BUITENLANDS OVERZICHT

Niets op deze aarde is bestendig. In het rijk der natuur zien wij dat in deze tijd aan het kaal worden van onze velden en hoven, aan het vallen der bladeren, aan het korter worden der dagen, in één woord heel de natuur getuigt er van, dat niets op aarde zijn stand behoudt en alles aan verandering onderhevig is. Bovendien leven wij in een wereld van onrust en spanning, gepaard met gevoelens van angst en benauwdheid. Dat dit zo is, behoeft niet te verwonderen. Hoe toch kan er van rust en vrede op deze aarde sprake zijn waar de mens weigert de toevlucht te nemen tot God en voortgaat op zijn eigen gekozen wegen, welke paden des doods zijn? Op schier iedere bladzijde der Heilige Schrift kan men lezen, dat de Heere geen ledig aanschouwer is van het kwaad en dat Hij, hoewel lankmoedig en verdraagzaam, nochtans op Zijn tijd wraak doet over de zonden en ongerechtigheid, ook over die van het verwerpen van het Evangelie. Men leze slechts het eerste hoofdstuk van de tweede brief aan de Thessalonicensen, waar in het

achtste vers geschreven staat, dat Hij met vlammend vuur wraak zal doen over degenen die God niet keiuien en over degenen, die het Evangelie van de Heere Jezus Christus niet gehoorzaam zijn. Die wraak zal zich voltrekken in het gericht, dat plaats heeft als de mens onverzoend met God sterft, en in al zijn volheid, waimeer Christus zal wederkomen op de wolken des hemels om verheerlijkt te worden in Zijn heiligen, maar zij wordt ook ondervonden in het leven der volkeren. Op het ogenblik stort de Heere Zijn grimmigheid nog niet in alle volheid over de volkeren uit, er is nog een toestand van vrede, doch er is slechts weinig nodig of er komt een uitbarsting zo hevig en met zulke ontzettende gevolgen voor de mensheid als nog nimmer zich op deze aarde heeft voorgedaan. Het is toch inzake de verhouding tussen oost en west, tussen Rusland enerzijds en de westerse mogendheden anderzijds, zo gesteld, dat er van een voor beide partijen bevredigende oplossing van het geschil nog geen sprake is. De vo- rige week werd er in de pers wel melding gemaakt van een gunstig verloop der besprekingen tussen de Rus Gromyko en de Amerikaanse minister van buitenlandse zaïken, Rusk, maar nadien is aan het licht gekomen, dat de kwestie Berlijn nog steeds het grote struikelblok is. Ook het onderhoud, dat president Kennedy met Gromyko heeft gehad, heeft daarin geen verandering kunnen brengen. Van dit onderhoud toch meldden de bladen, dat het in één woord slecht verlopen is. Gromyko bood namelijk een memorandum aan, dat bitter weinig hoop overliet voor vruchtbare onderhandelingen in de nabije toekomst. De Russen toch bleven op het standpunt staan, dat het westen de soevereiniteit van Oost-Duitsland over West-Berlijn zou moeten erkennen en dat de status van West- Berlijn als zogenaamde „vrije stad" gewaarborgd zal worden door de aanwezigheid van Sovjettroepen. President Kennedy bleek hiervan echter niets te moeten hebben. Hij zeide tot Gromyko: „U biedt ons aan een boomgaard voor een appel te ruilen. Dat doen wij in dit land niet". Van een konferentie op zogenaamd hoog niveau, waarvan Kennedy, Chroetsjef, De Gaulle, Mac Millian en Adenauer zullen deelnemen, zal dus vooreerst nog wel niets komen. Wel is te verwachten, dat de ministers van buitenlandse zaken der westelijke grote vier, dus van Amerika, Engeland, Frankrijk en West-Duitsland binnenkort zullen bijeen komen om gezamenlijk tot overeenstemming te komen. Er is namelijk wel zoveel openbaar geworden, dat er tussen deze vier nog lang geen eenstemmigheid bestaat. West- Duitsland kan zich onder meer niet verenigen met het verbod van het bezit van kernwapens voor Oost- en West-Duitsland, waarin het naar het schijnt, wordt gesteund door president De Gaulle van Frankrijk. Dat de internationale toestand nog steeds zeer zorgelijk is, bleek ook overduidelijk tijdens de konferentie te Washington, welke president Kennedy aan de pers toestond. Kennedy verklaarde bij die gelegenheid, dat de oriënterende besprekingen met minister Gromyko hem niet onmiddellijk hoop gegeven hadden op een oplossing van de kwestie Berlijn. Vervolgens gaf hij in antwoord op de vraag hoe hij dacht over de bezorgdheid onder de Amerikanen over een nieuwe wereldoorlog, te kennen, dat deze bezorgdheid terecht was, om daarop te laten volgen: „Wij leven in een van de gevaarlijkste periodes, die de mensheid heeft gekend". Lettend op deze woorden van Kennedy behoeft het geen nader betoog, dat er helemaal geen reden is om over de plaats gehad hebbende besprekingen tussen Gromyko en de vertegenwoordigers van Amerika zo optimistisch gestemd te zijn als waarvan sommigen blijk geven. Terwijl er tussen oost en west besprekingen plaats hadden, trachtten weder verscheidene Oost- Duitsers de vlucht te nemen naar het westen. Een onderneming, die na het aanbrengen van rijen prikkeldraad en dikke, hoge betonmuren steeds moeilijker is geworden. Ook de weg door het water als het donker is, is vrijwel onmogelijk gemaakt, doordat de rivier door felle zoeklichten beschenen wordt, zodat zwemmende vluchtelingen onmiddellijk kunnen worden gesignaleerd. Een tweetal jongelieden, dat langs deze weg de vrijheid dacht te kunnen bereiken, werd daarin dan ook bitter teleurgesteld. Zij werden door de Oost-Duitse politie ontdekt, één van hen werd doodgeschoten, de ander werd niet geraakt, maar haalde toch de overzijde niet, hoewel hij er niet zo ver meer van af was. Aan een 45-tal personen gelukte het echter behouden in West-Berlijn aan te komen. Daartoe waren echter ingrijpende voorzorgsmaatregelen genomen. Enige jongemannen hadden namelijk de elektrische kabel doorgesneden, die stroom levert aan de zoeklichten op de wachttorens der volkspolitie, terwijl zij tevens met katapulten alle lampen hadden vernield om er zeker van te zijn, dat vooreerst geen licht zou kunnen worden ontstoken. Vervolgens maakten zij een vijftien meter brede opening in de prikkeldraadversperringen, waardoor de weg voor de 45 gebaand was. Opmerkelijk was het, dat zich onder die 45 ook 2 Vopo's bevonden. Zij waren trouwens niet de eerste Vopo's die de wijk naar West-Berlijn namen, wat wel een bewijs is, dat de Oost-Duitse regering zijn mannetjes niet al te best vertrouwen kan. Behalve Vopo's, die het kommunistische paradijs ontvluchten, zijn er ook onder de Russen, die, als ze er de kans toe krijgen, de Russische heilstaat de rug toekeren. Dat heeft zich de vorige week voorgedaan bij een geval, dat zich wel hier in Nederland afspeelde, maar waarbij toch buitenlanders, onder wie de allerhoogste die er in ons land zijn, betrokken werden. Enige Russische toeristen waren namelijk in ons land op bezoek. Onder hen bevond zich ook een jong echtpaar, beiden met akademische ontwikkeling. De man van 35 jaar was scheikundige, gespecialiseerd in biochemie en de vrouw, 34 jaar, stond hem op het laboratorium ter zijde. De man, Golub geheten, maakte echter van zijn verblijf alhier gebruik om bij de Amsterdamse politie asyl te vragen. Hoewel door hem al het mogelijke werd gedaan zijn vrouw daarin mede te krijgen, bleef zij weigeren uit vrees, dat haar ouders daarvoor zouden moeten boeten. Toen zij zonder haar man bij het gezelschap terugkeerde, duurde het niet lang of zij werd onder strenge Russische bewaking gesteld. Haar paspoort was echter in handen van de vreemdelingenpolitie en deze moest ze zelf aan het bureau van de marechaussee op Schiphol terug halen.

Vergezeld van de Russische ambassadeur en een aantal Russen van het gezantschap begaf zij zich naar het bureau. Toen alleen zij toegang kon verkrijgen zonder iemand er bij, ontstond er een gevecht, waaraan de ambassadeur deelnam. Hij beklaagde zich er over stompen op zijn neus te hebben gehad en bij zijn keel gegrepen te zijn. Tenslotte kwam de minister-president er aan te pas, met het gevolg, dat de procureurgeneraal, Mr. Zaayer, met de vrouw in aanwezigheid van de ambassadeur een gesprek voerde. De vrouw bleef er op staan, dat zij naar Rusland terug wilde, ook nadat haar man nogmaals had getracht haar over te halen bij hem 'te blijven. Nadat de vrouw met het vliegtuig vertrokken was, gaf de Russische ambassadeur een perskonferentie, waarop de feiten totaal verdraaid werden. Hierop werd op aanraden van de minister van justitie ook door de heer Golub een perskonferentie gehouden, waarbij bleek dat hij helemaal niet geestelijk gestoord was en ook geen poging tot zelfmoord had gedaan. Op de kennisgeving van de ambassadeur, dat hij met Golub een onderhoud wilde hebben, gaf deze ten antwoord dat hij dit slechts wilde toestaan als de ambassadeur zou zorgen, dat zijn vrouw werd terug gehaald en bij hem kon blijven. Inmiddels is de ambassadeur ook naar Rusland vertrokken, naar werd gezegd met het oog op het jaarlijks kongres, dat 17 oktober te Moskou plaats heeft. De Nederlandse regering heeft voorts aan twee Russen van het gezantschap, onder wie de gezantschapssekretaris, laten weten, dat ze op 14 oktober Nederland moesten verlaten. Zoals te verwachten was, heeft Indonesië het plan van de Nederlandse regering inzake Nieuw- Guinea, van de hand gewezen. De Indonesische minister van buitenlandse zaken, Soebandrio, deed dit in de vergadering der Verenigde Naties in een felle rede, waarin hij voorts verklaarde, dat de Verenigde Naties eventueel wel bijstand konden verlenen, maar dan om de autoriteit over Nieuw-Guinea aan Indonesië over te dragen. Het plan van minister Luns noemde hij een schijnheilige poging om Nederlands aanwezigheid in een koloniaal gebied te verlengen. Minister Luns was niet aanwezig toen Soebandrio sprak. Hij was naar een ambassadeurskonferen- •tie gegaan, welke in Paramaribo werd gehouden. Dat hij dit deed is begrijpelijk. Indonesië heeft immers alle betrekkingen met Nederland verbroken, zodat het voor de hand ligt, dat hij vertrok en niet zelf na Soebandrio het woord voerde, maar dit overliet aan Mr. Schürman, de Nederlandse permanente vertegenwoordiger bij de Verenigde Naties. Deze sprak slechts vijf minuten, waarin hij o.m. wees op de onwil van Indonesië aan de bevolking van Nieuw- Guinea het recht van zelfbeschikking te geven.

Het zal intussen nog wel enige tijd duren voordat over het Nederlandse plan wordt beslist. Na de algemene beschouwingen moet de vergadering zich ook nog bezig houden met de kwestie van het al of niet toelaten van rood China tot de Verenigde Naties en wellicht ook met de opvolging van de onlangs om het leven gekomen sekretaris-generaal Hammarskjoeld.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen