BUITENLANDS OVERZICHT

„Wandel voor Mijn aangezicht en zijt oprecht" — zo lezen wij in Genesis 17, dat de Heere tot Abraham sprak. Ach, ach, wat wordt er zowel van het ene als van het andere, dat de Heere hier gebood, onder de grote massa der mensen bitter weinig aangetroffen! Wat is het heilig eenzaam met God gemeenzaam te leven in onze dagen een zeldzame parel geworden!

Stellig, het wordt nog wel in menige kring beleden, dat voor Gods aangezicht te wandelen en met Hem en naar Zijn geboden te leven verreweg het verkieselijkst is, en in menige kerk wordt nog wel gezongen, dat nabij God te zijn het za­ ligst lot van een iegelijk mens is, maar de praktijk des levens logenstraft deze beHjders en deze zang gewoonlijk ten enenmale. Zeer naar waarheid heeft Ds. van Lodensteijn dan ook geschreven, dat elke gereformeerde, hoe klinkend zijn belijdenis ook moge zijn, zonder wedergeboorte en de werking des Heiligen Geestes zich in de praktijk als een atheïst gedraagt, die met God generlei rekening houdt. En aldaar, waar de praktijk aldus is, is ook de oprechtheid geheel zoek. De oprechtheid tegenover God, de oprechtheid tegenover zichzelf, de oprechtheid tegenover de naaste, wordt bij hem niet gevonden. Het ene is hier onafscheidelijk jigt liet andere verbonden. gn dewijl nu de wandel voor Gods aangezicht onder de mensen zo iets zeldzaams is geworden, daar behoeft men ych niet te verwonderen, dat de opredhtjjeid zo zeer ontbreekt.

iJen lette maar op de gedragswijze van (Je machtigen der aarde, hoe menigwerf jjoppen hun woorden niet met him dajen. En dit is niet alleen het geval bij ben, maar ook bij zo vele anderen, poch waar wij een buitenlands overzicht te schrijven hebben, ligt het voor de hand, dat wij ons ia dit artikel in het bijzonder bij hun woorden en daden bepalen.

Wat hebben de machtigen der aarde zich al niet uitgesloofd om voor apostelen des vredes te worden aangezien Zo was het tijdens het bestaan van de Volkenbond en ook in de vergaderingen van die bond. Klinkende redevoeringen op de vrede werden er in afgestoken. De bond werd zelfs opgericht om de wereldvrede onder de volken te stichten en te bewaren. De vrede, en nog eens de vrede en wederom de vrede werd er in verheerlijkt. Doch de praktijk gaf wel heel wat anders te zien. Elke mogendheid diende haar eigen belangen, en dat vaak met beroep er op, dat zulks in het belang van de w-ereldvrede geschiedde.

In de Organisatie der Verenigde Naties is het alweer hetzelfde. Zeer naar waarheid schreef het Tweede Kamerhd de heer de Kadt, die eenmaal op de vergadering van genoemde organisatie aanwezig was en daar de gang van zaken van zeer nabij waarnam, dat de huictielarij er hoogtij viert. Ook in deze organisatie wordt de vrede buitengewoon verheerlijkt. Elke afgevaardigde, als men op zijn woorden afgaat, schat hem schier even hoog als zijn eigen leven, doch de daden der regeringen vloeken met die pracht van verklaringen. Vandaar ook het grote wantrouwen, dat men tegen elkander koestert, hetgeen de totstandkoming van de wede zo zeer in de weg staat en de dood is voor een vermindering van de spanning onder de volken. Dat schrikbarende wantrouwen treedt telkens weer in het hcht, valt ook te beluisteren in de rede, welke president Eisenhower dezer dagen hield, en heeft ook stellig reden van bestaan.

President Eisenhower heeft dan een rede gehouden voor de Amerikaanse televisie over de krisis in het verre oosten. Daarin stelde bij voorop, dat er geen sprake zal zijn van een politiek door koncessies. Ook zeide hij, dat hoewel de situatie in het verre oosten ernstig is, zij nochtans niet hopeloos is, en hij van oordeel was, dat er geen oorlog zou komen. Doch nimmer, zo voegde hij er aan toe, zal de Amerikaanse regering schuchter wijken voor de dreiging van een gewapende aanval in het verre oosten. Zijn regering zou onderhandelingen, die vruchtbaar kunnen zijn voor het behoud van de vrede in het gebied van Formosa, toejuichen. Als de Chinese kommunisten besloten zouden hebben een oorlog te riskeren, zou een westelijk München in het gebied van de StiUe Oceaan geen vrede of veiligheid voor Amerika brengen, aldus president Eisenhower.

De president deed vervolgens een beroep op de Chinese kommunistische regering onderhandelingen te beginnen, die een gunstig resultaat voor het behoud van de vrede in het gebied van Formosa en tot een oplossing kunnen leiden, die voor aUe partijen, uiteraard met inbegrip van Onze bondgenoot, de nationalistische Chinese republiek, aanvaardbaar is. De president verklaarde hierbij te verwachten, dat nieuwe ambassadeursbesprekingen tussen Amerika en de kommunistische Chinese republiek zuUen beginnen als de kommunistische Chinese ambassadeur in Warschau is teruggekeerd na overleg met zijn regering te Peking. Mis­ schien zal ons voorstel voor nieuwe politieke onderhandelingen vruchten dragen, hetgeen wij vurig hopen, zeide president Eisenhower.

Volgens de Amerikaanse president bestaat nog steeds de hoop, dat de Organisatie der Verenigde Naties een voor de vrede gunstige invloed zal kunnen uitoefenen, indien de ambassadeursbesprekingen niet volledig slagen.

„Vrienden, —zo sprak de president — wij zijn gesteld voor een ernstige situatie. Machtige en agressieve krachten peilen voortdurend, nu hier, dan weer daar, om te zien of de vrije wereld aan het verzwakken is. Maar er zal gesn politiek van bevrediging gevoerd worden. Het Amerikaanse voHc moet beseffen, dat ons rechtmatig streven nogmaals beproefd wordt door degenen, die overal de vrede en de vrijheid bedreigen".

Vervolgens zeide de president, dat als de Chinese kommunistische regering besloten heeft om een oorlog te riskeren, de reden hiervan alleen kan zijn, dat zij en haar Russische bondgenoot willen weten of het dreigen met een oorlog een politiek is, weDce groot voordeel oplevert. De Amerikaanse minister van defensie sprak als zijn mening uit, dat Amerika wellicht strijd om Quemoy wacht. Hij achtte het misschien noodzakelijk, dat het Amerikaanse volk zal moeten vechten om Quemoy en Matsoe uit de handen van de Chinese kommunisten te redden. Hij verklaarde tijdens een perskonferentie dat de Amerikanen een aanval op de eilandengroep van Quemoy met geweld van wapenen zuUen weerstaan.

Hij kondigde voorts aan, dat hij besloten had de voorgenomen inkrimping van het leger en van het korps van mariniers met 55.000 man uit te stellen. Hij wond er geen doekjes om, dat dit besluit in direkt verband stond met de huidige krisis. Kommunistisch China is een heel groot land, daarom lijkt het ons het beste de omvang van onze strijdkrachten op peil te houden.

Nochtans achtte hij de mogelijkheid, dat de Amerikaanse troepen bij een eventuele strijd betrokken zouden worden, niet zo groot, dewijl de Amerikaanse regering zich daarbij voorlopig wil beperken tot hulpverlening ter zee en in de lucht. Ook hij hoopte, dat de samenspreking van de ambassadeurs een vreedzame oplossing van de gerezen geschillen tot gevolg zou hebben.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen