SOEKARNO aan het woord

Ter gelegenheid van de herdenking van de tiende verjaardag van de onafhankelijkheid van Indonesië is Soekamo weder aan het woord geweest. Men behoeft niet te raden en te gissen, wie daarbij als de zondebokken ten toneel gesteld zijn. Het waren weder als altijd, wanneer Soekamo een rede houdt: Nederland en de Nederlanders Deze moesten ook nu weer dienen om eigen falen en feilen te verbergen; die er waarlijk wel zo zichtbaar en zo vele zijn, dat men daar niet met een lantaarn naar hoeft te zoeken.

Zelfs Indonesische bladen gewagen er openlijk van. Het is daarbij zo ver gekomen, dat één der ministers van het Soekamo zo welgevallige kabinet, nadat het tot aftreden letterlijk gedwongen was, door het leger als een van corruptie verdacht en beschuldigd persoon in hechtenis genomen is. Daaraan heeft Nederland of de Nederlanders dan toch niet de minste schuld. Zelfs Soekarno, die Nederland en de Nederlanders van alles en nog wat de schuld geeft, heeft dit niet durven beweren. En dat zegt veel. Want al bestaat er zelfs geen schijn of schaduw voor om met enige grond van recht en reden de Nederlanders en Nederland de schuld van iets op de hals te schuiven, dan is dat Soekamo niet vreemd. Maar in dit geval zou het toch al te bizar geweest zijn, de spuigaten zelfs uitgelopen hebben.

Want het zijn niet de Nederlanders geweest, maar het is het eigen leger van Soekamo geweest, dat zich tegen de zo veelvuldig en in zo grote rnate sedert de souvereiniteitsoverdracht in Indonesië voorkomende corruptie heeft gekeerd. Had Soekarno in stede van zijn kanonnades op Nederland en Nederlanders te richten — hetgeen als een soort van bliksemafleider heeft moeten dienen om de aandacht van het Indonesische volk van de chaotische en jammerlijke toestand, welke onder zijn bestuur thans in Indonesië heerst af te trekken — in zijn rede al de aandacht er aan besteed dat er middelen beraamd zouden worden, om aan de corruptie en nog zo veel andere dergelijke wantoestanden, welke thans in Indonesië bestaan een einde te maken, hij zou zijn volk beter hebben gediend, want de rust en vrede en de welvaart, welke er eenmaal in Indonesië hebben geheerst, zijn er thans op geen stukken na te vinden.

Soekamo bracht in zijn rede — het spreekt als vanzelf — ook de kwestie van Nieuw Guinea ter sprake. Hij eiste Nieuw Guinea ook nu weer voor Indonesië; verklarende dat dit bij het moederland behoort; vroeg niet of het vol van Nieuw Guinea daarvan gediend is. Neen, de vrijheid van een volk om ifl deze een eigen keuze te doen, kwam in het geheel niet in aanmerking bij hem, die de mond eenmaal vol had over vrijheid. Dit gedeelte van Soekarno's rede vond grote weerklank in de kringen van de Russische regering, waarin men zich gehaast heeft om te verklaren dat Soekamo het recht aan zijn zijde had. Of hier kolonialisme in hét geding is, da* deert niet, zelf mag men dat wel bedrijven, zoals de Sovjet-Unie in Oost-Europa het op grote schaal bedrijft en Indonesië ten aanzien van Nieuw Guinea het wil gaan uitoefenen. Zo zij dat niet doen, dan wordt er danig de passie gepreekt. Zou ook hier niet het spreekwoord gelden: „Als de vos de passie preekt, boer, pas op je ganzen" en ook niet een ander spreekwoord bij al de betoonde vriendelijkheid en voorkomendheid, die de Russische autoriteiten thans betonen: , , Een vos verandert wel van haren, maar niet van streken"?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen