Bericht uit Bogotá · Bijzondere Kerst

De eerste dag van het Kerstreces vertrok onze tweede man in de Tv/eede Kamer met het eerste vliegtuig via Parijs naar de hoofdstad van Colombia, Bogota. Om daar samen met zijn vrouw Marlies en zoontje Michael Camila op te halen. Camila, zo heet het meisje dat de familie Van der Staaij kort daarvoor toegewezen had gekregen. Wel heel frappant dat het telefoontje daarover ons kamerlid bereikte nog geen vijf minuten nadat hij het woord had gevoerd in een commissievergadering over het ...adoptiebeleid!

Regelmatig laten de Van der Staaijs iets uit het verre Zuid-Amerika horen. Aan familie, bekenden en partijgenoten.

Soms komt het geschrevene uit de 'pen' van Kees, soms is het Marlies die achter de pc zit. Uit deze mails in deze Banier een selectie.

vrijdag 19 december

Dat was een lange dag, die vrijdag 19 december We waren 's morgens om kwart over vier opgestaan om tegen een uur of half zes naar Schiphol te kunnen vertrekken. De vliegreis duurde in totaal zo'n twaalf uur In Parijs ben je zo. Maar van Parijs naar Bogota mochten we toch wel een uur of elf in het vliegtuig doorbrengen. Michael heeft zich kranig gehouden. Alleen op het allerlaatst kreeg hij wat last van zijn ogen en liet hij dat merken ook. Maar de geluidsoverlast bleef al met al toch bescheiden. Het landen en opstijgen vond Michael bijzonder interessant.AIleen de veiligheidsgordels spraken hem niet erg aan. Dan kon hij namelijk niet zo goed door het raampje naar buiten kijken. De vliegvelden vond hij ook prachtig. Een fraai staaltje van kinderlogica was zijn uitroep: kijk, een ziekenhuisvliegtuig! Wat zou dat nu zijn? Het bleek om een toestel van Swiss Air te gaan, met het bekende rode vlak met een wit kruis erin.

zaterdag 20 december

De zaterdag hebben we verder weinig opzienbarends gedaan.Wat door de stad gewandeld, het bekende Unicentro bezocht - een heel mooi winkelcentrum, waar je alles kan kopen wat je hier nodig hebt. Het is toch wel weer heel erg leuk om opnieuw in Bogota te komen. De eerste keer is natuurlijk alles nieuw en kijk je je ogen uit - maar een volgende keer geeft weer het feest van de herkenning: moet je horen - weer die ijscokar met louter het"Für Elise" als reclametune!

We stuiten onmiddellijk ook weer op de schrille contrasten van Colombia - een paard en wagen naast de meest moderne en luxueuze auto. Prachtige winkels met een enorm productaanbod. Maar ook bedelende straatkinderen, die je met meelijden maar ook onbehagen vervullen. Een mooi bankgebouw, waar we naar binnen wilde om te gaan pinnen, maar we kennelijk nog wat te vroeg waren: er lagen nog wat daklozen op de grond rond de geldautomaat te slapen.

De maaltijden gebruiken we alle keren in het hotel: dat wil zeggen, ontbijt en twee keer warm. We werden aan tafel gezet met de Hollanders - de praktijk van Paris' is dat landgenoten in een internationaal gezelschap toch het meest met elkaar optrekken. De Amerikanen zijn opvallend druk met politieke gesprekken. Ze hebben het naar mijn idee meer over Bush dan over hun kinderen.

Edith, de contactpersoon van Wereldkinderen in Bogota, kwam ook nog even langs en gaf door dat we maandagmiddag twee uur klaar moesten staan om Camila te gaan ophalen.We krijgen haar overgedragen bij de directrice Nora thuis.We zien er erg naar uit! Al vonden we het eerlijk gezegd wel best prettig, dat we nog even in een rustiger vaarwater de tijd hadden met elkaar weer aan Bogota te wennen en onze jetlag te verwerken!

zondag 21 december

De zondagmorgen begon gelukkig wat later dan de zaterdag - maar rond een uur of kwart over zes waren we allemaal wel al op. Na het ontbijt - pannenkoeken is hier het vaste zondag­ morgenmenu! - zijn we we naar een protestantse kerk geweest, 't Was ongeveer een kwartier lopen door de straten van Bogota, die behoorlijk tot kalmte waren gekomen. Dit komt doordat op zondagen hier een groot deel van de wegen afgezet zijn, om ruim baan te geven aan de fietsers. Door de week durven veel fietsers zich niet in de anarchistische verkeersstromen te storten, maar op zondag wordt de schade driftig ingehaald.

Tijdens de dienst trof ons de eerbied en overgave waarop de mensen zongen en driftig aantekeningen maakten van de dienst. De ca. 250 mensen toonden tijdens de twee uur durende dienst geen moment van verveling. Opvallend was ook hier de uitvoerige preek, die in het teken van de advent stond, 's Middags hebben we lekker nog wat gewandeld.Verder dus een rustige dag gehad, zodat we maandag uitgerust onze Camila een zeer warm welkom kunnen heten. We zijn erg benieuwd hoe ze er "in het echt" uitziet, hoe ze zal reageren, etcetera. De spanning begint nu op te lopen!

maandag 22 december

"Dit is wel een heel bijzonder kerstgeschenk" glimlachte Nora als ze met een piepklein mensje de kamer binnenkomt. Dat beamen wij van harte.Al zijn we pas een paar dagen in Bogota, en hebben we nog heel wat dagen voor de boeg. Het is toch het onbetwiste hoogtepunt van de reis, als je het kindje dat je alleen nog maar van naam en van een foto kent, daadwerkelijk in je armen mag nemen. Het zijn van die afgesleten termen - maar dit zijn toch echt onvergetelijke momenten!

Camila is een prachtig lief meisje. Net als bij Michael destijds, was het voor ons gevoel al gelijk ons kind met wie je een band voelt. Natuurlijk moeten we haar nog verder leren kennen, maar toch is het al heel snel vertrouwd. Michael vond het ook prachtig en straalde al even hard als wij. Het valt bij Nora wel in goede aarde dat wij de namen Camila Alexandra evenals haar roepnaam Camila hebben gehandhaafd. Alleen de naam Carolina hebben we toegevoegd, naar de moeder van Marlies. Drie namen is heel wat, vindt Nora, maar ze weet dat alles relatief is - in de krant had ze gelezen dat het Hollandse prinsesje wel vijf na- men had gekregen. Inderdaad, dan kunnen de drie namen voor ons prinsesje Camila er ook wel mee door. Aan het eind van de middag is het dan zover - we kunnen Camila meenemen naar onze hotelkamer. Die hebben we feestelijk versierd voor ons prinsesje: ballonnen en slingers zijn ruim vertegenwoordigd.Twee-en-half-jaar geleden waren we uren zoet om Michael de eerste avond rustig aan het slapen te krijgen. Of het aan ons ligt of aan Camila, weten we niet. Maar feit is gelukkig dat ze om een uur of acht al allebei als een roos slapen.Als wij in onze hotelkamer de blik slaan op de tevreden ronkende kinderen, voelen we ons de koning te rijk. Het kindergebedje van Michael klinkt nog na: "Heere, houdt ook deze nacht, over Michael en Camila trouw de wacht." Laat dat nog voor heel, heel veel nachten mogen gelden!

zaterdag 27 december 2003

We zijn inmiddels al weer een goede week in Colombia. Het was wel een hele aparte ervaring om in Colombia kerst te vieren. Het belangrijkste deel van de kerst is hier de 'kerstavond', de avond voor de eerste kerstdag. We hebben op eerste kerstdag zelf geen kerkdienst kunnen vinden. Een tweede kerstdag kennen ze hier al helemaal niet. Met Michael bezocht Kees daarom woensdagavond een kerkdienst van een protestantse gemeente, twintig minuten lopen vanaf ons hotel. Zondag zijn we daar ook geweest. De eerbied en concentratie van de kerkgangers doen weldadig aan.

Voor het eerst horen we nu het Kerstevangelie in het Spaans voorlezen. Het kerstwonder overstijgt alle nationale grenzen. Ook de bekende kerstlie­ deren ontbreken niet: het'gloria in excelsis Deo' klinkt hier niet anders dan in Nederland. Omdat de kerk toch stampvol spaanszingenden zit, viel het niet op dat Kees af en toe uit volle borst in het Nederlands meezong.

Op tweede kerstdag hadden we een heel speciale invulling: een bezoek aan het kindertehuis waarin Camila (en vroeger ook Michael) direct na hun geboorte tot aan de dag van de overdracht hebben verbleven. Het was toch wel emotioneel om daar na 2, 5 jaar weer terug te keren.

Op straat schalt ook hier het'vrede op aarde' uit de luidsprekers. Maar de vele gewapende veiligheidsmensen, politieagenten en soldaten in het straatbeeld laten zien hoezeer dit land in de greep van geweld is. De uitzichtloze strijd tussen gewapende groepen duurt al decennia, terwijl de doorsnee burger naar vrede snakt. Wat zou je dit land, met die vele energieke, hartelijke en veerkrachtige mensen graag een toekomst toewensen, waarin niet het recht van de sterkste geldt, maar werkelijk vrede mag wonen. Opnieuw beseffen we dat we niet alleen van onze Colombiaanse kinderen houden, maar ook een bijzondere band met dit land hebben gekregen.

zaterdag J januari 2004

Met elkaar beleefden we daarna een bijzondere jaarwisseling.We bleven op tot 12 uur Zelfs de oliebollen ontbraken niet! Die waren door een andere adoptievader gebakken. Ze waren heerlijk. De Amerikanen vonden het heel interessant en nuttigden ook enthousiast een oil-boll. Het was erg gezellig. Wel misten we de kerkdiensten die aan de jaarwisseling in Nederland toch een bijzondere kleur geven. Op onze hotelkamer lazen we de bekende woorden van Psalm 90. Het lied van Gods eeuwigheid en de vergankelijkheid van de mens. We dachten er hierbij ook aan terug dat we eerder dit jaar bij het graf stonden van een man, die we twee jaar geleden in Colombia ontmoetten, toen hij met zijn vrouw ook een tweede kindje mochten ophalen. Door een slopende ziekte kwam er in enkele maanden tijd een einde aan zijn leven. Dan komt het huiveringwekkend dichtbij.

Natuurlijk denk je bij het thema van de vergankelijkheid ook aan de recente vreselijke aardbeving in Iran. In mei van dit jaar is Kees als lid van een parlementaire delegatie nog in Bam geweest. Dan grijpt het je meer aan, als je ziet hoe deze stad tot een puinhoop is geworden en hoe ontzaglijk veel slachtoffers daar nu te betreuren zijn! "Leer ons alzo onze dagen tellen, dat wij een wijs hart bekomen"

Tot zover de eerste berichten uit Colombia

Naam van het hotel

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen