Politiek op de gevoelige plaat

We zouden er vreemd van opkijken waneer er een Banier zonder foto's zou verschijnen. De parlementaire bijdragen van onze kamerleden bijvoorbeeld gaat dikwijls vergezeld van een foto van de geachte spreker. Het is een vanzelfsprekendheid waar we al lang niet meer bij stilstaan. Toch is er een tijd geweest dat foto's van kamerleden op de „werkvloer" van het parlement een bijzonderheid waren. Men moest zich met al dan niet goed uitgevallen tekeningen of karikaturen behelpen.

BRAAKLIGGEND

ledere dag staan ze in de krant en nog nimmer waren ze beschreven. Het was dan ook een goed idee van de Staatsuitgeverij een boek op de markt te brengen over het braakliggende terrein van de parlementaire fotografie.

Allerlei takken van de fotografie waren al in kaart gebracht, dat van de Nederlandse parlementsfotografie was dat tot dit boek nog niet. Overigens moet hierbij aangetekend worden dat de term „parlementaire fotografie" verder reikt dan het Binnenhof klein is. Politiek wordt ook elders gemaakt, want politici waaieren, denk maar eens aan de verkiezingstijd, uit naar alle uithoeken van het land.

Het boek „Parlementaire Fotografie" schetst chronologisch de ontwikkelingen van Colijn tot Lubbers. De draad wordt opgepakt 50 jaar geleden bij de onder bekenden bekende dr. Erich Salomon, een uit Nazi-Duitsland uitgeweken fotograaf die een juridische opleiding achter de rug had. Hij was het die als eerste Kamerdebatten vastlegde op de gevoelige plaat. Salomon moest zijn entree in de Kamer overigens bevechten. Tot dan toe hadden de politieke tekenaars het alleenrecht op de plaatjes; brieven die diverse dagbladen stuurden aan de griffier der Kamer om voor hun fotografen een goed woordje te doen, werden beantwoord in de trant van: , , . . . de leden der Kamer zijn niet gezind voor een photographischen opnamen te poseeren. . ."

Die tegenstand laat zich in ieder geval gedeeltelijk verklaren uit de uitmonstering van de toenmalige fotograal. Zware platencamera's met statief, en de binnenopnamen gingen gepaard met stofwolken en stank. Geen wonder dat de eerste foto's dan ook wat afstandelijk en formeel waren. Dichtbij fotograferen was er niet bij. Er werd nog echt geposeerd.

VOORDELIGST

Op de hedendaagse generatie komt een zo afwijzende houding tegenover de fotograaf en zijn produkt merkwaardig over. Maar al te graag laten de meeste politici zich strikken voor een foto waar ze op z'n voordeligst op prijken. En de fotografen op hun beurt lopen om 't hardst om het mooiste t plaatje van de krant te schieten. Al die veranderingen vinden hun weerslag dan ook in de krant van alledag. Politici en politiek zijn dichterbij de mensen gekomen. De foto's leggen daar het best getuigenis van af. In allerlei opzichten paste de fotografie zich aan aan de tijd. Liep Salomon, een heer van stand, in zijn eentje nog rond in een keurig net pak, met het dichterbij komen van de politiek en de politici kwamen steeds meer fotografen binnen, ieder op zijn eigen manier en wijze.

Omdat het aantal parlementair fotografen betrekkelijk gering is, zeker ook in de beginjaren, is de geschiedenis van deze tak van fotografie de geschiedenis van individuen, door enkelingen geschreven. Wie die geschiedenis(sen) wil lezen en zo verder wegwijs worden in een dwarsstraat van het Binnenhof, die leze „Parlementaire fotografie", geschreven door Tineke Luijendijk en Louis Zweers, uitgegeven door de Staatsuitgeverij. Het boek bevat ruim 100 foto's en kost ƒ 29, 50.

M. de Bruyne

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen