Vrijheid van meningsuiting

Uit de raad van Apeldoorn

Eén van de heilige huisjes van vrijzinnigen en zelfs van zich protestantschristelijk noemende personen is de vrijheid van meningsuiting. Wie daaraan wil tornen, kan er op rekenen de wind van voren te krijgen.

Neen, versta ons echter goed. Ook wij zijn voor vrijheid van meningsuiting, maar dan altijd zo, dat die vrijheid de toets van Gods Woord en de belijdenis kan doorstaan. Er is nameüjk op het terrein der vrijheid heel veel wat geen 8are vrijheid is, maar ongebondenheid of losbandigheid. Tegen zulk een \'rijheid moeten wij met alle nadruk opkomen, omdat ze in strijd is met Gods Woord, dat ons voorhoudt de vrijheid niet te gebruiken tot een deksel der boosheid. Voor zulk een vrijheid hebben ook onze calvinistische voorvaderen niet de strijd tegen Spanje en Rome aangebonden.

Wij kunnen en mogen ons als staatkundig gereformeerden dan ook nooit neerleggen bij een vrijheid van meningsuiting zoals deze in ons land door hoge en lage overheden wordt getolereerd. Schandelijke lektuur bijvoorbeeld behoort door de overheid niet toegelaten, maar verboden te worden.

Dit geschiedde ook in de tijd toen Gods Woord nog in ons land bij de overheden in ere was. Daarvan getuigen de plakkaten, waarbij het te koop aanbieden van godslasterlijke en schunnige lektuur met straf werd bedreigd.

Hoe ver zijn we hiervan thans afgeweken! Schrijvers van lektuur als voornoemd worden door de overheid zelfs met prijzen uit de publieke kassen bedeeld. Van het Reve kreeg een goed jaar geleden van het gemeentebestuur van Amsterdam een prijs van 4000 gulden uitgekeerd voor een boekwerk van beslist anti-christelijke inhoud. Een andere schrijver, namelijk Jan Cremer, kreeg van hetzelfde gemeentebestuur in 1967 een prijs van 2000 gulden, niettegenstaande de advieskommissie geen eenparig advies gaf. In kleinere gemeenten valt helaas al hetzelfde euvel te konstateren. In plaats van aUerlei schandelijke lektuur te verbieden, laat men ook daar de publieke verspreiding ervan op grond van de , , vrijheid van meningsuiting" ongestoord toe. Een voorbeeld hiervan troffen we aan in het maandelijks verschijnend orgaan van de „Vereniging van Christelijke Onderwijzers", dat tot titel heeft: „De school met de Bijbel" en wel in het nummer van februari 1968. Aan een artikel uit dit orgaan ontlenen wij het volgende:

„In mijn woonplaats, Apeldoorn, wordt maandelijks een vuil tijdschrift, genoemd „Degeneratie", in de stad verspreid, tot zelfs op de stoep van het raadhuis. Het gemeentebestuur laat dit ongestraft toe. En toen H.M. de Koningin het vorig jaar een werkbezoek aan Apeldoorn bracht, trakteerde het gemeentebestuur haar in de schouwburg „Orpheus" op het bijwonen van een toneelstuk, waarin Gods Naam op grove manier werd gelasterd en rauwelijk behandeld. Al deze zgn. kuituur wordt grof gesubsidieerd. En het is meer dan droevig, dat de grote christelijke partijen, op een enkele uitzondering na, niet losbreken in gerechtvaardigde kritiek op deze zedenbedervende injekties. Ja, meer dan droevig is het, dat wij, die in deze wereld geplaatst zijn om de Naam van onze God uit te dragen en te belijden, onze mond dicht houden en alles maar gelaten over ons heen laten gaan. In de gemeenteraad van Apeldoorn waren het niet de AR en C H U afgevaardigden, maar was het de vertegenwoordiger van de Staatkundig Gereformeerde Partij, die zich niet schaamde hiertegen een vlammend protest te laten horen. Hemeltergend en mensonterend noemde hij het, dat de overheid zulke smerigheden toelaat en subsidieert. Meent u werkelijk, zei hij, dat het gemeentebestuur voldoet aan de opdracht om God als onze Schepper te prijzen en te loven, wanneer u dit aksepteert? De SGP afgevaardigde meende zeer terecht, dat het de taak van de overheid is de werken des duivels tegen te gaan. Kuituur, die zich niet schikt naar de eisen der religie, moet afgewezen worden. Hij durfde als enige in de raadsvergadering te belijden, dat alleen zo'n beleid naar Gods heilig Woord gekroond zalworden met recht en gerechtigheid en dat alleen zo Gods eer verhoogd zal worden en onze medeburgers alleen zo een stil en gerust leven zullen mogen leiden".

Men ziet uit het bovenstaande, dat zelfs ook in Apeldoorn al een zogenaamde „muurkrant" in de stad wordt verspreid. Het is wel bedroevend, dat niet één AR en niet één CH raadslid het raadslid der SGP bijviel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen