Meditatie · ‘God’s armenhuis’

"Die den geringe uit het stof opricht, en den nooddruftige uit den drek vertioogt; Om te doen zitten bij de prinsen, bij de prinsen Zijns volks."

Psalm 113: 7.8

Dit nummer van De Banier verscliijnt op onze K.oninginnedag. Eciiter, koningin Juliana is niet meer. Ze bleef prinses tot haar dood. Maar in het uur van ons sterven vallen alle verschillen weg. Dan is er voor de troon van God maar één verschil dat te/t. Werden we verheven tot de ode/stand van de bedelaars? Werden we zo een prins of prinses, niet krachtens geboorte, maar door Gods ingrijpen in ons leven? Over deze adeldom spreekt de Psalm. Daar blikken we in 'God's armenhuis'(Kohlbrugge) waar het goud schittert van Gods nederbuigende goedheid en ontferming, van onverdiende gunst aan onwaardigen bewezen.

En zo klinkt in deze Psalm het'Hallelujah' op God. De dichter heeft gelet op Gods grootheid. Daarbij beschrijft hij hoe deze grote, verheven God toch handelt en ingrijpt op de aarde. Hij woont zeer hoog én Hij ziet zéér laag! Dat brengt de dichter tot sprakeloze verwondering: "Wie is gelijk de HEERE, onze God? ". Nee, dat is maar geen theorie over het unieke van het christelijk geloof, maar hierin wordt de

hartslag gehoord van het ware geloof. De kennis van déze God is een alles te bovengaande kennis. De meest verheven gedachten beantwoorden slechts ten dele aan wie Hij is in Zijn volle heerlijkheid. Hebt u zich al eens leren verba­

zen, verwonderen over wie God is? Dat Hij zó is als de dichter Hem beschrijft, zoals Hij Zichzelf heeft geopenbaard?

Van hoog naar zéér laag."Ik woon in de hoogte en in het heilige...", zegt de Hoge en Verhevene, Wiens Naam heilig is.Welnu, dat is passend voor deze God! Maar dat tekent toch ook de oneindige afstand tussen Hem en Zijn schepselen? Zeker! Wie dat nooit leerde beseffen, heeft nog nooit een 'Halleiujah'in zijn hart gehad. Want dat klinkt daar, waar deze Hoge en Verhevene zegt: "lk woon...bij dien, die van een verbrijzelde en nederige geest is....". We kunnen nooit te gering zijn in Gods oog.Wel veel te hoog(moedig)! Hoe hoger wij klimmen des te ongeschikter voor God om in te komen wonen. Hoe lager we leerden knielen voor deze hoge God, des te meer zullen we iets beleven van dat heilgeheim waar de tekst over spreekt.

'Armen'

Tot twee keer toe klinkt in de tekst een woord voor 'armen'. Het zijn 'geringen': ze behoren tot het proletariaat. Het zijn 'nooddruftigen': mensen die aan alles gebrek hebben en zo gebogen door het leven gaan. Ze leerden bedelen.Welnu, het wonder dat onze tekst bezingt is dat God juist zulke 'ar­

men' op een verheven plaats zet. Daar ligt allereerst een les in ten aanzien van Gods voorzienige leiding in een mensenleven en in het leven van de volkeren. Nee, geen 'proletariërs van alle landen, verenigt u', zoals Marx en velen na hem geschreeuwd hebben. Daar is geen enkel heil van te verwachten. Maar waar de tekst wel de vinger bij legt is dat de Heere zo vaak in de geschiedenis geringe mensen, totaal ongeschikt in zichzelf, aarden vaten, 'mensjes uit het stof verrezen' (Calvijn), een plaats gegeven heeft waar ze invloed mochten uitoefenen namens Hem. De Bijbel is er vol van: Jozef uit de gevangenis, Gideon vanaf de dorsvloer, David vanachter de schapen, discipelen bij hun netten vandaan. Allemaal voorbeelden van dat heerlijk, onverwachte en ongedachte ingrijpen van de HEERE. En laten we dat niet alleen zoeken in voor ons besef grote dingen, maar juist in het kleine.Trouwens, is ons duidelijk geworden hoe we aan onze plaats komen in onze samenleving? Hebben we daar onze ellebogen voor gebruikt óf kunt u zeggen dat de HEERE u - hoewel een geringe en nooddruftige in uzelf - de plaats gaf waar u - ook in verband met onze partij - invloed mag uitoefenen op het bestuur van ons land?

Gods genade

Maar wat ligt hierin ook een heerlijke les ten aanzien van Gods genade. Hij ontfermt Zich over mestvaaltbewoners. Dat zijn we allemaal van nature. We zijn één met die mestvaalt.We verspreiden de geur ervan voor God en voor de mensen.We zijn stinkend vanwege onze zonde en ongerechtigheid. En niemand van ons is in staat om zichzelf omhoog te werken, om de mestvaalt te ontstijgen. Dat proberen we

wel.Wat kunnen we als kerkmensen menen dat we minder stinken dan zoveel anderen op de

mestvaalt. Wat kunnen we als leden van de Staatkundig Gereformeerde Partij menen

dat wij verheven zijn boven anderen die alleen maar bezig zijn de mestvaalt in cultuur te brengen. Maar wie als een arme en nooddruftige leert buigen

voor de hoge God, zal het ook ondervinden dat Hij opricht wie ligt neergebogen! Dat Hij verhoogt. Daartoe zijn almachtige handen beschikbaar En deze handen zijn gewillig. Waarin is dat ooit duidelijker gebleken dan in Hem, in Wie God Zijn handen uitstrekt naar mestvaaltbewoners? Die Zelf één werd met de mestvaalt. Die behoorde op een geheel unieke manier tot'de prinsen Zijns volks'. Immers, Hij is Gods eniggeboren Zoon: Prins Immanuël.Om Zijnentwil worden mestvaaltbewoners tot de stand verheven van 'prinsen'. Dat is een privilege dat geldt door de dood heen en ten volle genoten mag worden na dit leven. O, als daar iets van beleefd wordt, krijgt de vraag weerklank in ons hart: "Wie is aan déze God gelijk...? !"

Ds. M.J. Kater, Zeist

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen