heerst.

Dit is de communistische autoriteiten wel bekend. Zij houden daar terdege rekening mede. Dat blijkt ook wel uit de maatregelen, welke zij betreffende de dag van 17 Juni genomen hebben. Zij vreesden namelijk, dat er op die voor de Oostduitse bevolking zo historische dag weder een opstand zou uitbreken. En dit wilden de communistische bewindhebbers met alle mogelijke middelen voorkomen. Daarvoor werden alle hands aan dek gebracht. De politie spitte zelfs tuinen om en scheurde de vloeren uit de huizen. In veertien gemeenten zijn talloze arrestaties verricht.

Het Westberlijnse avondblad „Der Abend" deelde mede, dat voor de gehele Oostduitse politie de alarmtoestand was afgekondigd en dat buiten Oost-Berlijn tremotoriseerde politie-eenheden waren geconcentreerd.

De liga van vrije juristen heeft bekend gemaakt, dat de Oostduitse regering uit vrees voor het uitbreken van een opstand op 17 Juni bevel gegeven heeft een onderzoek in te stellen naar verborgen wapens.

De strijdgroep tegen de onmenselijkheid, een andere Westberlijnse anti-communistische organisatie, heeft er kennis van gegeven, dat de communistische autoriteiten opdracht gegeven hebben aUe Oostberlijnse regeringsbureaus onder speciale bewapening te plaatsen.

Dit alles wijst er wel heel duidelijk op, dat de rust wel ver van Oost-BerHjn en Oost-Duitsland geweken is, en dat het door de communisten voorgestelde paradijs daar niet gekomen is, maar wel het tegendeel er van.

Rust heerst er al evenmin in de grote wereldpolitiek. De Wetsduitse bondskanselier is op bezoek naar Amerika geweest. Hij heeft bij dat bezoek een onderhoud gehad met de voornaamste Amerikaanse regeringspersonen. Namens dezen werd verklaard, dat er tussen hen en Adenauer op de belangrijkste punten van de wereldpolitiek een volkomen overeenstemming bestond. Dit heeft de positie van Dr. Adenauer beslist versterkt. Ongetwijfeld is in dat onderhoud ook het verzoek van de Russische regering, aan Dr. Adenauer gedaan, om naar Moskou te komen, besproken. Het is volstrekt niet onmogelijk, dat dit mede aan Dr. Adenauer aanleiding gegeven heeft om ten aanzien van het Russische verzoek het antwoord, dat wij hierna zullen vermelden, aan de regering te Moskou te geven; waartoe ook wel zal hebben bijgedragen het onderhoud, dat Dr. Adenauer aan een lujich met de drie ministers van buitenlandse zaken van Amerika, Engeland en Frankrijk heeft gehad. Dit antwoord nu is nogal van krachtige aard. Daarin wordt het verzoek der Russische regering, aan Dr. Adenauer gericht, niet bepaald van de hand gewezen, doch aan de inwilliging er van zijn bepaalde en besliste voorwaarden verbonden.

Adenauer heeft toch drie veelbetekenende voorwaarden aan zijn reis naar Moskou verbonden. Hij heeft namelijk tegenover de Amerikaanse persmannen verklaard, dat hij aan zijn bezoek aan Moskou drie voorwaarden verbonden heeft; te weten:

a. Rusland zou 9000 Duitse krijgsgevangenen moeten vrijlaten en dit zou tijdens zijn bezoek aan Moskou moeten worden bekend gemaakt.

b. West-Duitsland is niet bereid de communistische regering van Oost-Duitsland te erkennen.

c. West-Duitsland wenst evenmin de Oder-Neisselijn te aanvaarden als Oostelijke grens van het toekomstige verenigde Duitsland.

Het bezoek van Dr. Adenauer aan Amerika en het onderhoud, dat hij met de Amerikaanse autoriteiten en vervolgens met de buitenlandse ministers van Amerika, Groot-Brittannië en Franikrijk heeft gehad, heeft ook in ander opzicht veelbetekenende gevolgen gehad. In dat onderhoud zijn deze ministers toch tot overtuiging gekomen, dat het Westelijke plan voor de hereniging van Duitsland herziening behoeft.

Het plan-Eden, dat het vorige jaar door de toenmalige Engelse minister van buitenlandse zaken. Eden, op de conferentie te Berlijn werd ingediend, zal gewijzigd worden in die zin, dat er nieuwe voorstellen üi dat plan zullen worden opgenomen.

Het oorspronkelijke plan-Ede.n hield in, dat vrije verkiezingen voor heel Duitsland de eerste stap zullen zijn naar de vorming van een regering over het verenigde Duitsland, en het afsluiten van een vredesverdrag.

een vredesverdrag. In dit plan nu zullen nieuwe voorstellen worden opgenomen. Waaniit deze zullen bestaan, is echter niet bekend gemaakt. De ministers van buitenlandse zaken van Amerika, Groot-Brittannië en Frankrijk hebben hun besprekingen beëindigd en hebben een gezamenlijk communiqué uitgevaardigd.

Daarin wordt verklaard, dat zij vol hoop zijn, dat in de komende maanden met volharding veel zal kunnen worden bereikt voor een vrede met vrijheid en rechtvaardigheid.

Dit op zichzelf nietszeggende, onbeduidende commimiqué bevat voorts de mededeling, dat de ministers schikkingen voor de komende Geneefse conferentie op hoog niveau hebben besproken, en zich eveneens hebben beraden over plarmen om nog vóór deze conferentie de andere leden van het Noord-Atlantische pact in Parijs te consulteren over de aanstaande conferentie met de Russen.

Over onrust sprekende, deze heeft er in de laatste tijd ook op geduchte wijze in Argentinië geheerst. Daar is in korte tijd veel veranderd. Het is nog zo lang niet geleden, dat Eva Péron, de vrouw van president Péron, die nu door de paus in de ban geslagen is, in Rome met bijzondere eerbewijzen en onderscheiding door de paus is ontvangen.

Dat president Péron nu geëxcommuniceerd is, vindt zijn reden daarin, dat hij tegen de R.K. kerk in Argentinië is opgetreden door aldaar een Rome niet welgevallige scheiding tussen kerk en staat tot stand te brengen, en ook al doordat Peron een paar hooggeplaatste geestelijken uit Ai-gentinië verbarmen heeft. Deze geestelijken zijn inmiddels naar Rome vertrokken.

Begrijpelijkerwijs heeft het optreden van Péron in Argentinië grote opschudding verwekt. Demonstraties hadden zowel vóór als tegen hem plaats. Zelfs is een deel van de marine tegen hem openlijk in verzet getreden. Officieren van de marine hebben in Argentinië's hoofdstad Buenos Aires regeringsgebouwen met vliegtuigen gebombardeerd; een bombardement, dat in die gebouwen aanzienlijke schade aangericht heeft en onder het publiek een niet gering aantal slachtoffers heeft gemaakt.

Dat het optreden van de marine voor Péron geen ernstige gevolgen gehad heeft, heeft hij te danken aan het leger, dat hem trouw bleef. De minister van oorlog, generaal Franklin Lucero trad onmiddellijk voor Péron in het krijt. Het is aan diens optreden te danken, dat Péron in zijn positie van president gehandhaafd gebleven is, wat feitelijk in strijd met de grondwet van Argentinië is, welke bepaalt, dat de president Rooms-Katholiek moet zijn.

President Péron heeft niet nagelaten generaal Lucero niet alleen op een bijzondere wijze in het openbaar te huldigen, waarbij hij hem dank betuigde voor zijn trouw, maar heeft hem ook daarmede onderscheiden, dat hij hem het commando over de strijdkrachten en de politie heeft verleend.

Op het ogenblik is het rustig in Argentinië. De opstand is onderdrukt. Ook schijnen Péron en diens regering althans voorlopig hun acüe tegen de Rooms-Katholieke Kerk gestaakt te hebben.

In een rede, gehouden op Zaterdag 18 Juni, heeft Péron verklaard, dat er geen godsdienstig vraagstuk achter de plaatsgegrepen opstand stak. De krakelen waren volgens hem, zoals gewoonlijk, aangestoken door een kHek van buitenlandse en nationale vijanden. Hij verklaard© nogmaals, dat de anti-Rooms-Katholieke uitspattingen na de opstand — het in brand steken van kerken en andere wan­ bedrijven — het werk van communisten waren.

Hoewel de staat van beleg nog steeds van kracht is, is de politie niet opgetreden tegen degenen, die zich in drommen naar de R.K. kerk begeven hebben en begeven.

Het aantal doden, dat de opstand heeft gekost, wordt op 174 geschat. De krijgsraad heeft drie admiraals in staat van beschuldiging wegens verantwoordelijkheid voor de opstand gesteld. De mariniers, die aan het bombardement hebben deelgenomen, zijn naar Uruguay uitgeweken en zijn aldaar geïnterneerd. Hun vliegtuigen worden weder naar Argentinië teruggebracht.

Ook bevinden zich nog enkele oorlogsschepen, welke bij de opstand betrokken waren, op zee.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen