Bericht uit Bogotá · De sentencia is binnen

In dit nummer van De Banier - zoals het er nu naar uitziet - voor het laatst 'een bericht uit Bogota'. Familie Van der Staaij heeft namelijk dé handtekening gezet, zodat ze binnen afzienbare tijd weer naar Nederland kunnen komen.

We hebben nieuws over de procedure! Vrijdagmorgen vroeg hoorden we dat begin van deze week de tien-dagentermijn is ingegaan waarbinnen de adoptie-uitspraal< getel< end mag worden. Gelukkig hebben alle echtparen die hier in december zijn gekomen inmiddels gehoord dat ze in de tien-dagentermijn zitten. Dat is heel fijn, want aanvankelijk hadden we deze week alleen 'sentenciataart' van de mensen die later in december zijn gekomen. Het is hier in pension 'casa nueva' gebruik dat de echtparen trakteren op de dag dat zij de adoptie-uitspraak hebben getekend. In de loop van de week kreeg dus iedereen die in december gekomen was in ieder geval te horen dat de tiendagen zijn ingegaan.

We hebben een drukke week gehad. Maandag zijn we begonnen met een lunchbezoek aan de Peace Brigades International. PBI-werkers begeleiden allerlei mensenrechtenorganisaties bij hun werkzaamheden. Een belangrijk deel van hun werk is het lijfelijk vergezellen van personen die verkeerde praktijken aan de kaak willen stellen. De bedoeling is dat van de herkenbare aanwezigheid van internationale organisaties een beschermende werking uitgaat. Het was leuk dat we met het hele gezin welkom waren op het PBI-kantoor in Bogota.

CDA

Nog een ander bezoek hebben we dinsdag gebracht, aan een CDA-project. Wat verricht dat CDA hier voortreffelijk werk! Nee, wij zijn ver van huis niet van politieke voorkeur veranderd; deze organisatie Corporacion Dios es Amor (God is liefde) staat geheel los van de Nederlandse politieke partij met dezelfde afkorting. Het is een hulporganisatie die samenwerkt met de Nederlandse stichting Woord en Daad. Onder de bezielende leiding van een jonge vrouw. Missy Christie, laten tientallen medewerkers hier met hart en ziel zien wat naastenliefde is. Er wordt onderwijs gegeven aan vele honderden kansarme kinderen.Via medische klinieken krijgen ook de allerarmsten de nodige medische zorg. Met een aantal mensen vanuit ons adoptiepension be­ zochten we een pas geopend meisjeshuis, een kleine drie kwartier buiten Bogota in een rustgevende, landelijke omgeving. Om allerlei verschrikkelijke redenen, zoals mishandeling of seksueel misbruik, kunnen deze meisjes van tussen de pakweg 2 en 12 jaar, niet meer thuis zijn. Onvoorstelbaar, wat een vreselijk leven deze kinderen al achter de rug kunnen hebben.Als bezoekers moesten we vechten tegen de tranen bij het aanhoren van die trieste verhalen. Maar gelukkig ook onvoorstelbaar, in wat voor een bad van liefde en aandacht deze kinderen hier ondergedompeld worden en een thuis en onderwijs krijgen.Wat een goede zaak dat deze kinderen vanuit Nederland financieel worden geadopteerd! Met een betrekkelijk gering bedrag kan hier echt ontzettend belangrijk werk worden gedaan.

Donderdag was het gelukkig veel rustiger. In verband met de smog was het autoverkeer fors aan banden gelegd: alleen taxi's en bussen mochten maar rijden. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt door met de taxi naar het ziekenhuis te rijden waar Camila is geboren. Het was nog wel een drie kwartier rijden naar het ziekenhuis. We mochten niet naar de afdeling, maar het was al wel erg leuk om het gebouw te zien en even naar binnen te mogen.

Vrijdag stond een bezoek aan de ambassade op de agenda. Het was een uitvloeisel van een eerder bezoek dat Kees aan de ambassadeur bracht. Samen met twee andere mannen vanuit het adoptiepensioen was de reis opnieuw richting ambassade. Er was met de tweede man op de ambassade, Arno Ambrosius, nu een briefing van twee uur afgesproken: eerst een uur over de handelsbetrekkingen met een Nederlander die hier in de bloemenbusiness zit. Colombia is na Nederland het belangrijkste exportland voor bloemen - vooral naar de VS worden gigantische hoeveelheden uitgevoerd. Daarna hebben we nog met een paar ambassademedewerkers doorgesproken over het ontwikkelingswerkprogramma in Colombia. Kortom: een boeiende morgen.

Villa de Leyba

Vrijdagmiddag hadden we een bijzondere excursie op het programma: Villa de Leyba, een schitterend gelegen stadje met prachtige oude gebouwen en een veelkleurige markt. Het stadje heeft zijn authenticiteit behouden doordat het verschoond is gebleven van massatoerisme. De markt die wij bezochten gaf een kleurrijk en reëel beeld van hoe de lokale bevolking leeft. Trouwens: alleen de reis was al prachtig. Het is te danken aan de veiligheidspolitiek van de huidige president Uribe dat het mogelijk is over de weg hier naar toe te reizen. Zaterdag rond een uur of zeven waren we weer terug in Bogota.

'Moedertehuis'

Een enerverend bezoek bracht Marlies in deze achtste week van ons verblijf in Colombia aan het 'moedertehuis'. Daar worden vrouwen die overwegen een kind af te staan, medisch en psychologisch begeleid. Behalve een uitleg over die begeleiding, stond er ook een ontmoeting met zestien vrouwen uit dit tehuis op het programma.Aan beide kanten waren er betraande ogen. De pijn van het afstaan wordt in zo'n ge- sprek tastbaar en blijf je bij. Duidelijl< is dat er gelul< kig op geen enkele manier druk op vrouwen wordt uitgeoefend om kinderen af te staan, maar juist naar alternatieven wordt gezocht. Leerzaam was het om te horen dat veel vrouwen al op jonge leeftijd ongewenst zwanger raken en een stabiele gezinssituatie waarin een kind kan opgroeien ten enenmale ontbreekt. Hoe confronterend zo'n ontmoeting ook is, toch zijn wij blij dat deze trieste realiteit van het afstand-doen niet voor de adoptie-ouders wordt weggestopt.

Al zitten we hier al zoveel weken, het kost nog steeds niet veel moeite om een goedgevuld weekprogramma te krijgen.Van het een komt gemakkelijk het ander De ambassade regelde een boeiende ontmoeting metTelesforo Pedrazo, een conservatief kamerlid. Voorheen was hij ambassadeur van Colombia in Nederland. Natuurlijk hoorde bij dit bezoek ook een rondleiding door het parlementsgebouw, inclusief een kennismaking met de Colombiaanse 'Weisglas', de voorzitter van de 'Camaro de representantes'.

Het bezoek van vorige week aan het meisjeshuis van de partnerorganisatie van Woord en Daad kreeg een indrukwekkend vervolg. Deze keer is Kees naar de woningen geweest waar de meisjes vandaan komen.We brachten levensmiddelen bij drie schamele onderkomens die nauwelijks woning kunnen heten. De meeste tijd brengen we door in het rijke, noordelijke deel van Bogota, waar ook ons hotel staat, en vanaf de heuvel Monserrat bijvoorbeeld heb je daar een prachtig uitzicht op. Klauterend op de bergen zie je het andere Bogota: eindeloze rijen armoedige woningen, waarmee het zuidelijk deel is gevuld.Wat een contrast! Donderdagmiddag, toen Kees druk was bij de rechtbank met Michael, is Marlies met Camila bij de kindercardioloog geweest voor een controle.

Voor vrijdagmorgen stond een afspraak met een naar Colombia geëmigreerde Nederlander op het programma. Helaas moest Kees, die de afspraak had gemaakt, zelf verstek gaan omdat hij de sentencia moest ophalen.We bezochten een enorme kwekerij waar in drukke tijden wel 400 mensen werken. We spraken daar met twee directieleden die ons op de voormalige hacienda

rondleidden. Het bijzondere was dat er vele voorzieningen aanwezig waren, zoals tandarts, arts, psycholoog, maatschappelijk werk. Ze zijn nu bezig met een crèche. En ook werknemers die een huis willen kopen of huren kunnen hier op alle bijstand rekenen. Het was een prachtig complex.

En nu over de procedure

Het einde komt nu echt in zicht. Donderdagmorgen kregen we het langverwachte bericht dat we kunnen gaan tekenen! 's Middags ging Kees onmiddellijk op pad met een van de vaste taxichauffeurs van het hotel, Alberto, op weg naar rechtbank 4, in het centrum van de stad."Camila Alexandra"? De mevrouw achter de balie van de rechtbank keek ons vragend aan. In eerste instantie ging er geen lampje branden. Na raadpleging van de computer kwam er meer helderheid.Zoeken, zoeken.... Maar het dossier was nergens te vinden. Het zal toch niet waar zijn! Na een half uur zoeken kwam het dossier tot onze grote opluchting eindelijk boven water en kon Kees de handtekening op de uitspraak plaatsen. Normaliter mag je dan gelijk een aantal kopieën van de uitspraak maken en meenemen, maar helaas - hoe wij ook probeerden. Kees moest met lege handen weer naar huis. Het was echt te druk nu. 'Manana', morgen, moesten we maar terugkomen. Dan zou het wat rustiger zijn, en konden de benodigde stempels en handtekeningen op de afschriften worden geplaatst.

Camila Alexandra Carolina van der Staaij van Ree

Vrijdagmorgen hadden we gelukkig meer succes. De uitspraken lagen gekopieerd en al klaar, we stonden nu in een kwartier weer buiten. Daarna konden we op het notariskantoor ook nog de geboorte-akte wijzigen - Camila heeft een nieuwe achternaam gekregen, conform de Colombiaanse wetge­ ving krijgt zij de achternamen van beide ouders. Haar tweede voornaam Alejandra hebben wij 'vernederlandst' naar Alexandra, en er vervolgens

nog een derde naam aan toegevoegd: Carolina. Haar volledige naam is dus een hele mond vol: Camila Alexandra Carolina Van der Staaij van Ree. Een derde activiteit die Marlies vrijdag nog heeft kunnen doen is het Colombiaanse paspoort van Camila aanvragen en ophalen. Het is handig dat dit binnen een paar uur is geregeld.Voor volgende week staan nu nog verschillende formaliteiten op het programma: de sentencia en de nieuwe geboorte-akte moeten nog gelegaliseerd worden door het ministerie van Justitie en dat van buitenlandse zaken en vervolgens moet er dan nog weer een apostille van de supernotario over heen.Verder moeten we nog het Nederlandse paspoort regelen en natuurlijk de terugvlucht.

Voor het verkrijgen van het Nederlands paspoort is een 'conformidad' van de kinderbescherming absoluut nodig. En daar zit nu precies nog een vervelend probleem.Vrijdagmiddag hoorden we van Edith Nieman dat de ICBF (de kinderbescherming) de gehele volgende week geen conformidads afgeeft, omdat ze met elkaar'de hei' opgaan. Als dat echt zo is, zou dat betekenen dat we volgende week nog niet naar huis zouden kunnen komen, maar pas de dinsdag van die week erop (op maandag vliegt Air France hier vandaan niet).We hopen echter dat de soep niet zo heet wordt gegeten als ze wordt opgediend, en onze contactpersoon Edith Nieman er toch in zal slagen een conformidad los te peuteren. Als dat zou lukken, zouden we donderdagavond naar huis kunnen vliegen, en dus vrijdagmiddag in Nederland aankomen. Het blijft dus even heel spannend of dat gaat lukken.

We sluiten deze serie af met: Hartelijke groet vonu/t Bogota, van Kees, Marlies, Michael en Camila van der Staaij

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen