Buitenlands OVERZICHT

In 2 Kronieken 12 : 1 lezen wij: Het geschiedde nu, als Rehabeam het koninkrijk bevestigd had en hij sterk geworden was, dat hij de wet des Heeren verliet". Staatkundige overwegingen waren het geweest, die hem het raadzaam hadden doen oordelen, om de werkelijke gezindheid zijns harten te verbergen, totdat hij zijn doel bereikt en de koninklijke macht verkregen had, welke hij voor zich begeerde; doch toen hij zich zeker van haar bezit gevoelde en hij zijn doeleinde bereikt had, vertoonde hij zich in zijn ware gedaante.

En dit is voorwaar in de geschiedenis niet de enige keer geweest, dat een vorst, een regent of een minister, zich geheel anders voordeed dan hij inderdaad was. Ook komt het heden ten dage nog maar al te veel voor, dat regeringspersonen de gezindheid huns harten en hun voornemens verbergen, en er dan pas openlijk mee voor de dag komen als zij eerst stevig in het zadel zitten en, evenals Rehabeam, hun macht bevestigd zien en sterk geworden zijn.

Indien toch een mens aan zichzelf wordt overgelaten, dan zoekt hij zichzelf, bekommert hij zich in der waarheid niet om God of Zijn gebod; dan doet hij zichzelf menigwerf ook al geheel anders voor dan hij metterdaad is. Alsdan bedient hij zich, indien hij een regeringspersoon is, maar al te vaak van schoonklinkende leuzen, waai-van hij weet, dat deze hem bij de wereld en bij zijn volk in aanzien brengen, terwijl hij, de gezindheid zijns harten listiglijk verbergende, in werkelijkheid gans wat anders najaagt en hij de leuzen slechts gebruikt om te bereiken wat hij eigenlijk wil. Ziet zulk een regeringspersoon zijn macht bevestigd en is hij sterk geworden, dan toont hij maling te hebben aan de leuzen en komt hij in zijn wezenlijke aard voor de dag.

En wat is de aard van een iegelijk mens nu anders dan een verdorven aard, gelijk Gods Woord ons dit bladzijde na bladzijde leert, en gelijk de praktijk dit dag aan dag bevestigt.

Doch hoe bitter weinig wordt nu juist aan deze uitspraak van Gods Woord geloof geslagen! Vooral in onze zo donkere dagen, waarin zelfs het uiterlijk beslag van Gods Woord op zulk een ontstellende wijze zoek is. Men zoekt het heil thans vrij algemeen bij de mens. Dat komt op allerlei vwjze aan het licht. Niet het minst in de Organisatie der Verenigde Naties, waarin men de schoonste leuzen, als: „recht voor eUc mens en voor elk volk", „een eeuwige wereldvrede en algemene welvaart voor elk volk", laat weerklinken, zichzelf verheerlijkt en anderen trapt.

Dit was ook weer het geval in de rede, welke de Russische minister dezer dagen in genoemde Organisatie hield. Daarin ontbrak het allerminst aan loftuitingen over de vrede en een goede verstandhouding onder de volken, welke de re­ gering van Rusland najaagt, en ook de bekende verwijten aan de Westerse geaUiëerden, bepaaldelijk aan de Amerikaanse regering, ontbraken niet.

Molotof bracht voor de zoveelste maal daarbij de oude bekende verlangens van de Russische regering op het tapijt. Deze bestaan, kortelings weergegeven, daar-

1. Dat de oorlogspropaganda beëindigd zal worden.

2. Dat er overeenstemming tussen de grote mogendheden over het opheffen van militaire steunpunten in andere landen bereikt moet worden.

3. Dat de ontwikkeling van het vreedzaam gebruik van atoomenergie bevorderd en hulp aan achtergebleven gebieden geboden dient te worden.

4. Dat er overeenstemming tussen de vier bezettende mogendheden van Duitsland over de terugtrekking van de troepen uit Duitsland zal komen.

5. Dat de belangrijke geschillen in het verre Oosten geregeld zullen worden.

6. Dat de hinderpalen voor internationale economische samenwerking en handel uit de weg geruimd zullen worden.

7. Dat de internationale culturele betrekkingen tussen de verschillende volken uitgebreid zullen worden.

De Sovjet-Unie beoogt — aldus Molotof — geleidelijke invoering van gepaste maatregelen in twee stadia, namelijk in 1956 en 1957.

Bovendien stelde Molotof voor binnen het jaar een wereldconferentie te beleggen, waarop een algemene vermindering van de bewapening besproken en verbod van atoomwapens uitgevoerd zal worden. Ook drong hij er op aan, dat de Westerse mogendheden zouden instemmen met het op 10 Mei gedane Russische voorstel om een einde te maken aan de bewapeningswedloop, en tevens achtte hij de tijd rijp om een economische wereldconferentie te beleggen ter vergemakkelijking van de uitbreiding van de internationale handel.

Enig nieuws hield Molotofs rede niet in. Geheel ad rem zeide de Franse minister van buitenlandse zaken, Pinay, naar zijn oordeel over Molotofs rede gevraagd: „Ik heb dezelfde rede al minstens tienmaal gehoord. Het is altijd hetzelfde liedje: Wij zijn de boosdoeners en zij de engeltjes".

Inderdaad is het bij de Russen altijd hetzelfde liedje. Ook ten aanzien van de bewapening en van de afschaffing van de atoomwapens als krijgsmateriaal. Ook altijd dezelfde eenzijdige afschaffing van bewapening, waarbij Rusland immer verreweg de sterkst bewapende mogendheid bhjft. Als de Westelijke mogendheden, bepaaldelijk Amerika, dat Rusland vreest, atoomwapens en ook andere wapens sterk gingen verminderen, kon 't met deze landen wel eens gaan zoals 't eeuwen geleden met het oude Carthago is gegaan. Toen dit namelijk op aandrang van het oude Romeinse rijk een deel van zijn bewapening had afgeschaft, verklaarde het Romeinse rijk het de oorlog en overwon het.

Toen na de beëindiging van Molotofs rede de Cubaanse afgevaardigde de Nunex-Portuondo trachtte te spreken over wat hij noemde het in slavernij brengen van Litauen, Estland en Letland, werd hij in de rede gevallen door de Nederlandse voorzitter Mr. E. N. van Kleffens. Deze, voorzitter van de Algemene Vergadering zijnde, las een voorschrift voor, dat hij uitgevaardigd had, dat inhield, dat een afgevaardigde in zijn rede geen oordeel mag uitspreken over de handelingen van een met name genoemde mogendheid.

Nauwelijks had Mr. van Kleffens dit voorschrift voorgelezen, of de Philippijnse afgevaardigde, generaal Romulo, die in de vorige zitting voorzitter geweest was, sprong van zijn zetel op en spoedde zich naar het podium. Generaal Romulo protesteerde niet alleen tegen het voorschrift, maar hij zeide ook onder luide toejuichingen van een aantal afgevaardigden en van de pubheke tribune, dat Mr. van Kleffens zich partijdig gedragen had, waar hij Molotof ongehinderd had laten spreken, waar deze kritiek geleverd had op de handelingen van de Westerse mogendheden, zich tot Mr. van Kleffens met de vraag richtende: , , Waarom hebt gij ook niet bij Molotofs rede ingegrepen? "

De ernstige betekenis van het incident is daarin gelegen, dat Mr. van Kleffens onder groot applaus zijn leiding als partijdig aan de kaak gesteld heeft moeten zien.

Het was volstrekt niet de enige keer, dat Mr. van Kleffens zich partijdig gedroeg; ook als minister van Buitenlandse Zaken gedroeg hij zich in het Nederlandse parlement partijdig. Hij was altijd tot schade van zijn land meer internationaal dan nationaal georiënteerd. Met dat al heeft zijn partijdigheid hem thans danig lelijke parten gespeeld, want voor het oog van heel de wereld heeft hij in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties wel een bijzonder slechte beurt gemaakt.

Het incident eindigde daarmede, dat de Cubaanse afgevaardigde de Nunex-Portuondo thans, niet gehinderd door Mr. van Kleffens, zijn rede kon voortzetten. Daarin zeide hij verder onder meer: „De vredelievende volkeren van de wereld worden voortdurend bedreigd door het gevaar van een aanval, die zelfs gevaarlijker is dan een gewapende aanval door de Sovjet-Unie. In elk van onze landen, in het ene meer dan in het andere, werken communistische landen met geen andere instructies dan die, welke zij van het Kremlin ontvangen".

Na beëindiging van zijn toespraak werd de Cubaanse afgevaardigde meer toegejuicht dan iedere andere spreker. Leden van de Amerikaanse afvaardiging, onder vsde minister Dulles, haastten zich om naar de zetel van De Nunex-Portuondo te gaan en met hem de hand te drukken.

Het was niet alleen de Cubaanse afgevaardigde, die tegen de handelingen van de Sovjet-Unie zich keerde, ook de Amerikaanse minister Dulles deed dit. Deze trok ook te velde tegen het internationale communisme, de onderwerping van de Oost-Europese satellietstaten aan Rusland en tegen wat hij noemde de onnatuurlijke verdeling van Duitsland. Deze onnatuurlijke verdeling - zo zeide Dulles — is een grove onrechtvaardigheid, en dat kwaad kan niet tot in lengte van dagen bestendigd blijven zonder dat het oorzaak wordt van andere gevaarlijke situaties.

Zich tegen de zeven prmten van Molotof om de koude oorlog te beëindigen kerende, merkte Dulles op: Er is 'n veel eenvoudiger methode om dit t© bereiken; namelijk zich gedragen naar het statuut van de Organisatie der Verenigde Naties; in de internationale betrekkingen geen geweld gebruikea of met geweld dreigen, en geen steun en leiding geven aan ondermijnende acties tegen instellingen van andere landen.

Dit is de geestesgesteldheid, waarmede wij naar de conferentie van Geneve gaan, en deze hopen wij ook bij de anderen te vinden, zo verklaarde Dulles, daaraan toevoegende: Wanneer de Sovjet-Unie even verlangend was als Amerika om de koude oorlog in de geest van de Organisatie van de Verenigde Naties te beëindigen, dan zouden beide landen mogelijkheden kunnen vinden om de wereldproblemen tot een oplossing te brengen. Deze redevoeringen en nog al zo vele andere, werden uitgesproken in de Algemene Vergadering van de Organisatie der Verenigde Naties, welke belegd was om, het feit te gedenken, dat deze Organisatie thans tien jaar bestaat.

Dat deze Organisatie op een volkomen mislukking is uitgelopen, werd met zo veel ronde woorden niet gezegd; dat daarin bepaaldehjk de belangen van de grote mogendheden zijn gediend en daarin veel onrecht tegenover de kleine mogendheden in de loop van tien jaren bedreven is — men denke alleen maar aan het om'echt, dat in de Indische kwestie tegenover ons land bedreven is, en het onrecht, dat daarin aan de republiek der Molu'kken is aangedaan — al evenmin.

Al hebben de afgevaardigden, waaronder ook onze minister Luns, in hun redevoeringen de Organisatie der Verenigde Naties zoeken op te vijzelen — redevoeringen, welke uren in beslag genomen hebben — het staat onbetwistbaar vast, dat de doeleinden van deze Organisatie, zoals deze te Dumbarton Ooks, nu tien jaren geleden, zijn vastgesteld, in geen enkel opzicht bereikt of ook zelfs maar in de verste verte benaderd zijn. Het staat toch buiten enige twijfel vast, dat hoegenaamd niets terecht is gekomen van de wereldvrede, welke deze Organisatie beloofd heeft te zullen brengen, en ook al niets terecht is gekomen van enige vermindering van de spanningen tussen de volken, welke deze Organisatie ook heette te zullen brengen; en evenmin iets tot stand gekomen is ten aanzien van de totstandkoming en handhaving van de gelijke rechten van aHen, groot en klein.

Als altijd, is het nu ook weer in de laatste vergadering uitgelopen op een hevige kibbelparüj en heeft ook nu weer de Sovjet-Unie de vergadering van deze Organisatie gebruikt als een geschikte plaats en middel voor haar propaganda. Dit zal zij ook stellig doen in de conferentie te Geneve op hoog niveau, waarvan na de huidigf rede van Molotof de aardigheid voor de Westerse mogendheden nu al af is. Algemeen toch waren de afgevaardigden van de Westerse mogendheden het er over eens, dat Molotofs redevoeringen de domper gezet hebben op hun verwachtingen betreffende de aanstaande Geneefse conferentie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen