Uit het eigen land

D« verkiezingen van de Provinciale Staten zijn afgelopen, doch de beschouwingen daarover nog niet.

In de pers van de Partij van de Arbeid is en wordt medegedeeld, dat de daarvoor aangewezen en bevoegde instanties van deze partij nog steeds bezig zijn om de oorzaken van de door haar bij deïe verkiezingen geleden nederlaag op te speuren. Zij zijn daarbij tot de konklusie gekomen, dat deze vooral te wijten is «an het feit, dat haar mannen in de regering alleen eenzijdig aansprakelijk worden gesteld voor de bestedingsbeperking en haar gevolgen. Ook beraadslagen genoemde instanties er over hoe zij het verloren terrein zullen terugwinnen. Dit zal echter zo gemakkelijk nog niet zijn. Lange tijd heeft de Partij van de Arbeid de wind duchtig in de zeilen gehad. De hoogkonjunktuur, welke er een tijdlang was, waarvan in de verkiezingslektuur van de Partij van de Arbeid bij de verkiezingen van de Tweede Kamer in 1956 zo hoog werd opgegeven, heeft ongetwijfeld er sterk toe bijgedragen, dat tal van kiezers, die geen socialisten waren, in 1956 hun stem op de kandidaten van de P.v.d.A. hebben uitgebracht, ook al omdat zij in de veronderstelling verkeerden, dat de hoogkonjunktuur een gevolg was van het beleid van de socialistische ministers.

De hoogkonjunktuur, waarop men van socialistische zijde ook maar al te veel vertrouwd heeft, dat zij van bhjvende aard zou zijn, heeft ons verlaten. In de waan van die bhjvende aard verkerend, heeft men van de hoge boom geleefd. De staatsuitgaven werden hoog opgedreven; in zekere zin heeft de regering geleefd alsof er geen opkomen aan was.

Dat wreekt zich nu op een geduchte wijze. Er is een depressie ingetreden. Tengevolge daarvan grijpt de werkloosheid op een verontrustende wijze om zich heen. En nog bestaat er geen gegronde hoop, dat daarin spoedig een gunstige keer zal komen. Nog bij voortduring kunnen wij in de dagbladen lezen, dat nu eens dit en dan weer dat bedrijf vanwege de slechte gang van zaken arbeiders heeft moeten ontslaan of de werktijden aanmerkelijk heeft moeten verkorten.

De zo zeer veranderde gang van zaken heeft mede sterk tengevolge gehad, dat de positie van de Partij van de Arbeid niet weinig verzwakt is, in zoverre, dat tal van kiezers, die in 1956 hun stem op haar kandidaten hebben uitgebracht, dit bij de Statenverkiezingen thans niet meer gedaan hebben. Ook mede al niet gedaan hebben omdat zij de vele staatsbemoeienissen, welke de zo grote rompslomp der bureaukratie met zich brengt, moede zijn. Stellig heeft het drijven van de Partij van de Arbeid, om het leven van partikulieren en van de bedrijven onder de macht van Vadertje Staat te brengen, er ook aan medegewerkt, dat vele kiezers nu niet op de kandidaten van de Partij van de Arbeid hebben gestemd. Hierbij komt nog, dat er socialisten zijn. die zich met het beleid van de Partij van de Arbeid niet meer kunnen verenigen. Oorspronkelijk was de S.D.A.P. een beslist anti-militaristische partij. Het „geea man en geen oent" voor de militair» macht, dat de socialist Schaper eenmaal sprak, doet in deze partij nog immer zija invloed gelden. Er zijn tal van socialisten, die zich niet kunnen verenigen met het militaire beleid, dat de regering met medewerking en goedkeuring van de Kamerleden van de P.v.d.A. voert. Daarvan legt het feit, dat de pacifistische socialisten in Noord-Holland in de Provinciale Staten twee zetels bij de laatste verkiezingen verkregen hebben, een onwedersprekelijk bewijs af, terwijl het deelnemen van socialisten onder de 'benaming Radicaal SociaHstische Volkspartij aan de gemeenteraadsverkiezingen te Rotterdam er eveneens op wjst, dat er socialisten zijn, die zich met de huidige gedragingen en het optreden van de P.v.d.A. niet kunnen verenigen. Het Centraal Stembureau voor de raadsverkiezingen te Rotterdam had esn verzoek om registratie van de Radicaal Socialistische Volkspartij afgewezen op grond van de overweging, dat het in strijd met de openbare orde was, dat een naam werd gevoerd, die de indruk wekte, terwijl de groepering de kenmerken van een pohtieke partij zou missen. De Kiesraad te 's-Gravenhage heeft echter besloten, dat de Radicaal Socialistische Volkspartij zal worden ingeschreven in het register voor de gemeenteraadsverkiezingen te Rotterdam. De Kiesraad te 's-Gravenhage oordeelde het ingediende protest gegrond.

van c> ordeel als hij was, dat onze wetgeving enige eis, waaraan een politieke groepering zou moeten beantwoorden om als een partij te kunnen gelden, niet kent, terwijl ook van een algemeen gangbare opvatting omtrent het begrip „partij" niet kan worden gesproken, zodat de Radikaal Socialistische Volkspartij onder die naam aan de raadsverkiezingen te Rotterdam kan deelnemen en ook wel zal deelnemen.

Bedenkt men hierbij nog, dat de Statenverkiezingen hebben uitgewezen, dat de door de Partij van de Arbeid zo zeer geprezen en aanbevolen doorbraak een grote schipbreuk heeft geleden, vooral onder de rooms-katholieke kiezers in het zuiden van ons land, dan kan niet worden ontkend, dat de positie van de Partij van de Arbeid in twee jaren tijds danig is verzwakt. Deze verzwakking is voor de voorzitter van de V.V.D., professor Oud, aanleiding geworden om te ver'klaren, dat de V.V.D. bereid is deel te nemen aan een regering zgnder de socialisten. Of zulk een regering er echter zal komen, dient afgewacht te worden, want de voorzitter van de K.V.P., professor Romme, heeft verklaard met de socialisten te willen blijven samenwerken indien dezen de vooruitstrevende koers willen voortzetten, en heeft tot dusver immer een samengaan met de liberalen op politiek terrein afgewezen.

Doch hoe het in deze ook verder moge verlopen, vast staat het wel, dat het de P.v.d.A. nog niet zo heel gemakkelijk zal gelukken om het verloren terrein te herwinnen. Een partij, welke aan het verliezen is, kan — wij zien dit aan de A.R.P. en de C.H.U. — het verlies niet zo gemakkelijk stuiten en het verloren terrein niet zo gemakkelijk terugwinnen. Wat de S.G.P. betreft, zij kan niet anders dan over de teruggang van de Partij van de Arbeid verblijd zijn. En dit om principiële reden. De P.v.d.A. heeft toch niet alleen nimmer haar revolutionaire grondslag verloochend, maar is ook nog • immer esn partij, die de enige hechte grondslag van Gods Woord mist, en ook daarom mede zo afkeurenswaardig is, omdat zij vrijwel heel het leven onder de almacht van de staat gebracht wil hebben, waarbij dan zelfs de rechten en vrijheden, die God de Heere de burgers heeft toegekend, worden om hals gebracht.

Hoe het verdere verloop van de politieke konstellatie in ons land zal zijn, daarover willen wij thans niet in nadere beschouwingen treden. Wij wensen er alleen de aandacht nog eens op te vestigsn, dat hoe het ook verder verlopen mag, de S.G.P. een zware strijd zal wachten; een zware strijd, welke zij nu al veertig ja- _ ren lang heeft moetsn strijden, waarbij het wel een wonder van Gods goedheid mag heten, dat zij daarbij niet ten onder gegaan is. Men denke zich haar moeilijke positie maar eens in. Zij staat in de strijd geheel alleen temidden van voortdurende vijandschap. De K.V.P. moet van haar en haar beginselen niets hebben; de P.v.d.A. al evenmin; de V.V.D. staat er ook al scherp tegenover; De A.R.P. en de C.H.U. kunnen zich ook met haar beginselen niet verenigen, hebben zelfs het meermalen tot hen gerichte voorstel van de S.G.P. om krachtens haar beginselen op de grondslag van Gods Woord tot een grote christelijke protestantse partij te komen, niet aanvaard. De S.G.P. is in vergelijking met andere partijen nog altijd niet groot. Zij is klein in geldmiddelen. Zij kan onmogelijk vanwege de grote kosten — wat zeer wenselijk zou zijn — een dagblad uitgeven. Zij kan niet een miljoen gulden uitgeven voor de verkiezingen, zoals de Partij van de Arbeid deze in 1956 voor verkiezingsdoeleindsn uitgaf. Bovendien heeft zij, en dat geheel alleenstaand, tegen de tijdgeest op te roeien. Bedenken wij hoe zwaar haar strijd is en met welke geringe middelen zij die heeft te voeren, dan is het zeer verblijdend, dat zij deze strijd nu veertig jaren lang naar de mate harer krachten, met aankleving van zonde en gebrek, heeft kunnen voeren; ook al zeer verblijdend, dat zij haar gelederen, waar zo vele strijders, partijgenoten en vrienden in de loop van veertig jaren haar door de dood ontvielen, door nieuwe strijders, partijgenoten en vrienden uit de jeugd zag aangevuld, personen, die zich er niet van hebben laten afschrikken om tot haar toe te treden en met haar de strijd te voeren; en dit ten spijt van de beweringen, die van de Schelde tot de Dollard in heel ons land weerklonken hebben, dat de S.G.P. ouderwets, driehonderd jaar te laat geboren is, en nog al zo 'vele andere hatelijke en kleinerende woorden en beweringen, want de S.G.P. is bij velen nog altijd maar esn verachte, zelfs gehate partij.

Nemen wij dit en nog al zo veel meer, dat tegen de S.G.P. van vele zijden wordt ingebracht, in overweging, dan is het voorwaar geen luttele zaak, dat de S.G.P. na veertig jaren nog bestaat en zij de zware strijd veertig jaren lang heeft mogen voeren.

Doch nochtans, in weerwil van alle bestrijding en verachting, 'kunnen en mogen wij niet anders doen dan esn ieder, ook vooral de opkomende jeugd, om der beginselen wil de S.G.P. ten sterkste aan te bevelen. Haar beginselen, gegrond als zij zijn op Gods onfeübaar Woord, zijn het waard, zelfs overwaard, dat in de gelederen van de S.G.P. daarvoor de strijd wordt aangebonden. iDe Heere geve, dat dit niet in eigen krachten, maar in Zijn mogendheid en sterkte geschiedt. Hij geve daartoe de kracht en de lust en doe de S.G.P. getrouw zijn aan haar beginselen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen