Fluoridering van drinkwater

Over het fluorideren van drinkwater als middel tegen tandbederf is al heel wat te doen geweest. Tal van dagblad- en tydschriftartlkelen zijn er reeds over verschenen, waarin de een het aanbeveelt en de ander het afkeurt. Onlangs heeft de heer Vlasblom In de Erovinciale Staten van Zuid-Holland er ook tameiyk uitvoerig over gesproken als konklusie, dat er wel degeiyk bezwaren tegen bestaan. Het 'is ons voornemen op deze rede nog nader terug te komen, zodra de handelingen van de Staten van Z.­ Holland te onzer beschikking staan.

Thans was het ons doel om eens een paar artsen aan het woord te laten, die zich met adressen tot de gemeenteraden van Rotterdam en Den Haag hebben gewend, en die daarin het fluorideren sterk ontraden.

Het eerste adres is van Dr. J. J. de Vries, tandarts te Utrecht. Hy wijst in zyn adres op de mogelykheid, dat by fluoridering gevlekt tandglazuur kan optreden, soms zelfs reeds by een fluorkoncentratie van 0, 7 tot 0, 9 milligram per liter water. (De voorgestelde koncentratie in het Rotterdamse drinkwater is 1 milligram per Uter water). Als by het experiment Tiel-Culemborg de toevoeging van fluoride aan het drinkwater geen waarneembare nadelige gevolgen voor de tanden heeft gehad, aldus Dr. de Vries, dan wil dit nog niet zeggen dat aan de gezondheid van de mensen geen schade wordt berokkend. Onderzoekingen aan de universiteit te Rome hebben namely k aangetoond dat by een zo geringe koncentratie als 1, 1 milligram een verandering van de bloedsamenstelling optreedt; ook Is gekonstateerd, dat de wand van de lichaamsslagader kan worden aangetast en 'dat de schildklier minder goed funktioneert. Weliswaar wordt fluor voor het grootste gedeelte door de nieren en het zweet uitgescheiden, maar er biyft in het lichaam toch altyd wel een kleine hoeveelheid achter.

Na gekonstateerd te hebben dat uit de bestaande statistieken geen betrouwbare k'onklusies kunnen worden getroMien, houdt Dr. de Vries zich nader bezig met de giftigheid van de stof. Hy beroept zich op mededelingen van Short, gebaseerd op onderzoekingen In Madras waar de bevolking was bloot gesteld aan de invloed van een „wel iets hogere koncentratie" van het fluor in het drinkwater. De volgende verscliynselen werden waargenomen: geen eetlust, vermagering, diarree, styfheid der gewrichten, styfheid in de lendenen en der gehele wervelkolom met vorming van beenwoekeringen.

Tenslotte wyst adressant er op, dat autoriteiten van vele landen de verantwoordeiykheid voor fluoridertng niet hebben durven aanvaarden.

Het fluorideren bUjkt dus volgens deze arts lang niet zo onschuldig te zyn als meermalen wordt voorgesteld. Het Is dan ook niet verantwoord om fluor in de vorm van een fluorbinding (kalium of natriumfluoride) aan drinkwater toe te voegen. Wie het wil gebruiken neme het in de vorm van tabletten, maar het gaat niet aan, dat het van overheidswege maar aan het drinkwater wordt toegevoegd, zodat ieder het naar binnen krijgt of men wil of niet.

De andere tandarts is Dr. J. R. Jansma te HUversum. Deze heeft over het fuorideren uitvoerig in een medisch blad geschreven, waarby hy zich tegen alle fluorideringsplannen keert. Hy maakt er melding van, dat men na de laatste wereldoorlog in de Verenigde Staten begonnen is met het toevoegen van fluor in kleine hoeveelheden aan drinkwater. Inmiddels hebben echter reeds 61 Amerikaanse waterleidingbedrijven op medische gronden de fluoridering beëindigd. In andere landen waar men eerst ook enthousiast over deze methode tot bestrijding van het tandbederf was, is de belangstelling volgens Dr. Jansma al evenzeer aan het verminderen.

In Nederland werd er in 1953 te Tiel mee begonnen. Na 4, 5 jaar reeds werd door een speciale kommissie tot de wenselykheid van fluoridering besloten. Dr. Jansma is van oordeel, dat dit een veel te haastig besluit is geweest. Volgens hem bestaan er by de fluoridering tal van vraagtekens. Ook wyst hy op de mogelyke giftige werking om vervolgens als volgt te schrijven:

„Nuchter kan men op dit alles alleen maar zeggen: we weten er nog te weinig van en zyn zeer voorbarig met onze grootse aanpak Inzake fluoridering in Nederland. Waarom toch niet rustig gewacht tot een diepgaand onderzoek: in casu de nog aan de gang zynde research in Tiel en Oulemborg in 1968 is afgesloten? In die tussentyd kan genoeg tegen tandbederf worden gedaan: b.v. stimuleren van vroeg naar de tandarts gaan, minder snoepen, beter kauwen. Zelfs zou, als men individueel voorstander van dit gebruik is, fluor in tabletvorm toegediend kuimen worden. In elk geval weet men dan óók precies hoevéél milligram men tot zich neemt.

Want hier komen we ten slotte op een nog onbesproken aspekt van de zaak: de ethische en. juridische kant; in concreto de vraag: „Mag men iedereen dwingen zich aan deze preventie te onderwerpen? " Want aan het gebruik van drinkwater kan niemand zich onttrekken; er is zelfs een aansluitingsphcht. Het antwoord op deze vraag zou wel eens ontkermend kunnen luiden".

Ook In de Eerste Kamer is een paar weken geleden het fluorideren van drinkwater ter sprake gebracht, waarby er leden waren, zoals Prof. de Gaay Portman, die er beslist tegen waren. Ook hierop hopen wy D.V. nog terug te komen.

Onderschrift: Bovenstaand stuk moest al een paar weken op plaatsing wachten. Inmiddels is door de gemeenteraad van Rotterdam besloten tot fluoridering van het drinkwater over te gaan. Leek het eerst, dat de A.R. tegen zouden stemmen, daarna maakten zy een draai en stemden voor. Zodoende was het raadsMd der S.G.P., de heer Van Dis Jr. de enige die tegen stemde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen