Buitenlands OVERZICHT

De conferentie van Geneve

Gods Woord leert ons, dat degenen, die naar het vlees zijn, bedenken dat des vleses is.

Ook al jaagt de mens zogenaamde hoge idealen na, nochtans zijn het op de keper beschouwd niet anders dan vleselijke, aardse idealen, welke slechts vleselijke begeerten inhouden.

Het gaat hem daarbij als de adelaar, die, al vliegt hij hoog in de lucht, zijn hart en oog gericht heeft op de aarde, waar zijn prooi zich bevindt.

En wat richt de vleselijke gezindheid al niet uit om datgene te verkrijgen, waarop zijn hart en zinnen gesteld zijn.

Gehazi is dan ook volstrekt niet de enige, die zich van een leugen bediend heeft om zijn zakken te vuUen. En ook Izebel, die een wijngaard vurig begeerde, is daarin nagevolgd, dat er een kostelijke maaltijd werd aangericht, waarop de ibezitter van de vvdjngaard werd vermoord, om zodoende de wijngaard te kunnen bemachtigen. Ook meldt de geschiedenis, dat er gif in smakelijke spijzen of in geurige, welriekende wijn, soms in een gouden beker uitgereikt, werd gemengd om iemand het leven te benemen, om zodoende diens door hem bekleed ambt of diens geld en goed te verkrijgen. Wat heeft Absalom al niet gedaan om aan de regering te komen!

Een geschiedschrijver meldt, dat Hendrik V aan zijn vader die, op zijn sterfbed liggende, tot hem zeide: „Mijn zoon, neem de kroon (die op een kussen bij zijn bed lag), maar weet (hij was er op een gewelddadige wijze aan gekomen) hoe ik er aan gekomen ben", ten antwoord gaf: , Hoe gij er aan gekomen zijt, doet er voor mij niet toe, maar nu ik haar heb, zal ik haar houden zo lang mijn zwaard haar kan verdedigen".

Ja gewis, om hetgeen het vlees begeert te verkrijgen, wat zijn daarvoor al een afgrijselijke misdaden bedreven, een afgrijselijke moorden gedaan, zelfs oorlogen gevoerd, opstand en oproer verwekt! En ook al zijn er, om de vleselijke begeerten vervuld te zien, niet zulke afschu\vwekkende daden gepleegd , wat zijn daarvoor al een stromen van woorden gevloeid; soms bittere, vsrange, bitse, hatelijke woorden, soms ook vleiende, pluimstrijkende en honingzoete woorden gesproken, ook al talloze leugens gebezigd.

Wat zijn al degenen, die geen andere dan vleselijke dingen bedenken en zoeken, zeer te beklagen, bovenal om de zonden, welke daarbij noodwendigerwijs bedreven worden — want wat uit het vlees is, kan God niet behagen — doch ook om de teleurstellingen, welke daarbij worden opgedaan. Al wat toch buiten God en dus tegen Zijn geopenbaard Woord verricht wordt, moet vroeger of later op teleurstellingen uitlopen, al mogen vele mensen er nog zulke hoge verwachtingen van koesteren.

Dit geeft ons het verloop van de Geneefse conferentie te aanschouwen. Ettelijke dagen heeft men daar nu vergaderd, maar men is er geen stap nader gekomen tot het doel, waarvoor de conferentie belegd was. Het is waar, dat het er op deze conferentie allervriendelijkst naar toe gegaan is, in onderscheiding van vroegere, waarop de onderhandelaren elkander meermalen wederzijdse vervsdjten naar het hoofd slingerden. Er is tot dusver 2; elfs nog geen enkel onparlementair woord gesproken. De Russen kwamen er zeer charmant voor de dag, steeds met een glimlach op het gelaat. Men at en praatte er op een ogenschijnlijk genoeglijke wijze. Waar het ook op de conferentie aan mocht ontbreken, niet aan praten en eten. Het ene diner na het andere, de ene lunch na de andere volgden elkander met de regelmaat van een klok op. Ook kwam men er op partijen, meestal tuinpartijen, bijeen en altijd overal redekavelde en praatte men. Doch daar is het dan ook tot dusver bij gebleven.

Overigens, daarover is men het in de pers wel vrij algemeen eens, is de start allerminst hoopvol ingezet. De eerste officiële redevoeringen, welke er gehouden werden, hielden niet anders in dan een repetitie van hetgeen in persconferenties en regeringsverklaringen in de laatste weken al zo vaak gezegd was. Daarin werd voor de zoveelste maal nog eens gerepeteerd wat tevoren al van de daken verkondigd was. Degenen, die de redevoeringen hebben aangehoord, moeten zich bepaald hebben zitten te vervelen, en er zal hun een zucht van ver-Hchting van het hart gegaan zijn, als daarbij het laatste woord gesproken was. Boelganin deed het Russische paard, met de bellen omhangen, nog eens weer draven. In zijn redevoering werd geen onvertogen woord gehoord, doch het was oude koek, welke daarin werd opgediend. Ook nu weer verklaarde hij, dat de vrede en de veiligheid van Europa hem en zijn regering zeer ter harte gingen. Doch hij bezag deze ook thans weer geheel door de Russische bril. Niets wees er in zijn redevoering op, dat hij de Westelijke regeringen ook maar in iets, wat zij begeren, tegemoet kwam. Zo zaten dan de vertegenwoordigers der vier grote mogendheden in één en dezelfde conferentiezaal bijeen, maar waren zij, wat hun begeerten en inzichten betreft, mijlen en soms nog eens mijlen ver van eDcander gescheiden.

De Engelse minister Eden trad naar gewoonte weer als bemiddelaar op. In zijn redevoering deed hij een middel aan de hand, dat naar zijn oordeel de vrede zou kunnen brengen en de spanning onder de volken zou kunnen wegnemen; een middel, dat ook de Russen zou kunnen bevredigen. Doch de Russische afgevaardigden gaven tijdens Edens redevoering en ook daarna geen enkel bhjk, dat zij van dit middel gediend waren. Eden dacht en sprak naar hun gevoelen klaarbüjkeHjk veel te veel in Engelse, in Westerse geest, en veel en veel te weinig in Russische. Was hij in de Russische schuit gaan varen, het applaus zou van de Russische kant stellig niet achterwege gebleven zijn. Doch dit bleef geheel achterwege, hetgeen uitwijst, dat Eden ook in zijn rol van bemiddelaar onverzwakt de denkbeelden der Westelijke mogendheden voorstaat.

President Eisenhower stak het in zijn redevoering zij het in uiterst vriendelijke bewoordingen, niet onder stoelen en banken, dat de vazalstaten van de Sovjetunie hun politieke vrijheid behoorden terug te bekomen — hetgeen bij de Russische gedelegeerden al heel geen weerklank vond en hun stellig niet als muziek in de oren zal geklonken hebben.

De Franse premier Faure bracht in zijn redevoering de ontwapening naar voren. Hij bepleitte een krachtige vermindering van de bewapening en dat de op de bewapening uitgespaarde gelden besteed zouden worden om de min ontwikkelde volken te hulp te komen.

Na deze redevoeringen, welke klaarblijkelijk, zoals men dat uitdrukt, uitsluitend voor de galerij gehouden zijn geworden, is men dan aan het werk getogen. De agenda werd het eerst samengesteld. Veel üjd heeft men daarvoor niet nodig gehad. In dit opzicht verliep het veel vlotter dan op de vroegere conferenties, waarop het meermalen heel wat voeten in de aarde gehad heeft voordat men het eindelijk eens kon worden over de samenstelling van de agenda. De Russen betoonden zich in deze al bijzonder inschikkelijk. Zij stemden er zonder enig tegenstribbelen mede in, dat Duitsland als het eerste punt van bespreking op de agenda geplaatst werd. Mogelijk hebben zij in de gedachte en hoop verkeerd, dat zij er dan het eerst van af waren. Uit alles bleek toch, dat zij, in tegenstelhng met de Westelijke mogendheden, niets van een directe hereniging van Duitsland moeten hebben, en deze kwestie maar zo kort mogelijk besproken wensten te hebben en haar liefst op de lange baan geschoven zagen. Neen, van een hereniging van Duitsland, zo verklaarden zij, waren zij allerminst besHste tegenstanders, zelfs vurige voorstanders, doch zij achtten de tijd voor hereniging nog niet rijp. Oosten West-Duitsland moesten eerst meer op elkander aangroeien en de hereniging moest stap voor stap plaats vinden. De zo sterke anti-communistische gezindheid van de Westduitse bevolking — een gezindheid, welke ook bij vele Oostduitsers bestaat — laat de Russische antipathie tegen een ogenblikkelijke hereniging van Duitsland zeer wel verklaren. De Russische houding zou op dit punt stelhg heel anders geweest zijn, wanneer de gezindheid der Duitse bevolking een geheel andere was, indien zij, instede van anti-, pro-communistisch was. Doch waar dit niet zo is, verzetten de Russen zich met hand en tand tegen de directe hereniging van Duitsland. De Westelijken probeerden voor een ogenblikkelijke hereniging van Duitsland nog wel de Russen te winnen, doch al hun aangewende pogingen liepen op niets uit. De Russen bleven onbewegelijk op hun standpunt staan. Dat was de eerste teleurstelling, welke de conferentie bracht. Vooral voor de Duitsers, die vurig naar de hereniging uitzien, is dat een geduchte teleurstelling geweest. Zij zagen de verwachting, welke zij op dit punt koesterden, in rook opgaan. Doch om de teleurstelling niet al te groot te maken en haar te verbloemen, hébben de gedelegeerden aan deze zo be­ langrijke als netéhge kwestie een mouw weten te passen, waarmede de Russen zeer wel genoegen konden nemen. Zij kregen ineens hun zin. De kwestie werd op de lange baan geschoven. Zij werd naar een commissie verwezen, hetgeen gemeenhjk niets anders in heeft dan dat zij in de doofpot gestopt wordt. In dit geval werd de kwestie aan de ministers van buitenlandse zaken van de vier grote mogendheden ter nadere bestudering overgegeven.

Zo verliep het ook al met een andere kwestie, namelijk met het veüigheidsverdrag, waarop de Russen zo zeer gesteld zijn en waartegen de Westelijke mogendheden gekant zijn. Ook op dat punt is het op een teleurstelling uitgelopen. De Russen vermochten in deze niet hun zin door te drijven, daar de Westelijken daartegen allerlei, ook wel gegronde bezwaren inbrachten. Doch ook in deze werd de pil verguld. Ook hier bracht verwijzing naar een commissie de uitkomst. Ook deze aangelegenheid werd naar de vier ministers verwezen, die haar dan maar eens nader moeten bekijken en bestuderen, en te eniger tijd wel verslag over hun studie en bevindingen zullen moeten uitbrengen, mogelijk wel op een nieuwe conferentie.

Wat de ontwapening betreft, welker bespreking ook een punt van de agenda uitmaakte, heeft president Eisenhower een belangrijk, opzienbarend voorstel gedaan. Hij stelde namelijk in zijn redevoering over ontwapening aan de Russen voor, dat de Verenigde Staten van Amerika en de Sovjet-Unie direct en zo snel mogelijk elkander blauwdrukken van hun militaire installaties zouden verstrekken. Ook verklaarde Eisenhower zich bereid om Russische vliegtuigen toe te staan luchtfoto's te maken van militaire objecten in de Verenigde Staten van Amerika, mits de Russen aan de Amerikanen hetzelfde toestaan voor hun land. Deze regeling zou het begin moeten zijn van een algemeen systeem van inspectie op de bewapening en zou zeer dienstig zijn om een onverhoedse aanval te voorkomen.

De Russen waren blijkbaar zeer verrast door het voorstel van Eisenhower. Zij zaten Eisenhowers voorstel met enigszins verbaasde aangezichten aan te horen, doch wijdden er geen enkel woord aan. Zij lieten Eisenhower met zijn voorstel dan ook betrekkelijk in de kou staan. Wat Boelganin, die bij de behandeling van de ontwapening het woord voerde, wel deed, was nog eens te repeteren de voorstellen, welke de Russische regering 10 Mei jongstleden bij de te Londen zetelende subcommissie voor ontwapening had ingediend, waarin de getallen voor de strijdmachten op voor Rusland voordehge wijze voor Amerika, Groot-Brittannië, de Sovjet-Unie, Frankrijk en voor het communistische China waren vastgesteld, benevens het verbod van het gebruik van atoomwapens in de oorlog was opgenomen, en waarin ook nog een allesbehalve duidelijk voorstel van een controle-en inspectiesysteem werd gedaan. Nochtans zullen de Russen op den duui al heel slecht in het zvwjgen over Eisenhowers voorstel kunnen blijven volharden. Dat zullen zij zich om redenen van propaganda al heel moeüijk kunnen blijven veroorloven. Het is volstrekt niet onmogelijk, waar zij in Geneve met een glimlach op het gelaat zijn verschenen en zij thans de politiek van de vriendelijkheid bedrijven, dat zij zeHs enkele woorden van lof over Eisenhowers voorstel zullen uiten. Dat kan al moeilijk anders. Eisenhower toch is hen op het stiJc van propaganda in Geneve de baas geweest. En dit zullen de Russen wel heel kwalijk kimnen zetten. Daarom behoeft het niet te verwonderen, als de Russen straks met een voorstel voor de dag komen, waarin zij Eisenhower nog overtreffen. Doch gelet op de sterke afkeei van de Russen tegen controle en inspeo- tie achter het ijzeren gordijn, is het niet te verwachten, dat Eisenhowers voorstel ten aanzien van de ontwapening enig wezenlijk resultaat zal opleveren. Met dat al heeft Eisenhower op een vredelievende manier gesproken, welke zeer velen gaarne horen, en zich daarbij een meester in de propaganda betoond; zó verrukt waren er sommigen zelfs over ' Eisenhowers voorstel, dat zij de dag van 21 Juh, waarop hij zijn voorstel deed, een historische dag hebben genoemd; doch enig practisch resultaat valt er niet van te verwachten.

Eveneens wachtte de Franse premier Faure een teleurstelling ten aanzien van zijn voorstel, waarin bij benevens een inspectiesysteem met openbaarmaking van de resultaten een budgetaire controle op de mihtaire uitgaven bepleitte, waarvan hij ter vergadering een stuk had ingediend. President Eisenhower immers liet terloops al merken, dat hij met Faure's voorstel niet accoord ging.

Ook zou de Engelse premier Eden een teleurstelling te incasseren hebben, waar hij met een voorstel kwam, dat de beide opperbevelhebbers van de Westelijke en Oostelijke N.A.V.O. inspectiecommissies zullen benoemen om in een nader te omschrijven gebied te inspecteren. Ook deze voorslag vond op de conferentie geen voldoende ondersteuning.

Tenslotte is maar besloten, waar men bij wijze van spreken met de handen in het haar zat, en, zoals men dat bij zulke gelegenheden uitdrukt, in een impasse geraakt was, om ook de kwestie van de ontwapening maar naar een commissie te vei-wijzen.

Dit heeft in, dat de vier ministers van buitenlandse zaken van Amerika, de Sovjet-Unie, Groot-Brittannië en Frankrijk bij de bestudering en de of stelling van richtlijnen voor het Duitse vraagstuk en dat van de Europese veiligheid, waarmede zij al belast waren, er nog als nieuwe taak bijgekregen hebben de richtlijnen aan te geven voor een studie van het ontwapeningsvraagstuk, waarover ieder van de regeringsautoriteiten zijn licht ter vergadering heeft doen schijnen, waarbij alle regeringsautoriteiten het op één punt roerend eens waren, namelijk dat het een ingewikkeld probleem is.

Inmiddels is men al druk in de weer om een slotcommuniqué vast te stellen. Hierin moet, zo deelt de wereldpers mede, een lang stuk voorkomen over „de geest van Geneve", waarover de loftrompet dan zal worden gestoken en verklaard wordt, dat de regeringen van de vier grote mogendheden alle evenzeer naar de vrede en de veiligheid en de beëindiging van de koude oorlog en van de hoog geklommen spanningen tussen de volkeren haakten. Dat ook inderdaad in het communiqué de lof over de eensgezinde goede geest tot uiting zal worden gebracht, daarop wijst de verklaring, welke de vier ministers, Dulles, Pinay, MacMillan en Molotof, kort vóór middernacht in de laatste vergadering tegenover hun chefs aflegden, waarin gezegd werd, dat zij het „met elkander eens waren om het eens te zijn".

Metterdaad is die eensgezindheid wel geheel zoek geweest. Nog altijd lopen de zienswijzen en opvattingen van de Westelijke en de Oostelijke mogendheden ver uiteen. Dat kwam op de conferentie, welke in het centrum van de belangstelling van vrijwel heel de wereld gestaan heeft, getuige het zeer grote getal van verslaggevers van de dagbladen en persfotografen uit alle hoeken der wereld, en de geweldige aandacht, welke de wereldpers er aan geschonken heeft door er kolom na kolom aan te wijden, wel heel klaar en helder uit. Nochtans bestaat er alle kans voor, dat het slotcommuniqué allerlei schoonkhnkende formules en woorden zal bevatten, waarin min of meer hoog wordt opgegeven van bereikte resultaten, om de grote teleurstellingen, welke de conferentie ongetwijfeld tallozen bezorgd heeft, te verbloemen. Ook kan verwacht worden, dat in het communiqué toekomstmuziek luid zal opklinken.

Doch 'dit zal niet kunnen beletten, dat, al zal men aUicht pogen om in het communiqué de waarheid te verdoezelen, al het water van de zee en al het geredeneer in de kranten het feit niet kunnen wegwassen, dat de conferentie van Geneve op een geweldige teleurstelling is uitgelopen, wat geen verwondering behoeft te baren, want zij is vleselijk begonnen, vlesehjk voortgezet en vleselijk beëindigd, waarbij in het geheel niet bedacht is, dat degenen, die in het vlees zijn, Gode niet kunnen behagen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen