Meditatie · Vrede zij ulieden

... en ze/de tot hen: Vrede zij ulieden!

Johannes 20: 19

Vrede zij ulieden. Dat is liet eerste woord, dat de opgestane Levensvorst tot Zijn vrezende discipelen spreekt. Immers, de discipelen zaten aan de avond van Zijn opstandingsdag in Jeruzalem achter gesloten deuren om de vreze der Joden wil. Ze vreesden, dat de joden ook hen zochten te doden. Zij wisten immers niet beter of hun geliefde Meester was niet meer, en lag nu al drie dagen in het graf. Gedood door de vijanden.

Zeker, enkele vrouwen hadden wel gezegd, dat ze in het graf een verschijning van engelen hadden gezien, die zeiden dat Hij leeft, en dat ze Hem ook Zelf gezien hadden. Maar "haar woorden schenen voor hen als ijdel geklap en zij geloofden haar niet". Dat was voor hen een onmogelijke zaak. Zo zitten ze achter gesloten deuren, met gesloten harten en gesloten monden. Jezus te moeten missen, maar niet te kunnen missen, dat is de zaak, die ze hier beleven. Want de Heere maakt Zijn volk in de aanvankelijke ontdekking wel bekend met het Godsgemis. Maar in de verdere geloofsoefeningen maakt Hij ze ook bekend met het Christusgemis!

Ja, de Heere werkt altijd door onze onmogelijkheden heen! Waar zalig worden voor ons een onmogelijke zaak wordt, is ze mogelijk bij God. Daar komt Hij oven Nee, Hij openbaart zich niet in één keer ten volle, maar Hij doet dat allengskens. Hij gaat Zijn volk op die Godsontmoeting voorbereiden. Daarom zendt Hij eerst Petrus en de Emmaüsgangers voor Zich uit om de vrezende discipelen mee te delen, dat Hij leeft. Zo worden de vrezende harten der discipelen hunkerende naar de ontmoeting met Hem.Want Gods kinderen kunnen het met de Godsontmoetingen van de anderen niet doen.

En juist dan, als het tussen hoop en vrees in zit, verschijnt de Levende aan hen met deze woorden: vrede zij ulieden. En waar Christus de ziel lieflijk omhelst, moet de boze buiten blijven. Daar vindt de verborgen omgang met de Heere plaats. Daarom staat Hij ook maar niet wat in een hoekje, maar in hun midden. Hij neemt dan de centrale plaats in.

En juist daar gaat Hij ook van vrede spreken.Vrede zij ulieden. Deze gewone, maar bij de Joden reeds afgesleten groet, krijgt in Zijn mond weer haar volle betekenis.Want hij wénst geen vrede, maar gééft vrede. En waaraan hadden de discipelen dat verdiend? Waren ze niet allen aan Hem geërgerd geweest? Maar in plaats van een verwijt, schenkt Hij hen vrede.

Wat is dat een wonder Want ware vrede kennen wij in ons leven niet. Door onze diepe val in Adam is de ware vrede verloren gegaan.Wij zijn haters van God en de naaste geworden. Doch in plaats van de mens voor eeuwig in de onvrede te laten, belooft de Heere de Vredevorst. In deVrederaad had Hij Zich reeds aangeboden om de vrede tussen God en Zijn volk te verwerven in de weg van recht. De vrede met een kus van het recht gegroet. Daarom zongen de engelen in Efratha's velden: Vrede op aarde in mensen een welbehagen. Op Golgotha heeft Hij de ware vrede met God verworven. De straf, die ons de vrede aanbrengt, was daar op Hem.

En dat moet nu persoonlijk geleerd worden.Want, de goddelozen hebben geen vrede, ook al roepen ze wel: vrede, vrede, geen gevaar Daarom is het ontdekkende werk des Geestes nodig om aan die onvrede, aan het gemis van ware vrede te ontdekken.Want in die weg maakt de Heere plaats voor de ware vrede met God in Christus. Hoe dieper de ziel ontdekt wordt aan zijn onvrede en schuld, hoe meer hij de noodzaak van de Vredevorst leert verstaan. En waar zij met alle valse vrede aan het einde komen, wordt de vrede met een kus van het recht gegroet.

Naar recht te moeten omkomen. Maar juist dan komt de Heere en schenkt de vrede, die alle verstand te boven gaat en die harten en zinnen vervult.Wat is dat voor een vrede? Dat is een vrede door het bloed des kruises.Want: "En dit gezegd hebbende, toonde Hij hun Zijn handen en Zijn zijde". Zijn door­ graven handen en voeten en Zijn doorstoken zijde tonen hen hoe die vrede tot stand is gekomen. Dat is het wonder van Pasen. Hij laat Zijn wonden zien opdat het zwakke en kleine in de genade, het aangevochtene, allerlei vertroosting zou vinden in Zijn zonden.

Kent u die ware vrede met God? Of staat u naar de vrede met God vanuit het gemis? Of roepen wij nog in eigenwaan uit: Vrede, vrede en geen gevaar. Daarmee bedriegt u zich voor eeuwig! Want in uzelf hebt u geen enkele vrede te verwachten dan eeuwige onvrede. O, bedenk daarom op deze dag nog wat tot uw vrede is dienende. Smeek erom eer het te laat is.

O mag dat uw verzuchting zijn geworden door ontdekkend licht: mocht ik die vrede maar kennen voor eigen hart en leven. Maar ik kan die vrede zelf niet verwerven. O, dat de Heere uw oog dan richte op Zijn wonden om daarin allerlei vertroosting te vinden. Smeek of die ware vrede nog eens met een kus van het recht gegroet mag worden.

Dan wordt het waar: vrede zij ulieden. En zo mag geleerd worden: "de discipelen dan werden verblijd als zij Jezus zagen".Wie Hem als vrezende zondaar mag zien met geloofsogen, ontvangt de vrede en wordt vervuld met vreugde. Die mag zingen: Gij hebt mijn weeklacht en geschrei veranderd in een blijde rei. Mijn zak ontbonden en mij weer met vreugd omgord opdat mijn eer niet zwijg, zo klimt Uw lof naar boven, mijn God, U zal ik eeuwig loven!

Alphen aid Rijn, ds. E. Hakvoort

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen