BUITENLANDS OVERZICHT

Men is er al sinds eeuwen op uit om de waarheid met de leugen te verzoenen. Onder het voorwendsel van verdraagzaamheid vsdl men aan hen gelijke rechten zien toegekend. Doch hoe zeer en hoe gedyrig het ook beproefd is, dit behoort tot de onmogelijkheden. Daartoe is het verschil tuisen waarheid en leugen te diepgaand.

De waarheid toch is uit God én de leugen uit de vader der leugenen, de satan, de vorst der duisternis. Daarom zijn ook de vruchten, welke waarheid en leugen voortbrengen, van geheel verschillende aard. De betrachting van de waarheid brengt in woord en daad oprechtheid mede, die der leugen geveinsdheid en bedrog. Stelt de waarheid de zaken voor zoals zij ook metterdaad zijn, de leugen bedriegt de mens voor tijd en eeuwigheid en stort hem meestal onder schoon klinkende leuzen in het eeuwig verderf. Maakt de waarheid, naar de woorden van Christus, Die de Waaarheid en het Leven is, de mens vrij, zelfs vrij van de vloek der zonde, de leugen voert en houdt hem in slavernij, en wel in die van de wreedste tyran, die zich denken Iaat, de mensenmoordenaar van den beginne. Dit wordt ons in heel Gods Woord op tal van plaatsen geleerd en is door alle eeuwen heen door de praktijk des levens bevestigd.

Het is ook bewaarheid ten aanzien van de leugenachtige leer, dat de mens van nature goed is en zijn verstand en rede zulke betrouwbare en deugdelijke leidslieden zijn, dat hij, daarnaar handelende. God en Diens geopenbaard Woord zeer wel kan missen; ja, deze leer is daarin zelfs zó ver gevaren, dat zij gesteld heeft dat het louter dwaasheid, zelfs een bedwelmend en giftig opium is als iemand zich naar den Woorde Gods richt. De waarheid daarentegen verkondigt dat een iegelijk mens door eigen zonde en schuld, waar hij God de rug toegekeerd heeft en naar de vorst der duisternis is overgelopen, dood door zonden en misdaden is en deswege gans onbekwaam tot enig goed en geneigd tot alle 'kwaad is. Hoe zullen nu ter wereld ooit waarheid en leugen ook op dit punt met elkander verzoend geraken? Hoe zal de naünn: lijke mens, in de strikken van de mensenmoordenaar gevallen en gevangen als hij is, zó zeer zelfs dat hij de leugen boven de waarheid, de duisternis boven het licht, de dood boven het leven verkiest, ooit van harte de waarheid toevallen en liefkrijgen?

een neen, daar wil de mens niet aan dat ij van nature gans onbekwaam tot enig oed en geneigd tot alle kwaad is. Hij oge dit al met de mond zelfs belijden, n zijn hart is en blijft hij er afkerig van n zoekt hij, vervreemd van God en Zijn oord, met eigen kracht en middelen ijn welzijn te bevorderen. it nu is juist de oorzaak van al zijn elende. Daarom heeft ook elk huis zijn ruis, en elk hart zijn smart, al wordt en dit niet direkt gewaar; nochtans m wordt het te eniger tijd wel openbaar, zoals pok de ellende van onze tijd, die zich allerwege vertoont, niet te bedekken valt. In Frankrijk is deze zïelfs zo hoog geklommen, dat het uitbreken van een burgeroorlog er allerminst denkbeeldig was. Voorlopig althans schijnt deze ellende Frankrijk bespaard te blijven. 'De krisis is voorbij. Generaal De Gaulle heeft dezer dagen de teugels van het bewind over Frankrijk in handen genomen. De Kamer heeft met 329 tegen 224 stemmen hern haar vertrouwen geschonken. Tegen ste-nden alleen de kommunisten, de helft van de socialisten en enkele links georiënteerde Kamerleden, onder wie de radikaal Mendès-France. Van de stakingen, welke de kommunistische, socialistische en rooms-katholieke vakbonden, zoals eerst aangekondigd was, zouden houden wanneer generaal De GauUe minister-president werd, is echter niets gekomen. Wel hebben er in Parijs en mogelijk in andere Franse gemeenten nog opstootjes en demonstraties van kommunistische zijde plaats gevonden, doch deze waren van die aard, dat de politie ze allerwege gemakkelijk heeft kunnen beteugelen. De voor Frankrijk beslissende Kamerzitting zelf is ook rustig verlopen.

Voordat de Franse krisis met het vertrouwensvotum van de Kamer eindigde, had zij drie beslissende momenten gehad. 1. Een vergadering van de leiders van alle partijen, behalve die van dekommunisten, met generaal De Gaulle in diens hotel. In deze vergadering zette de generaal zijn plannen uiteen en nam hij geen blad voor de mond wanneer het verleden ter sprake kwam, waarop hij een scherpe kritiek uitbracht.

Toen de socialist Ramadier hem vroeg wat hij dacht te doen met Comité de Salut Public te Algiers, antwoordde hij: Regeren is bevelen. Bevelen is zich te doen gehoorzamen. Zich doen gehoorzamen is regeren. Dat is het waar het de laatste tien jaren juist aan ontbroken heeft. Na deze woorden werden hem geen vragen meer gesteld. Het resultaat van de bijeenkomst was zodanig, dat alle partijen van rechts en alle centrumpartijen, minus de helft van de socialisten, zich voor het program van De Gaulle uitspraken, zodat deze zich zaterdag 31 mei des namiddags om 5 uur naar president Coty heeft kunnen begeven om hem te zeggen dat hij het premierschap aanvaardde. In gelijke verhouding van stemmen werd generaal De Gaulle een blariko volmacht voor een half jaar door de Franse Tweede Kamer toegekend.

De hervormingen, welke generaal De Gaulle wil doorvoeren voor Frankrijk en Algerije gaan zeer ver. In het algemeen wsnst hij een volledige gelijkstelling van de Franse en Mohammedaanse gemeenschappen. Voor de verhouding van Algerije met Frankrijk vril hij, in overleg met de lei­ ders van de Mohammedaanse bevolkins zo spoedig mogelijk komen tot een ver! reikende autonomie van Algerije. Daarbij zal Algerije zo nauw mogelijk mej Frankrijk verbonden blijven als maat denkbaar is. Ook in de andere Franse gebieden over zee wil De Gaulle het reeds bestaande zelfbestuur zo ver mogelijk verruimen. Hij beoogt Frankrijk en deze gebieden onder te brengen in een gemenebest, dat een kopie is van het Engelse gemenebest Hierbij wil hij de mogelijkheid open stellen voor toetreding van landen, die niet onder Frans besturu: staan, zoals Tunesië en Marokko.

Voor de Sahara verlangt hij een ekonomische gemeenschap, die de bodemschatten in dit gebied moet exploiteren. Deze gemeenschap zal moeten bestaan uit Frankrijk met Algerije en voorts met Tunesië en Marokko. De staatshervormingen in Frankrijk zocht hij in een beperking van de zittingsperiode van de Kamer, in een scherpere scheiding tussen de bevoegdheden van de Kamer en de regering, en in uitbreiding van de vaste kommissies van de Kamer ten tijde dat deze in zitting bijeen is, terwijl hij verlangt, dat ministers geen parlementslid meer mogen zijn. De bevoegdheden van de president van Frankrijk wenst hij te vergroten en een nieuwe gewijzigde procedure voor diens verkiezing ingesteld te zien.

Voorts wil De Gaulle het binnenlands bestuur belangrijk decentralise'ren en Frankrijk ondei"verdelen in een aantal distrikten, die door een soort onderparlement worden geregeerd. De, hele tendenz van zijn staatshervormingen gaat vrij sterk in de richting van de staatsinrichting van de Republiek der Verenigde Staten van Noord-Amerika, waarbij het echter niet vaststaat of De Gaulle daarbij ook zo ver wil gaan, dat hij, evenals in Amerika het presidentschap en het premierschap in één hand wil brengen. Officieel heeft De Gaulle niets verklaard over Frankrijks verhouding tot het Noord-Atlantische pakt en tot de Europese gemeenschappen; maar wel heeft hij binnenskamers tot de leiders van de verschillende partijen gezegd, dat hij deze verdragen niet wil aantasten en dat hij er voor is, dat Frankrijk zijn verplichtingen te dien aanzien zal nakomen. In de kortst mogelijke tijd zal de Kamer generaal De 'Gaulle nog een keer het vertrouwensvotum moeten geven over de procedure van-de door hem verlangde staatshervormingen en daarna zal zij tot oktober uiteengaan.

In Algerije moeten volgens de eerste berichten de reakties op De GauUes premierschap gemengd zijn. Wel betoonden allen, die op De Gaulles optreden als minister-president hadden gestaan, van generaal Salan tot het felle lid van het Comité de Salut Public, de heer Delbeque, zich zeer iiigenomen met het succes, dal generaal De Gaulle als minister-president ten deel gevallen was, en waren zij daarover zeer verheugd, maar hun vreugde werd toch wel getemperd door de aanwezigheid van zoveel politici van de centrumpartijen in diens regering. Wat Frankrijk zelf aangaat, in geen 20 jaar is de belangstelHng voor een Kamerzetting zo groot geweest als deze was voor de vergadering, waarin over het premierschap van generaal De Gaulle beslist werd. Duizenden hadden plaats genomen in de straten in de buurt van het kamergebouw, onder wie de kommunisten met spandoeken met anti-Gaullistische leuzen. De politie had daarop gerekend. In verhouding tot het geweldige aantal belangstellenden was ook zij in zeer groten getale aanwezig. Op tal van plaatsen stonden de politiemannen schouder aan schouder, waardoor zij grote straatgevechten voorkwamen en er

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen