Uit het eigen land

Soekarno is in Amerika bij de regeringsautoriteiten op bezoek. Hij is daar reeds aangekomen. Hij werd bij zijn bezoek met buitengewone onderscheiding en eerbewijzen ontvangen. Eerst bij zijn aanlcomst op het militaire vliegveld van de Amerikaanse hoofdstad, en vervolgens op het stadhuis te Washington, en tenslotte in het Witte Huis, waarbij president Eisenhower naar buiten kwam om zijn gast op de stoep te begroeten, terwijl een militaire kapel aan de overkant van het grasgazon voor het gebouw voor de muziek zorgde.

De vice-president Nixon had Soekarno in zijn verwelkomingsrede begroet met de woorden: „U bent de man, die gelijk bij ons George Washington, uw volk naar de onafhankelijkheid leidde".

Wij zouden van president Soekarno's bezoek in het artikel „Uit het eigen land" stellig geen melding gemaakt hebben, indien het ons land niet no nauw raakte. Het blijkt uit alles, dat de Amerikaanse regering dit bezoek in zekere zin zal uitbuiten om in haar strijd met de regering van de Sovjet-Unie een wit voetje bij de Aziatische volken te krijgen. Haar bondgenoten mogen daarbij de rol van toeschouwer vervullen, hetgeen voor Nederland een allesbehalve prettige rol is. Het kan daaruit wel iets leren, namelijk dat het rad van 's werelds gunst heel snel draait, en dat het internationalisme, dat de regering met degenen, die haar daarin steunen, zo voorstaat, geen voordeel maar nadeel, zelfs enorm nadeel aan Nederland bezorgt. Het heeft hierbij niet uit het oog te verliezen, dat Nederland maar een kleine natie is, en dat bij het internationalisme altijd de grote mogendheden gediend worden en gebaat zijn.

Dit treedt bij het bezoek van Soekarno aan Amerika ook wel heel duidelijk aan de dag.

Daarbij blijkt geheel door de Amerflcaanse regering vergeten te zijn, dat toen in de laatste wereldoorlog Nederland aan Japan de oorlog verklaarde, het daarover in de Amerikaanse pers uitbundig geprezen werd en dat Amerika dit nimmer zou vergeten. Vergeten door haar is evenzeer, dat president Soekarno tijdens deze oorlog zich allesbehalve vleiend over Amerika heeft uitgelaten; vergeten evenzeer door haar, dat het Soekarno geweest is, die in deze oorlog duizenden van zijn landgenoten aan de zijde van Japan heeft laten vechten tegen de zo gehate Amerikanen. Vergeten al niet minder, dat Soekarno daarvoor door de keizer van Japan begiftigd is met de hoogste ridderorde voor de door hem betoonde diensten; vergeten ook al, dat het Nederland geweest is, dat zijn vloot in de Indische Archipel ten offer heeft gebracht voor de geallieerden, waaronder Amerika zich bevond.

Het gevaar is niet denkbeeldig, dat ten koste van de bondgenoot Nederland, maar ten voordele van Amerika, Amerikaanse belangen, ook handelsbelangen, een grote toenadering, mogelijk wel een overeenstemming tussen Amerika en Indonesië tot stand komt.

In 'het verleden heeft Amerika zijn bondgenoot Nederland deerlijk in de steek gelaten. Het koos in de Indische kwestie openlijk en zeer beslist tegen de bondgenoot en onomwonden vóór Indonesië. Het heeft er heel wat toe bijgedragen door zijn houding in de Veiligheidsraad, door een sterke pressie op Nederland uit te oefenen — waarvoor de Nederlandse regering met haar aanhang in het parlement niet opzij had moeten gaan, maar waarvoor zij helaas maar al te zeer opzij is gegaan — om de souvereiniteit over Indië aan Indonesië over te dragen.

En in het jongste verleden heeft de Amerikaanse regering door een dusgenaamde neutrale houding in de vele kwesties tussen Nederland en Indonesië als bondgenoot Nederland geen enkele dienst bewezen, maar het veeleer geschaad.

Als bondgenoot had zij — ook onze regering heeft zich daarover beklaagd, dat zij dit niet gedaan heeft, maar daarbij vrijwel aan dovemansoren geklopt — Nederland behoren te steunen, waar hier toch het recht geheel aan de Nederlandse kant stond.

Daarom had zij zulks reeds als bondgenoot behoren te doen, en ook nog was zij daartoe verplicht door haar lidmaatschap van de Organisatie der Verenigde Naties, die toch in haar handvest heeft geschreven, dat zij de rechten van de mens en de volken, ook van de kleinste onder hen, gehandhaafd begeert te zien.

Doch geen woord van protest is er van haar zijde gehoord, als Soekarno's regering het zelfbeschikkingsrecht van de In­ donesische volken, onder meer dat van de republiek der Zuid-Molukken, vertrad.

Ook al geen woord van protest is er van haar vernomen, toen Indonesië eenzijdig de overeenkomsten met Nederlaind verbrak en even eenzijdig de Unie tussen Nederland en haar opzegde; zelfs heeft de Amerikaanse regering geen inlichtingen ingev/onnen over de rechtsgronden van de eenzijdige verbreking door Indonesië van een mede onder auspiciën van Amerika tot stand gekomen overeenkomst.

En evenmin heeft de Amerikaanse regering een protest laten horen, of een onderzoek doen instellen met welk recht dit geschiedde, toen Indonesië plechtig erkende schulden niet meer betaalde. En wat Indonesië als rechtstaat betreft, waarin Nederlanders zo lange tijd in arrest opgesloten zitten, waarin zij zelfs met stokslagen en ergerlijke mishandelingen door de politie bewerkt worden om haar en de justitie welgevallige verklaringen af te leggen, waarin de beschuldigden geen genoegzame verdediging door bekwame rechtsgeleerden wordt toegestaan, en waarin een vrouw, in casu mevrouw Bonman, de rol van verdedig-, ster op zich heeft moeten nemen, waarin, om kort te gaan, onschuldige Nederlanders worden vervolgd en verhoord en terechtgesteld op een wijze, welke tegen elk begrip van recht vloekt, ook daarover heeft de Amerikaanse regering geen woord van protest doen weerklinken.

Hoe betoont de Amerikaanse regering toch vergeten te zijn, wie haar bondgenoot is en wie haar bondgenoot in een bange ure der geschiedenis was, die toen met haar optrok in de strijd voor het recht, waarvoor de geallieerden zeiden te strijden; voor het recht, dat Soekarno's regering ook al met voeten treedt, wanneer zij de souvereiniteit over Nederlands grondgebied, namelijk van Nieuw-Guinea, voor zich opeist en de Indonesische bevolking ophitst om voor het 'bezit daarvan de strijd met alle haar ten dienste staande middelen te voeren.

Dit overdenkende, zijn er redenen genoeg om met bezorgdheid aangaande het bezoek van president Soekarno aan Amerika vervuld te zijn. De Amerikaanse regering is er toch zo op uit om de vriendschap van Indonesië te verkrijgen. Minister Dulles niet het minst. Hij droeg een grote Indonesische vlag in het knoopsgat en applaudiseerde zeer enthousiast, toen president Soekarno, die niet op de mond gevallen is, in een korte rede de Amerikanen een grote pluim op de hoed zette toen hij besloot met de woorden: „Gij staat immers op de bres voor vrijheid en democratie!"

Zo bestaat er zelfs kans, dat Nederland de souvereiniteit over Nieuw-Guinea kwijt raakt, gelijk het ook mede met behulp van Amerika de souvereiniteit over Indië verloren heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen