”Die overwinning staat vast” (slot)

In de fwee voorgaande afleveringen stonden we stil bij het leven en werk van ir C.N. van Dis; lid van het Hoofdbestuur, partijsecretaris, (hoofd)redacteur van 'De Banier', directeur van de gelijknamige drukkerij, lid van de Tweede Kamer en later van de Eerste Kamer. Daaruit werd duidelijk dat deze man, die zoveel voor de partij heeft mogen betekenen, eenvoudig was en dat altijd is geblEVEN. Hij had geen hoge gedachten van zichzelf, maar door genade had hij die wel van zijn God en Koning.

In dit laatste artikel staan we kort stil bij zijn de laatste bezigheden voor de partij, zijn levenseinde en zijn begrafenis.

RIJK GETUIGENIS

De arbeid van de oude Van Dis was in 1971 nog niet voorbij. Voor het eerst sinds elf jaar haalde de SGP weer een zetel in de Eerste Kamer en daar heeft hij zijn politieke loopbaan besloten. Senior zat nu aan de ene kant van het Binnenhof, juni- or aan de andere zijde.De indrukwekkende woorden die de oude Van Dis op 1 november 1972 in de Eerste Kamer over zijn persoonlijk zieleleven sprak en die we reeds aanhaalden, zijn in De Banier van 3 april jl. nog weer eens afgedrukt.Het was stil in de vergaderzaal toen de 79-jarige senator meedeelde wat hem op 29 januari 1939 wedervaren was. Niemand kon toen vermoeden dat het zijn laatste uitgebreide rede en dus min of meer zijn afscheidswoord wasgeweest. Het was een persoonlijk getuigenis, "waarvan hijzelf later heeft gezegd, dat n/ef hij, maar de Heilige Geest als het ware door hem sprak, " memoreerde zijn zoon Cor ruim twee maanden later ijdens de begrafenis.

Op Eerste Kerstdag 1 972 ging Van Dis nog naar de kerk. De volgende dag werd hij echter ziek. De zware buikgriep leidde zelfs tot ijlkoortsen. Geestelijk was hij goed gesteld.

Toen hij weer wat opknapte, sprak hij rijk over Gods werk in de schepping en de herschepping, hoe God de mens goed en recht geschapen heeft, dat de mens van Hem is afgevallen, maar hoe God van eeuwigheid een weg uitgedacht heeft waarin zondaren weer met Hem verzoend kunnen worden. "Er zijn er die een sterk geloof hebben, maar ook die een zwak geloof hebben, maar die komen er ook!" zei de zieke. Daarna deed hij een gebed met zijn huisgenoten, waarbij hij ook de omstandigheden van land en volk opdroeg.

De volgende dag vroeg zijn dochter zich af of hij dit alles bij zijn volle bewustzijn gedaan had, maar daaraan hoefde ze niet te twijfelen. "Vader, weet u wel dat u gisteravond zo gesproken hebt? " vroeg ze. "Ja kind, maar zo is het, hoorl" ze\ hij. Met een oud, beverig stemmetje lag hij nog te zingen: "'t hlijgend hert, der jacht ontkomen..."

De ziekte leek te wijken. Op donderdag 4 januari zat Van Dis in zijn stoel en maakte hij alweer plannen. De volgende morgen werd hij echter onwel; zijn hart bleek zeer onder de ziekte geleden te hebben. Zijn vrouw ging snel de dokter bellen en daardoor was alleen zijn oudste dochter erbij aanwezig toen hij overleed. Hij keek haar aan en vroeg naar zijn zoon: "Waar is Cor? " Het waren zijn laatste woorden. Hij strekte zich, vouwde de handen en blies de laatste adem uit.

BEGRAFENIS

Tijdens de begrafenis spraken Van Dis' predikant, ds. G. Bouw van de Christelijke Gereformeerde Kerk in Scheveningen, twee vrienden van de overledene, de inmiddels oud gereformeerde ds. C. Smits en de hervormde godsdienstonderwijzer A. de Redelijkheid en zoon C.N. van Dis. Vanuit het Scheveningse kerkgebouw werd Cornells Nicolaas van Dis sr. uitgedragen naar de begraafplaats aan de Kerkhoflaan. Door zijn overlijden was de laatste van de vooroorlogse generatie kamerleden aan de Staatkundig Gereformeerde Partij ontvallen.

Elspeet

L. Vogelaar

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen