Een gewichtig jaar voor de Papoea’s

Het jaar 1969 is voor de Papoea-bevolking van het voormalige West-Nieuw-Guinea een zeer gewichtig jaar. Volgens het Verdrag van 1962 toch zal dan aan de bevolking het recht moeten worden verleend om in vrije verkiezingen te beslissen of het zelfstandig wil worden of met Indonesië verbonden wil blijven.

Tijdens het bewind van Soekarno werd èn door Soekarno zelf én door vooraanstaande medewerkers van hem nu eens verklaard, dat West-Nieuw-Guinea of West-Irian zoals het door Soekarno werd genoemd, rechtens bij Indonesië behoorde, zodat er aan een uitspraak door middel van een verkiezing geen behoefte bestond, dan weer heette het, dat de Papoea's zelf er de voorkeur aan gaven bij Indonesië te blijven. Na de val van Soekarno's bewind meenden velen in Nederland, dat er nu voor de Papoea's een gustiger tijd zou aanbreken en dat zij in 1969 over eigen status door middel van een vrije stemming zouden kunnen beslissen.

Ook werd gemeend, dat de Papoea's een veel betere behandeling zouden krijgen. Van al deze verwachtingen kwam echter niets uit.

Ook onder Soeharto's bewind toch bleven de Papoea's de rechten, zoals vrijheid van van partijvorming, vrijheid van vergaderen en vrijheid van meningsuiting, welke hun bij het Verdrag van 1962 waren toegekend, onthouden. Voorts werden tal van Papoea's door onthoofding onder het huidige bewind omgebracht.

Volgens overgekomen berichten waren het er in 1967 niet minder dan 23. In 1967 werden verscheidene Papoea-dorpen plat gebombardeerd, waarbij vele Papoea's gewond of gedood werden. Bovendien werd nog maar heel kort geleden door de Indonesische Minister van buitenlandse Zaken, Malik geheten, verklaard, dat er voor de Papoea's in 1969 slechts één keus zou bestaan namelijk die voor aansluiting bij Indonesië.

Zulk een verklaring is vanzelfsprekend lijnrecht in strijd met het Verdrag van New York, maar daar heeft de Indonesische regering blijk­ baar maling aan.

Voorts zijn er onder de partijen in Indonesië, die van een prijsgeven van West-Nieuw-Guinea niets willen weten en derhalve ook niet van een vrije volksstemming. Een van die partijen is de Orthodox-Islamitische Partij NAHDATOEL OELAMA, welks hoofdbestuur zich ten sterkste heeft verzet tijdens de uitnodiging van de Indonesische regering aan Minister Luns om zich op de hoogte te komen stellen van de voorbereidingen, die, zoals gezegd wordt, getroffen worden met het oog op de in 1969 te houden volksraadpleging.

Zou men hieruit weer kunnen opmaken, dat Indonesië toch wel bereid schijnt te zijn aan het akkoord van New York loyale uitvoering te geven, volgens berichten uit West-Nieuw-Guinea, onlangs voorkomend in de „Volkskrant", zijn er tal van aanwijzigingen, dat de Indonesische gezaghebbers allerlei pogingen in het werk stellen om een werkelijke vrije keuze van de Papoea's te dwarsbomen.

Voor het oog der wereld doet men dus blijkbaar alsof men volle medewerking verleent, maar terzelfder tijd doet men van alles om de volksraadpleging te doen mislukken. Dit blijkt onder meer uit de pressie die op de Papoea-bevolking wordt uitgeoefend. Volgens de voornoemde berichten is het de Papoea's toch niet toegestaan met elkaar over iets anders te praten dan over definitieve aansluiting bij Indonesië. Voorts zijn er op meerdere plaatsen onder druk van de Indonesische distriktkommisarissen komité's van Papoea's gevormd, die moties opstellen over de overbodigheid van een referendum, daar de bevolking van het gebied toch alleen voor Indonesië zal kiezen. Wie tegen dergelijke Hitleriaanse praktijken protesteert of daarover zijn beklag indient bij de één of andere vertegenwoordiger der V.N., die dit gebied bezoekt, wordt wegens , , politieke agitatie" gearresteerd.

Voorts is het zeer bedenkelijk, dat de laatste maanden nog eens tienduizend Indonesische militairen naar West-Nieuw-Guinea zijn gestuurd, waardoor het aantal Indonesiërs, de ambtenaren inbegrepen, tot boven de honderdduizend opliep! Dit schijnt echter nog niet genoeg te zijn, want volgens dezelfde zoeven genoemde berichten worden er nog meer verwacht.

Intussen gaat de Nederlandse regering maar door tientallen miljoenen aan Indonesië over te dragen.

De vorige week kwam er in de Kamer weer zo'n voorstel. Het betrof een wetsontwerp tot wijziging van de begroting van buitenlandse zaken op grond waarvan de financiële hulp aan Indonesië met ruim 36 miljoen gulden wordt verhoogd.

De verhoging wordt betaald met het geld dat oorspronkelijk bestemd was voor het uitzenden van deskundigen naar ontwikkelingslanden en voor een programma van de Verenigde Naties ten behoeve van Zuidoost-Azië. Het ging hierbij dus om een omzetting van multilaterale in bilaterale hulpverlening.

Opzichzelf kan dit onze instemming hebben, daar wij steeds aan bilaterale hulpverlening de voorkeur hebben gegeven, maar dan mag toch van Indonesië verwacht en geëist worden, dat het eens finaal breekt met deoudetaktiek van Soekamo, waarbij plechtig gesloten overeenkomsten als vodjes papier worden beschouwd en de inhoud aan de laars wordt gelapt.

Tot nu toe is daarvan echter nog maar bitter weinig gebleken.

De grote meerderheid van de Kamer heeft intussen het voornoemde wetsontwerp maar weer geslikt. Slechts de S.G.P., het G.P. V., de B.P., de P.S.P. en de C.P.N, verklaarden zich tegen en vroegen daarvan aantekening in de Handelingen. De laatste twee echter om andere redenen dan de eerstgenoemde drie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen