Buitelands OVERZICHT

De 'belangrijkste gebeurtenis in de vorige week was wel het in Frankrijk gehouden referendum, waarbij met een overweldigende meerderheid generaal De GauUe als overwinnaar uit de stembus kwam. Met „ja" toch antwoordden miljoenen Fransen in Frankrijk zeH, in het door opstand verscheurde Algerije en in de uitgestrekte overzeese gebiedsdelen, op de nieuwe grondwet, die genoemde generaal bijna dïktatoriale bevoegdheid geeft. Het stemmenaantal, dat De Gaulle verwierf, overtrof de stoutste verwachtingen. In Frankrijk kreeg De GauUe 17.767.108 semmen voor en 4.661.848 tegen, of ongeveer 79 procent ja's. Daarin bracht 84, 9 procent van de kiezers zijn stem uit, wat de grootste opkomst van het aantal kiezers was, die ooit behaald is. In Algerije ging 83 procent van de kiezers naar de stembus, waarvan 97 procent „ja" stemde. Ook in de overzeese gebiedsdelen was de meerderheid voor de generaal, met uitzondering van Frans- Guinea, waarin de meerderheid voor een zelfstandig, geheel van Frankrijk onafhankelijk bestaan koos.

Met hun „ja" maakten de kiezers een einde aan de Vierde Republiek, die ia haar kortstondige geschiedenis van twaalf jaar niet minder dan 25 zwakke regeringen had zien komen en gaan, met pohtieke krisisssn, welke het land aan de rand van een burgeroorlog brachten. De uitslag van het referendum was niet alleen een eklatante zegepraal voor de generaal, maar tevens een zware nederlaag voor de Franse kommunistische partij. Deze partij, die van de aanvang af een heftige strijd tegen De Gaulle had'aangebonden, moest bij het referendum het onderspit delven, en dat in zulk een mate, dat zij vrijwel in heel Frankrijk in stemmenaantal achteruit liep. Sedert 1945 wist zij bij elke verkiezing 30 procent der stemmen te behalen, doch bij het referendum verkreeg zij met behulp van de links-georiënteerden slechts 20 procent van het totaal aantal uitgebrachte stemmen, waaruit met zekerheid op te maken is, dat een miljoen Fransen, die vroeger op de kommunistische lijst stemden, thans op De GauUe hebben gestemd.

De huidige Nationale Vergadering zal blijven bestaan tot nieuwe verkiezingen zuilen zijn gehouden. Coty zal als president aanblijven tot een nieuwe verkiezing voor het presidentschap. Met dat al zal generaal De Gaulle vrijwel alles kunnen uitvoeren wat hij wenselijk acht, zelfs het uitschrijven van een nieuwe verkiezingswet. Hij kan derhalve interneringskampen oprichten voor Algerijnen, die verdacht worden van terrorisme. Hij heeft de bevoegdheid om de kommunistische partij te verbieden, doch men verkeert in de mening, dat hij dat niet zal doen, ofschoon op dit punt nog geen afdoende zekerheid bestaat. Maatregelen, van welke men verwacht, dat zij spoedig uitgevoerd en bij dekreet van kracht zullen worden, zijn hervorming van de bouwpohtiek, hervorming van het woningstelsel en de examenprogramma's, radikale wijzigingen in het bestuursapparaat die meer decentrahsatie en minder bureaukratie moeten brengen, reorganisatie van de strijdkrachten, die volledig aan de oorlogsvoering met kernwapens zullen worden aangepast, en voorts de begroting van 1959, welke ook vermoedelijk bij dekreet zal worden afgekondigd, gepaard gaande met een her­ ziening van het belastingstelsel, terwijl ook wel vast moet staan, dat het aantal leden van de Nationale Vergadering met 150 verminderd zal worden.

De Franse bladen, met uitzondering van de kommunistische en de uiterst linkse, beschrijven de grote meerderheid voor de nieuwe grondwet als een duidelijk teken van het vertrouwen van het Franse volk in zijn toekomst en in generaal De Gaulle. Het linkse blad „Combat" schrijft: het is te vroeg om te zeggen, dat de stemming het einde inluidt van het partijenstelsel. Maar de aftredende afgevaardigden hebben, aldus genoemd blad, een waarschuwing gekregen, die voor sommigen hunner het karakter van een veroordeling heeft.

Het Russische kommunistische partijblad „Pravda" schrijft in een artikel over het Franse referendum, dat de fascistische escapades van de regering De GauUe het aantal neen-stemmers laag hebben gehouden. In de vier maanden sinds De Gaulle aan de regering kwam, zijn fascistische escapades een alledaags verschijnsel geworden. Het doel van dit alles was de stemmen van het volk, dat neen wüde zeggen, te verstikken. Dit is hier ook weer, gelijk dat bij de kommunisten immer het geval is, naar het hun het beste uitkomt, óf de kapitalisten, óf de imperialisten, óf de kolonialisten, óf de fascisten, die het onheil hebben aangebracht. Met dat al ziet De Gaulle zich geplaatst voor de oplossing van tal van hoogst moeihjke problemen. Hij is voornemens zich naar Algerije te begeven, om daar besprekingen te voeren met de politieke en mUitaire leiders ter oplossing van de Algerijnse kwestie, die niet alleen de bevolking van Algerije, maar ook die van Frankrijk zeer beroert, ook al vanwege de bommen en andere aanslagen op de Franse bevolking, welke daaronder doden en gewonden hebben gebracht. Overigens is er in het buitenland weinig belangrijks voorgevallen. De beschietingen op de eilandengroep Quemoy zijn nog in hevige mate toegenomen.. Ook worden thans de vUegtuigen, welke Quemoy van het nodige voorzien, door de vliegtuigen van de rode Chinezen beschoten, zodat het gewelddadige optreden der kommunisten nog is toegenomen. President Eisenhower heeft op een drukbezochte perskonferentie, sprekende over het rode wapengeweld, verklaard, dat een wapenstüstand in het gebied van Quemoy een goede gelegenheid zou bieden om in goede verstandhouding met de Chinese kommunistische regering in onderhandeling te treden.

De president ging zijn beoordeling van het belang der eilandengroep voor de Chinese kust voor de verdediging van Formosa niet zo ver als zijn minister van buitenlandse zaken, Dulles, de dag tevoren gegaan was, die toen verklaard heeft, dat het een dwaasheid zou zijn om het bezit van deze eilandengroep een oorlog te ontketenen, al meende hij, dat d© eilandengroep niet werkehjk van belang is voor de verdediging van Formosa. Hij voegde hier echter aan toe, dat het moeilijk zou zijn terug te trekken zo lang het vui-en op Quemoy voortging, en ook alweer in tegensteUing met minister Dulles, die gezegd had, dat het eenvoudig een dwaasheid was geweest om de eilandengroep Quemoy te versterken, gaf hij Dulles daarin geen gelijk, al sprak hij, dat hij als militair van mening was, dat het handhaven van grote nationalistische troepenkoncentraties op Quemoy en Matsoe voor lange tijd niet verstandig was.

De president wees er verder op, gelijk hij dit eerder gedaan had, dat het hier niet ging om een kleine eilandengroep in handen te houden, maar dat het ging om het weerstaan van expansie door geweld, hetgeen een groot gevaar is voor de vrije wereld, waarbij hij vroegere kommunistische daden van agressie in heriimering bracht.

Deze rede diende om de pU, welke DuUes in zijn verklaring gegeven had aan de nationalistische regering, te verzachten. DuUes' verklaring was in de kringen van de Chinese nationahstische kringen van de regering op Formosa al in bijzonder slechte aarde gevallen. Men sprak daarin over een verbazingwekkende schending van vertrouwen. President Tsjang Kai Sjek verklaarde zelf niet te geloven, dat minister DuUes had gezegd: „Het handhaven van omvangrijke nationahstische strijdkrachten op de kusteilanden voor de Chinese kust is niet verstandig". De heer DuUes — aldus de president van de nationahstische regering, moet weten, dat het slechts wensdromen zijn, de kommunisten om een wapenstilstand te vragen. Bovendien achtte hij zich niet verplicht zich te storen aan de verklaring van DuUes. Deze heeft niet nagelaten om olie op de fel bewogen wateren te werpen. Hij heeft namelijk een aparte brief aan Tsjang Kai Sjek geschreven, welke in hoofdzaak daarop neerkwam, dat hij in zijn standpunt ten aanzien van de kwestie in niets veranderd was.

In feite is er niets veranderd in de gespanngn verhouding tussen de oosterse en de westerse mogendheden. Dit bleek al wel heel duidelijk uit de felle aanval, welke Gromiko op de Amerikaanse en de Engelse regering in de Algemene Vergadering van de Organisatie der Verenigde Naties deed, waarin hij zeide, dat het terugtrekken van de Amerikaanse en de Engelse regeringen inzake het terugtrekken van hun troepen uit het middenoosten voUedig de eis wettigt, de toestand in het middenoosten als afzonderlijk agendapunt in de Algemene Vergadering te behandelen. En dit zei hij op een bijzonder scherpe wijze, met herhaling van de meermalen vroeger gedane verwijten en beschuldigingen aan beide genoemde regeringen en tegen de uitgesproken wens van de sekretaris-generaal Hammarskjoeld, die te kennen gegeven had, dat hij liever geen bespreking van de kwestie in het middenoosten betreffende de terugtrekking van de Amerikaanse en de Engelse troepen uit dat gebied wenste, omdat er dan volgens hem alle kans bestond, dat alle oude tegenstellingen weer opgerakeld zouden worden. Gromiko echter wenste dit toch te doen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen