Buitenlands OVERZICHT

Elke tijd heeft zijn strijd. Dit opschrift lazen wij esns op een in het oog springende plaats op een huis geschreven. Het opschrift is zonder enige twijfel waar. Er is in heel de historie geen tijd aan te wijzen, waarin er geen strijd geweest is. Deze strijd hep gemeenlijk over aardse tijdelijke belangen, waarbij het eigenbelang op de voorgrond trad. De strijd om in te gaan ten eeu^vigen leven was daarbij immer iets zeldzaams. En toch, ja toch is deze strijd nog immer voor elke tijd en voor elk msns het allerbelangrijkste, zelfs een noodzakelijke en van God geboden strijd. Desniettemin heeft nooit enig mens daartoe lust gehad. Hij heeft die strijd met allerlei voorwendsels en verontschuldigingen steeds van zich afgeschoven. Kwamen echter zijn eigen belang, eer en naam in het geding, dan heeft hij meestal de strijd aangebonden en ook al op verwoede wijze gestreden. De strijdmiddelen, welke hij daarbij gebruikte, daar nam hij het menigmaal ook al niet nauw mede. In welke totale bondsbreuk is hij toch gevallen, dat hij zich zo druk kan maken over aardse, wereldse, tijdelijke aangelegenheden, zo belust kan zijn op eigen belang, eer en aanzien, terwijl hij zo koud en lauw en onverschillig, zelfs afkerig is om het ene nodige te zoeken, en de eer Gods bij hem gans niet in aanmerking komt, van Wie hij toch alles moet ontvangen en van Wie hij in alles geheel afhankelijk is; zó afhankelijk zelfs, dat hem door Deze elk ogenblik de adem kan worden afgesneden en hij maöhteloos en roerloos temeer ligt. Daarom heeft hij ook in en bij alles de Heere en iDiens genade van node.

Op het ogenblik is de vrede van de aarde ver geweken en zijn de spanningen tussen de volken hoog geklommen, wordt er hier en daar zelfs nog in een oorlog op leven en dood gevochten. De machtigen der aarde zijn thans druk in de weer om daaraan een einde te maken. Het droevige hierbij is, dat zij de Heere daarbij gans niet van node hebben. Wie kan daarom met gegronde redenen enige verwachting hebben, dat zij met hun pogingen zullen slagen? Wat toch van God afvalt, moet zeker vallen.

Desniettemin is inzcoderheid de Russische minister-president Chroestsjef druk in de weer om, zoals hij dit zelf gezegd heeft, een 'blijvende vrede op aarde te stichten. Hij is blijkbaar op de vrede zo gesteld, dat hij in een redevoering in een stad in Siberië verklaard heeft, dat de Russische regering bereid is orders bij de Amerikaanse industrie te plaatsen als deze van militaire op vreedzame produktie overschakelt. Hij voegde hieraan toe, en dit geheel in de trant waarin Stalin en Molotof steeds gesproken hebben: De imperialisten zijn bang, dat een stopzetting van de koude oorlog hun winsten zal verminderen, want zij verdienen flink op de militaire bestellingen. Ook wilde hij er evenmin als Stalin iets van weten, dat het ijzeren gordijn neergelaten zou worden. Hij verklaarde toch, dat zijn regering niet zou instemmen met met de zogenaamde vrije verbreiding van gedachten, waarover hij in Amerika herhaalde malen benaderd was. Zij hebben gepoogd mij te overtuigen van de noodzaak van ruimere verspreiding van boe-'ken en films, welke zij uitgekozen hebben, en radiouitzendingen. Zij willen ons alle soorten rommel opdringen — zo vervolgde Chroestsjef — die de geest van het Russische volk zouden vergiftigen. Ons volk wenst geen voedsel te nutrigen, dat door bourgeoisie gedachten vergiftigd is.

Nochtans is het Chroestsjef overkomen, dat in een stad in Sfberië een vrouw er hem attent op gemaakt heeft, dat bij zijn bezoek de magazijnen en winkels ruimschoots voorzien waren met levensmiddelen en goederen, terwijl deze anders niet of maar heel schraal aanwezig waren, en is hem bij dat bezoek ook gezegd, dat er nu maar eens een einde moest gemaakt worden aan de opsomming en verheerlijking van de Russische suksessen in de lucht in de dagbladen en dat op aarde mensen voldoende levensmiddelen en kleding aangeboden en ver­ strekt dienen te worden, en dat tegen betaalbare en goedkope prijzen. Hetgeen er wel op wijst, dat er onder de Russische bevolking een ontstemming en ontevredenheid heerst, welke zelfs voor Chroestsjefs regering gevaarlijk kan worden en er mogelijk mede oorzaak van is, dat hij zich als zulk esn ijveraar voor de vrede gedraagt.

Nochtans is er iets, dat in Amerika en ook daarbuiten een sterk wantrouwen in Chroestsjefs ijveren voor de vrede verwekt heeft. In de Amerikaanse diplomatieke kringen hesft men opgemerkt, dat Chroestsjef tijdens zijn bezoek aan de kommunistiscbe Chinese regering wel de opvatting verdedigd heeft, dat internationale geschülen niet door geweld, maar langs vreedzame weg dienen te worden opgelost, maar dat hij daarbij ten aanzien van bevrijdingsoorlogen een uitzondering gemaakt heeft. En nu is 'het juist deze Chinese regering, die kort geleden verklaard heeft, dat zij Formosa en Quemoy en de dicht bij de Chinese kust gelegen eilanden bij China wüde gevoegd zien, en dat er niet voor terug zou deinzen om daarvoor een zogenaamde bevrijdingsoorlog te voeren. Deze uitlating heeft hij de Amerikaanse regering sterk de aandacht getrokken. Zij blijkt het daarbij in het geheel niet eens te zijn met degenen, die oordelen dat men onder de huidige omstandigheden de Russische regering, wat haar betrekkingen met China betreft, het vuur niet te na aan de schenen moet leggen. De Amerikaanse regering heeft 'het Chroestsjef vooral voorgehouden, dat hij niet moet trachten een dubbel spel te spelen. Zij heeft hem ten volle willen overtuigen van bet gevaar voor de wereldvrede, die door een eigenmachtig en gewelddadig optreden van kommunistisch China tegenover de nationalistische Chinese regering kan verbroken worden, en dat de mooie frazen omtrent vreedzame regeling van geschillen, vervat in het kommuniqué, dat na de besprekingen in Camp David is uitgegeven, alleen waarde heeft wanneer dit streven niet tot een bepaald deel van de wereld beperkt wordt.

Het is de Amerikaanse onderminister van buitenlandse zaken, Dülon, die nog eens rond en duidelijk verklaard heeft: Oorlog is oorlog, ongeacht waar en waarom hij wordt gevochten. Een poging om Formosa en de eilanden langs de Chinese kust te bezetten, kan zeide hij, even zeer de wereld in een totale oorlog verwikkelen als het ontketenen van elk ander type oorlog. De stelregel van vreedzame regeling van geschillen gedoogt geen uitzondering.

'In de Amerikaanse diplomatieke kringen is men van oordeel, dat hoewel betreffende de tegenstellingen in Europa esn begin van ontspanning merkbaar is, hetzelfde niet gezegd kan worden ten aanzien van de toestand in het verre oosten. De Amerikaanse regering heeft het daarom wenselijk geacht om dienaangaande een duidehjke w^aarschuwing te doen horen, niet alleen aan de kommunistiscbe Chinese regering, maar ook aan de Russische regering.

Zowel minister Herter als de onderminister van buitenlandse zaken DiUon heeft dezer dagen met nadruk betoogd, dat de Russische regering, door zich op te werpen als leider van de kommunistische wereld, mede verantwoordelijkheid draagt voor de Chinese kommunistische regering en haar daden.

Zeer wel te verstaan is het, dat de verklaringen van de Amerikaanse diplomatieke kringen, alsook die van de Amerikaanse minister en onderminister van buitenlandse zaken de Russische regering in het geheel niet aanstaan.

De Izwestia, het orgaan van de Russische regering, schrijft: De indruk v/ordt gewekt, dat de Amerikaanse diplomatie thans ingaat tegen de geest van Camp David. De Amerikaanse diplomaten werken als van ouds. Zij doen alsof er niets is gebeurd en zij vergiftigen het internationale khmaat door middel van het zogenaamde Tibetaanse vraagstuk. Ook spelen zij gemeen spel bij het aanwijzen van nieuwe leden van de Veiligheidsraad. Er bestaat tussen de Amerikaanse en de Russische regering onenigheid over de vraag, welk land de plaats van Japan zal innemen in de Veiligheidsraad, wanneer eind van dit jaar het Hdmaatschap van Japan in de Veiligheidsraad afloopt. De Russische regering wenst die plaats door Polen te zien ingenomen, terwijl de Amerikaanse regering begeert dat Turkije dit zal doen.

De Rode Ster, het orgaan van het Russische leger, schrijft: De Amerikaanse regering en de Amerikanen blijven koloniale en onderontwikkelde gebieden uitbuiten. In tegenstelling tot hetgeen de Amerikaanse propaganda beweert, kan worden gezegd, dat de Amerikaanse hulp aan andere landen niets anders is dan het toewerpen van kruimels, die van de weivoorziene eettafel van de rijke man afvallen.

De Sovjetvloot, het orgaan van de Russische vloot, schrijft: Marine-eenheden van het Noord-Atlantische pakt hebben in minder dan een maand tijds een tiental grote vlootoefeningen gehouden ia zeegebieden, die zich uitstrekken van het westelijk gedeelte van de Atlantische Oceaan tot het oosten van de Middellandse Zee. De leiders van het Noord-Atlantische pakt laten hun marine-eenheden vooral oefenen in de Griekse en Turkse wateren, dat wil zeggen in de onmiddellijke nabijheid van de Sovjet-Unie en andere kommunistische landen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen