Buitenlands OVERZICHT

Na vele voorafgaande onderhandelingen is het dan zo ver gekomen, dat de Algemene Vergadering van de Organisatie der Verenigde Naties een aanvang genomen heeft.

Van de hoofden der regeringen heeft alleen president Eisenhower in zodanige kwaliteit daaraan deelgenomen.

Toen hij ter vergadering kwam, werd hij warm en langdurig toegejuicht. Kort daarop sprak hij zijn rede uit, waarvan een goede indruk uitging. Zelfs de kritiek, welke de Russische gedelegeerde er op uitoefende, was zeer gematigd. De president heeft in zijn rede voorgesteld om de landen in het midden-oosten financieel te steunen, opdat daarin de algemene welvaart zou toenemen. Hij heeft dit niet in een nauwkeurig uitgewerkt program, maar in algemene bewoordingen op een alleszins vage vidjze gedaan. Hierbij heeft hij tevens verklaard, dat de Amerikaanse regering bereid zou zijn om haar troepen uit de Libanon terug te trekken als de regering van de Libanon zulks vroeg en deze vervangen zouden worden door de zending van politietroepen door de Organisatie der Verenigde Naties, terwijl hij daarbij tevens mededeelde, dat de Amerikaanse regering reeds een deel van haar troepen teruggeroepen had.

Overigens is het in deze merkwaardig, dat er zo weinig schot in de onderhandelingen waar te nemen valt. De gedelegeerden hebben blijkbaar geen haast. Waarom zouden zij die ook hebben? Zij zitten er niet op een schopstoel. Zij krijgen hun eten en drinken — dat vs^l goed zal zijn — op hun tijd. Hun zal bovendien ook wel geen schaars salaris worden uitbetaald. Ook zijn de landen, welke hen afgevaardigd hebben, voor de betaling steUig wel goed. Deze hebben er toch üi het verleden immer blijk van gegeven, dat het in deze bij hen op een miljoen meer of minder niet aankomt als het de Organisatie der Verenigde Naties betreft. Hoevele miljoenen zijn er toch al nutteloos weggesmeten, eerst voor de Volkenbond en nu weer voor de genoemde organisatie!

Voorts is uit de trage gang van zaken op te maken, dat er bij de gedelegeerden nog steeds geen overeenstemming van inzicht bestaat. Met geheel verschillen­ de opvattingen zijn zij ter vergadering gekomen en met geheel verschillende opvattingen zijn zij ook thans bijeen, al is daarvan tot op dit ogenblik nog niet zo veel aan de dag getreden. Daarvoor bestaat wel een gegronde reden. De openbare vergaderingen hebben de belangstelling der gedelegeerden thans niet in zulk een mate als vroeger. Zij worden maar slecht bezocht. Dit heeft ten minste één goede zijde. Bij vroegere gelegenheden werd daarop druk gediscussieerd, zijn er menigmaal scherpe redevoeringen gehouden, welke in grote scheldpartijen ontaardden en met grove beledigingen gepaard gingen. Thans wordt er veel meer in stilte en achter de schermen gewerkt. Zo heeft er onder meer een samenspreking tussen de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Dulles en de Russische gedelgeerde Gromiko plaats gehad, waarover geen andere bijzonderheden zijn gepubliceerd, waarbij voorkomen is, dat deze samenspreking als een stuk propaganda is misbruikt geworden. Doch men mene niet, dat daarmede de lucht gezuiverd is. Dat dit inderdaad niet zo is, blijkt reeds uit het feit, dat de Russische regering niet voldaan heeft aan het verzoek van de Amerikaanse gedelegeerde om wat op deze konferentie besproken wordt, ongehinderd ter kennis van het Russische volk te laten komen. Gelijk dat het geval was bij al de vroegere konferenties, is ook thans door storingen aan te brengen in de radio het voor het Russische volk onmogelijk geweest om kennis te kunnen nemen van hetgeen in de Algemene Vergadering te New York is gesproken. En dit staat niet op zichzelf. Ook andere feiten wijzen uit, dat er in de gezindheid van de Russische regering niets is veranderd. Om er maar met name één te noemen, doet het besluit van de Russische regering om het kommunistische China van de moderne wapens te voorzien, dit wel in sterke mate.

Ook de laatste redevoering, welke Gromiko in de Algemene Vergadering hield en welke slechts geringe belangstelling ten deel viel, toonde heel duidelijk aan dat er in het Russische standpunt niet de minste verandering was gekomen. Gromiko toch herhaalde voor de zoveelste maal, dat de Amerikaanse regering slechts oog had voor een positie van kracht en dat haar ingrijpen in het midden-oosten niet was ingegeven uit bezorgdheid voor het lot van de Libanon en Jordanië, maar dat zij gepoogd had van deze landen mihtaire bases voor het Noord-Atlantische pakt te maken. Dit kon de Russische regering onmogelijk toestaan, zeide Gromiko. Hij eiste dan ook een onmiddellijke algehele terugtrekking van de Amerikaanse en Engelse troepen.

Dat hij op het oude overbekende standpunt van de Sovjet-Unie bleef staan, terwijl de gedelegeerden der Arabische landen hun verrassende resolutie voorbereidden, doet vele waarnemers de konklusie trekken, dat de Russische regering niet op de hoogte was gebracht met de Arabische voornemens, hetgeen de westelijken tot grote vreugde strekte. De vertegenwoordigers van de westelijke landen waren daarom mede zo ingenomen met de Arabische resolutie, omdat zij niet alleen zonder voorkennisgeving aan de Russische regering was tot stand gekomen, maar haar inhoud ook in belangrijke mate afweek van de reeds eerder ingediende Russische resolutie. Zij vragen zich af, nu de Russische resolutie steUig niet zal vrorden aangenomen, of de Russische regering het aan zal durven om zich te isoleren door tegen de Arabische resolutie te stemmen, maar achten dit tenslotte toch niet zeer waarschijnlijk.

Ofschoon de spoed2dtting van de Algemene Vergadering van de Organisatie der Verenigde Naties inzake het midden-oosten nog voortduurt, Hjkt het einde dezer vergadering toch op komst te zijn en lijkt ook de uitkomst daarvan een gans andere te zijn dan iemand, wie dan ook, verwacht had. Toen bekend werd, dat de Arabische gedelegeerden onderhng over de samenstelling van een resolutie beraadslaagden, en na verloop van tijd bekend werd, dat hunnerzijds een resolutie zou worden ingediend en nadere bijzonderheden over deze resolutie eveneens bekend werden, steeg de algemene verbazing der gedelegeerden ten toppunt.

De Arabische resolutie telt naar verluidt vijf hoofdpunten. Alle Arabische regeringen, daarbij die van de Libanon en Jordanië inbegrepen, vrienden en vijanden tezamen, verbinden zich ten eerste in deze resolutie, dat zij zich niet zullen bemoeien met elkanders binnenlandse aangelegenheden, zulks overeenkomstig een klausule in het statuut van de Arabische Liga. Ten tweede vraagt de resolutie een verklaring van de Algemene Vergadering, dat alle buitenlandse troepen uit het midden-oosten behoren te worden teruggetrokken. Doch al wordt het woord „spoedig" in de resolutie gebruikt, is daarin een bepaalde tijdslimiet niet gesteld. Aan Hammarskjoeld zal worden gevraagd de schikkingen te treffen, welke nodig zijn om het terugtrekken der Amerikaanse en Engelse troepen te bewerkstelligen. Ook wordt er in de resolutie gesproken over de bestuderftig door de sekretaris-generaal Hammarskjoeld van de ontwikkelingsproblemen in de Arabische landen, waarbij allicht het plan Eisenhower ter sprake zal komen. Westelijke waarnemers hebben zich met deze resolutie zeer ingenomen betoond. Ook president Nasser schijnt dit te zijn. Dulles is geheel onverwacht naar Washington vertrokken om president Eisenhower in te lichten over de Arabische resolutie, van welker inhoud hij reeds op de hoogte was gesteld.

In de Arabische resolutie, waarin te lezen staat, dat Hammarskjoeld regelingen moet treffen voor een spoedige terugtocht der Amerikaanse en Engelse troepen — welke in tegenstelhng met de Russische resolutie niet werd geëist — leest men in westerse kriagen de erkenning, dat een direkte terugtocht bezwaren oj kan leveren.

De onverwachte zwenking van de res^ ring der Verenigde Arabische Republii is naar veler oordeel toe te schrijven aai verschillende oorzaken. Ten eerste mow men van Arabische zijde ontstemd zij» over de houding, weBce de afgevaai de van India heeft aangenomen, die jj zijn verzet tegen het zenden van politii troepen meer de situatie in Kasjmir op het oog had dan die in het middenten. Ten tweede zijn tal van Arabierei van oordeel, dat er een wezenlijke hoefte bestaat aan een samengaan en ge. zamenlijk optreden van aUe AraLisclu staten. En ten derde bestaat ook bij vele Arabieren de vrees voor ernstige en g^. vaarlijke ontwikkelingen in Jordanië als de Engelse troepen onmiddellijk u; t Joi. danië zouden worden teruggetrokken. De bezwaren tegen de Arabische resolu. tie werden door de Israëhsche gedele- ' geerde openlijk uitgesproken, en wel bij de hervatting van de bijeenkomst < '.ei A gemene Vergadering door de gedelegeerde van Israël. Hij sprak als zijn ineniiis uit, dat de Organisatie der Verenigde Naties de soevereiniteit van de rijken h het midden-oosten moest verdedigen deze rijken moest helpen bij het van elke aanval op deze soevereiniteit, De Organisatie zou bovendien scherpe afkeuring hebben uit te spreken over de leer, volgens welke een staat in het midden-oosten recht heeft op leiderschap ten opzichte van de andere, Hierbij merkte hij op dat het middenoosten niet beschouwd kan en mag worden als een gebied, dat alleen de Arabieren toekomt, dewijl daarin 54 miljoen Arabieren en 76 miljoen nief-Arabieren wonen. Ook sprak hij met nadruk tegen, dat de regering van Israël iiet plan zou hebben eventueel Jordanië binnen te rukken, dewijl toch de politiel van zijn land gebaseerd is op de onafhankelijkheid en territoriale onschendbaarheid van alle staten in het midden-oosten.

De Israëli's betreuren het prestige, dat de resolutie verleent aan de Arabisck Liga, die zij een exclusieve vereniging noemen, waarin woorden en daden niet altijd overeenstemmen. Zij zeggen, dat moet worden afgewacht of radio Kaiio zijn propaganda tegen koning Hoessein zal staken en de regering van de Verenigde Arabische Republiek zich inderdaad van bemoeienissen met de Libanon en Jordanië zal onthouden. De Franse minister van buitenlandse zaken, Couve de Marville, die inmiddels ook naar New York was gereisd en ter vergadering aldaar was verschenen, verklaarde dat zijn regering even goed all die van Amerika en Engeland de terugtrekking van de Amerikaanse en Engelse troepen uit de Libanon en Jordanië verlangde, maar zo lang de toestand niet normaal was, scheen het noodzakelijk speciale maatregelen te treffen, waaronder ook een versterking van de groep waarnemers der Verenigde Naties. Hij sprak zijn ingenomenheid met de ekonomische voorstellen van president Eisenhower uit, al betreurde hij het, dat men niet tot een topkonferentie van bepaalde landen had kunnen komen om een oplossing voor de koude oorlog in het midden-oosten te zoeken.

In de avondvergadering van donderdag 21 augustus had de stemming over de Arabische resolutie plaats. Zij werd met algemene stemmen aanvaard. Hoe mooi dit ook moge lijken, het zegt echter bitter weinig. Op zichzelf is het al zeer bevreemdend, dat volken, die kort tevoren nog als doodsvijanden tegenover elkander stonden, gelijk dat met de Verenigde Arajbische Repubhek van president Nasser aan de ene kant en met de Libanon en Jordanië aan de andere kant het geval was, nu zo plotseling tot eendrachtig optreden zijn gekomen. Bovendien is het de grote vraag of de resolutie ook nagekomen en beleefd zal worden. Feitelijk is dat nu reeds het geval al niet meer. De felle en zeHs bloeddorstige radiopropaganda uit Egypte tegen de regering van koning Hoessein van Jordanië en tegen andere vijandelijke delen van de Arabische wereld ijs weer voortgeïet alsof er nooit een resolutie van de gezamenlijke Arabische volken was ingediend en aangenomen. Zowel in Amejika als in Engeland is opgemerkt, dat in de bitter vijandige toon van de radiopropaganda van Kairo hoegenaamd geen verandering is gebracht.

De aanvaarding van de resolutie van de Arabische volken heeft in de Algemene Vergadering wel een zekere hoerastemming verwekt, maar de ervaring leert nu al reeds, dat men zich met een dode mus heeft blij gemaakt. Oe Amerikaanse minister Dulles verklaarde dan ook aan het einde van zijn rede: Het feit, dat naties, die een klacht hebben ingediend, en naties, die werden aangeklaagd, het thans eens zijn, is een goed voorteken. Op zichzelf betekent dit niet, dat wij ons over de toekomst niet meer bezorgd behoeven te maken.

Tenslotte in het kort nog het navolgende. Generaal De GauUe is het met zijn ministerie eens geworden over de nieuwe Franse grondwet. Hij heeft zich nu zelf naar Madagascar begeven om daar de grote propagandaveldtocht voor de nieuwe grondwet te voeren. Daarna zal hij die veldtocht, welke zes weken zal duren, ook in Frankrijk zelf gaan voeren. In de overzeese gebieden wenst De Gaulle vooral de nadruk te leggen op de nieuwe betrekkingen met het moederland, die in het ontwerp grondwet zijn tot uiting gebracht, terwijl hij in Frankrijk zelf aan de nieuwe staatsinstellingen, zoals die in hoofdzaak op dit rijk betrekking hebben, bijzondere aandacht zal schenken.

Het feit, dat deze twee verschillende onderwerpen in één dokument-zijn verenigd, waarover de kiezers in Frankrijk en in de overzeese gebieden zich tegelijkertijd zullen moeten uitspreken, heeft nogal veel kritiek uitgelokt van verschillende Franse rechtsgeleerden, die van oordeel zijn, dat het beter geweest zou zijn twee grondwetten op te stellen, één voor Frankrijk zelf en één voor de overzeese gebieden.

Al is men in Frankrijk vrij algemeen de mening toegedaan, dat De Gaulle geen gemakkelijke taak te volvoeren heeft, toch verwachten anderzijds tahijke Fransen, dat hij met de door hem opgenomen taak zal slagen en dat zijn grondwet bij de te houden volksstemming zal worden aangenomen. Volstrekte zekerheid, dat dit het geval zal zijn, bestaat er echter niet. Mede daarom achten wij het beter thans niet diep op deze kwestie in te gaan, maar de loop der zaken af te wachten, om er dan D.V. in uitgebreide zin nader op terug te komen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen