De hoop van een verdrukte Sioniet (2)

door Ds. A. W. Verhoef

Psalm 102:14: „Gij zult opstaan, Gij zult u ontfermen over Sion, want de tijd om haar genadig te zijn, want de bestemde tijd is gekomen."

De tekst in Psalm 102 geeft aan dat God nog gedachten des vredes had over een volk dat uit en van zichzelf niet waard was om geholpen te worden. Integendeel!

De Heere zelf heeft om onze zonden, persoonlijk, huiselijk, kerkelijk en nationaal. Zijn straffende hand menigmaal uitgestrekt. Dat was in Juda en Israels tijd zo, dat is ook in onze tijd zo. Gelukkig dat volk, dat mag leren buigen onder de straffende hand des Heeren.

Dan wordt het immers: , , Ik heb tegen U o Heere, zwaar en menigmaal misdreven". Maar nu de andere zijde: De Heere kan in Zijn algemene genade nog tijdelijk verlossing geven. En ons als het ware toeroepen; , , Verlaat de slechtigheden en leeft."

Maar ... als er niet gebukt wordt en hoevelen van hen; die thans in de hemel zijn, hebben gewaarschuwd met alle ernst dan kan het ook weer zo worden als met Judas en Israels volk:

Ik heb aan dit volk, dat Mij vergat. Een lange tijd verdriet gehad, Ja, veertig jaar hun hoon verdragen." Psalm 95:6. Toch kan het ook anders zijn, zoals de Heere ook bewezen heeft aan het uit ballingschap weerkerende volk. Neen, niet al was Israël, wat de naam Israël droeg. Maar er was een overblijfsel naar de verkiezing der genade. Een volk dat had leren wenen over de zonden; een volk dat had leren aanvaarden dat God recht was in Zijn billijke toorn.

Dat was een volk dat had leren zingen in ballingschap: Hoe zouden wij een lied des Heeren zingen in een vreemd land? " Daar was wat aan vooraf gegaan. Sions ellende drukte. En men had geleerd: het is alles eigen schuld. O, hoe zou er ooit nog uitkomst kunnen komen? We weten uit Gods heilig Getuigenis hoe ze klaagden: „Aan de rivieren van Babel daar zaten wij, ook weenden wij, als wij gedachten aan Sion." Ach, ze hadden de harpen aan de wilgen gehangen, niet omdat God onrecht deed, maar omdat ze de grootheid van hun kwaad gevoelden.

Nu waren er vijandige mensen die spottend zeiden: „Zingt ons een van de liederen Sions!" We hopen dat U aan mag voelen: dat kon niet. Dat volk zat om der zonden wil in de vernedering.

Maar o wonder, toen ze zo laag hadden mogen bukken onder Gods rechtvaardige straffen, kwam het ogenblik dat op hun noodgeschrei een wonder gebeurde. De Heere, had ondanks alle afmakingen. Zijn Sion niet vergeten. En ze krijgen ogen voor Gods Almacht en wonderdaden, daarom mochten ze uitroepen: , , Gij zult opstaan, Gij zult U ontfermen over Sion." Dat was een kostelijke belofte. Maar nu de vervulling. Want dat zijn twee wel onderscheiden zaken!

Hier echter mag het oog des geloofs gericht worden op dt Heere der Heirscharen, op hem Die Zijn dierbaar Kind ii deze doemschuldige wereld zou zenden om ballingei terug te brengen, om hen die in de verdrukking zitten ei hebben leren wenen over de zonden, ook openlijk medt te delen, dat de tijd om haar genadig te zijn, de bestemde tijd gekomen is.

We denken zo; toen dat volk dit hoorde hebben zt geschreid van blijdschap, hebben ze zich verwonden over de goedertierenheden des Heeren.

Ge kunt ook verder in deze Psalm lezen dat er oprechtt boetvaardigheid aan voorafgegaan was. Lees maar: „Bi U Heere! is de gerechtigheid, maar bij ons is de be schaamdheid der aangezichten, bij onze koningen, bi onze vorsten, en bij onze vaders, omdat zij tegen l gezondigd hebben."

En zie nu, nu mogen ze ervaren dat God in Christus no weer een weg opent voor een gans onbloot volk. Eei volk dat niet arm praat, maar haar armoede beleeft. Het kostelijke wonder gaat gebeuren dat ze mogen zeg gen en beleven; , , Bij den Heere, onze God, zijn d barmhartigheden en vergevingen, hoewel wij tegen d Heere gerebelleerd hebben."

Het was hier waar, moge het ook persoonlijk doorleef' worden: , , Toen alle hoop mij gans ontviel, en nieman. zorgde voor mijn ziel, hebt Gij mijn pad gekend." We weten: dat volk mocht terugkeren op het bevel de Heeren. De bestemde tijd was gekomen. We moeten e wel bij vermelden dat die terugkeer nog vergezeld wa met vele verdrietelijkheden en soms grote druk, hongt en dorst, en wat al niet meer.

De Heere had ze geen voorspoedige reis beloofd, ma: wel een veilige thuiskomst. Zalig als we mogen lert buigen aan de voetbank van Zijn heilige voeten. O' smekeling te worden en te blijven.

Wel, de tijd snelt voort en de eeuwen vlieden daarheen Waarheen is onze reis? Voelen we ons in onze baUin schap nogal op ons gemak, als in de dagen van de/ Psalm menigeen van Israels volk? Of is er een tijd geki men dat we voor God het moesten verliezen en de Eni{ Helper nodig kregen? De psalmist zong: „Land en vo was in verval." Dat was het bittere resultaat van het Ge verlaten en de oude paden.

Zalig dan degene die zijn of haar persoonlijke nood lert kennen mag, maar op wier hart ook de ellende van kei en staat op het hart gebonden mocht worden.

Alhoewel we vrezen dat ons Neerlands volk (om ma: niet te spreken van de andere naties der wereld) door z- gaan op het pad der zonde, dan moge het God behagt toch nog een overblijfsel te laten dat door genade ma leren verstaan: „Gij zult U ontfermen over Sion, want d tijd om haar genadig te zijn, want de bestemde tijd gekomen." De Heere geve dat in onze harten. Amen. Chilliwack, Ds. A. W. Verhoef

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen