De Zending van de Zoon

En ten laatste zond hij tot hen Zijn Zoon. Mattheüs 21 : 37a

II.

Droevig zag het er in die wijngaard uit. Geen vruchten zouden er meer groeien. De dood heerste er. Alleen de lucht van stinkende druiven viel er nog waar te nemen. Meer niet!

Maar 't ergste: Al de waarschuwingen, aanwijzingen, smeekbeden, vermaningen en gebeden van de knechten des Heerer door welke de Heere de weg had gewezen, waarin de 'Wijngaard weer goede vruchten kon voortbrengen, waren vruchteloos gebleven.

Men ging zijn eigen weg, sloeg alles in de wind, en werkte en hoopte op beter. En al is dit dan vrucht van eigen blindheid, dat ontslaat niet van eigen schuld. En al mag de bedoeUng zijn naar de keus van 't hart, zo mogelijk tot ere Gods te leven, de zonde te haten en te vlieden, toch v/c^dt er in die eerste weg veel wettisch werk voor. genadeleven aangezien. Daar is geen plaats en werk voor Christus.

Neen, dan zal men er eerst iets van moeverstaan, wat de godzalige Rutherford in één van zijn brieven schreef toen hij in de gevangenis zat: „dat hij meende, dat de Heere hem als een onvruchtbare wijnstok over de heiningmuur van Zijn wijngaard geworpen had".

Hij lag er dus buiten. Onvruchtbaar. Maar in die weg gaf de Heere zulk een overvloedige genade om zijn van Christus en Zijn werk overvloeiende brieven te schrijven.

Verstorven en verdorven, dat is de weg om te ervaren: „En ten laatste zond Hij tot hen Zijn Zoon".

„Tot hen" wordt dan het eeuwig wonder.

De Heere zond geen bliksemen, geen toom om de onvruchtbare wijngaard te verderven, maar Zijn Zoon!

Daarin komt de liefde des Vaders het rijkst openbaar. Immers dat was het teerste, wat Hij bezat. Dat was ook het Liefste en het Uitnemendste, wat de Vader gaf.

De zending van de Zoon is de spiegel van de goedheid, de trouw, de liefde en het mededogen des Vaders. Want immers in deze weg was het alleen mogelijk, dat de wijngaard weer vruchtbaar zou worden. Alle andere mogelijkheden waren afgesneden. Geen verwachting van en uitzicht op vruchten.

Die zending geschiedde dan ook in diepe armoede. Hoe nameloos is Zijn lijden geweest en hoe vreselijk is het voor Hem geweest, dat de Borg, gekomen tot de Zijnen, niet door hen is aangenomen.

Verworpen, versmaad, verguisd en tenslotte gekruisigd. Hoe was de beker, die de Vader Hem overreikte, vol van bittere plagen. De pers moest Hij alleen treden. Zoals in de wijnpersbak de druiven getreden werden totdat de wdjn er uit vloei­ de, zo is die beminnelijke Borg in de wijnpersbak van Gods toorn getreden totdat Zijn bloed afdroop op de aarde.

O wonder van de liefde Gods! De Vader op Hem vergramd in bittere toom, welke door Hem gedragen werd in de onpeilbare liefde tot Zijns Vaders deugden en Zijn volks zaligheid, tot aan het laatste toe.

Een liefde, door niets uitgelokt, noch opgewekt. Een liefde, niet te stuiten; die begin noch einde kende. . hoogte noch diepte is er van te peilen; zij is alleen te bewonderen en te aanbidden.

Zie, dat wordt het deel van hen, die door ontdekkende genade leren onderschrijven onvruchtbaar te zijn. Die van harte toestemmen, dat zij waard waren uitgehouwen te worden, omdat ze toch onnut de aarde berfaan. Die Rutherford zo verstaan, dat ze verdiend hadden als een onvruchtbare wijnstok over de heiningmuur van de wijngaard geworpen te worden. Die krijgen Gods deugden zo lief, wanneer ze door de Geest des Heeren horen, dat God geen afstand van Zijn recht doet, maar eist, dat aan Zijn gerechtigheid genoeg geschiede.

In het onderschrijven van dat recht krijgen ze een hartelijk welgevallen. Maar o, welk een wondere Evangelieboodschap wordt dat, wanneer zij de zoete tijding horen: „En ten laatste zond Hij tot hen Zijn Zoon".

Door genade krijgen ze nu Hem te aanschouwen, Die de Schoonste der mensenkinderen is.

Wat is Hij dan schoon voor de ziel, die onvruchtbaar was en is en blijven zal in zichzelf. Schoon in de gang van Zijn vernedering.

Wat wordt het tot zalige aanbidding, dat Christus Zich heeft laten zenden, ofschoon Hij wast wat Hem wachtte. Dat Hij Zijn zending niet ongedaan maakte, toen Hij in een beestenstal geboren werd, van allen en ieder veracht, vernederd, bespot en gehoond werd, een vriend van hoeren en tollenaren genoemd werd door de landlieden van de wijngaard, en tenslotte uitgeworpen werd buiten de wijngaard. Toen werd Hij gerekend als de Onvruchtbare, de tot zonde Gemaakte. O, wat wordt Jezus daar dierbaar vooi de ziel, als ze Hem mag volgen door het geloof buiten de legerplaats. Als zij Hem daar hoort uitroepen: „Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten? " opdat zij nu weer door God aangenomen en nimmermeer door Hem verlaten wordt. Is Jezus u zo dierbaar boven alles geworden?

Dat is zo nodig. Houdt u toch niet langer op met uw tranen en gestalten, met uw wettisch werken om nog eens een goede vrucht voort te brengen, want dat gaat niet meer. Dat is voor altoos onmogelijk. ^ij gaan niet alleen, maar wij liggen verloren. Onbekwaam tot enig geestelijk goed en geneigd tot alle kwaad.

Welnu, zie dan eens op Hem, onvruchtbare ziel, ween en ti-eur over uw onvruchtbaarheid, die ten einde raad zijt, die het niet meer weet, die wanhoopt aan uzelf.

Hier is spijze voor de hongerige, water voor de dorstige; hier zijn vruchten voor de onvruchtbare.

Vnichten van gerechtigheid, waarmede ge voor God kunt bestaan; vruchten van liefde, die u de hoogste blijdschap temggeven; vriichten van gemeenschap, die u de verloren gemeenschap met God teruggeven; in één woord: Hier is alles wat ge mist. Leg uw ziel aan Zijn voeten als Maria, en al zijt ge dan nog zo onvruchtbaar, nooit heeft Hij een terneergebogene, een kreupele of lamme, een blinde of dorre, ja zelfs een dode afgewezen.

Kunt ge niet komen? Is uw onmacht meer dan een uitvlucht om uw blinde vijandschap te bedekken, maar wezenlijk smart en schuld? Welnu, bid dan: „Trek mij, Heere"; wacht en zie uit naar Hem, Die u niet teleurstellen zal, want

Hij geeft de wens van allen, die Hem vrezen. Hun bede heeft Hij nimmer afgewezen.

Dan zal dat wijnstokje weer vruchten geven. Die zoete vruchten van een wenende ziel achter Jezus aan. De vruchten van vereniging met Hem, van blijdschap in en hoogachten van Hem.

Vruchten van geloof, hoop en liefde. Dan kan de Bruidegom tot Zijn hof komen om te eten van Zijn edele vruchten. Want het zijn vruchten van Hem, die Hij verworven heeft. Kent ge deze vruchten?

Barendrecht

Ds. J. KEUNING

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen