Achtergrond · Rotterdam Code

Door de dramatischeoverwinningvan Fortuyn bij de raadsverkiezingenvanvier jaar geleden is in Rotterdamduidelijlc het roer omgegaan. De PvdA, diesinds jaar en dag in de Maasstadde toon aan gaf, livi/am aan de l< .ant testaan. De onveiligheid en de verpauperingvan de stad werden aangepal< t ende ailochtonenproblematieiiwerd voortaan bij haar naam genoemd. Tegen dieachtergrondmoet de onlangs afgekondigdeRotterdamCode gezienworden.

In de publieke discussie tcreeg het punt van de Nederlandse taal veel aandacht. Een van de regels in de Rotterdam Code was immers dat mensen op straat Nederlands moesten spreken. Minister Verdonk plaatste zich daar vierkant achter.Anderen vonden dat veel te ver gaan. Nu is het ook niet de bedoeling om in de toekomst boetes uit te delen v/anneer mensen in het openbaar een andere taal spreken. Het ging veeleer om het formuleren van een wenselijkheid.

In ieder geval kunnen we het er over eens zijn dat het beheersen van de Nederlandse taal van groot belang is voor de maatschappelijke integratie en de beroepsloopbaan van allochtonen.Wie de omgangstaal niet beheerst, kan geen formulieren invullen, kan geen gesprekken voeren op school en bij de dokter en komt alleen in aanmerking voor eenvoudig werk waarbij communicatie niet van belang is.

Veelal zien we dan ook dat emigranten na verloop van tijd de taal van hun oude vaderland inruilen voor die van het nieuwe. Dat geldt in ieder geval voor de jongere generatie. Kinderen en kleinkinderen van Nederlandse immigranten in Canada spreken Engels en geen Nederlands.

Niet automatisch

Toch gaat die overstap niet altijd automatisch.Wanneer er grote concentraties van immigranten zijn ontstaan, wanneer daar steeds nieuwelingen bij komen en wanneer de immigranten een afl< erige houding innemen tegen de nieuwe maatschappij, blijven ze langer vasthouden aan hun eigen taal. De mogelijkheid om tv-programma's uit het oude vaderland te ontvangen (niet voor niets zijn onze immigrantenwijken te herkennen aan de vele schotelantennes) en frequent telefoonverkeer met achtergebleven familieleden werken evenzeer in die richting.

Vandaar dat er alle reden is om huwelijken van allochtonen met mensen uit het land van herkomst tegen te gaan. Die veroorzaken dat ook in jonge gezinnen de eigen taal gangbaar blijft en dat er kinderen bij de basisschool worden afgeleverd die nauwelijks een woord Nederlands verstaan.

Overigens is er meer reden om beducht te zijn dat het Engels een steeds grotere plaats in ons land gaat innemen, dan dat we moeten vrezen dat in de grote steden Arabisch of Turks de gangbare talen gaan worden. Maar dat is een ander verhaal.

Naagdencultus

Het punt van de taal is niet het enige waarbij de Rotterdam Code doorslaat. Er is meer te noemen. Bijvoorbeeld als het gaat om de seksuele moraal. Fractieleider Ronald Sorensen van Leefbaar Rotterdam sprak van een maagdencultus die bestreden moest worden.

Nu is er op de seksuele moraal van moslims best veel kritiek te leveren. Bijvoorbeeld als het gaat om het gedwongen uithuwelijken aan verre verwanten of om de seksuele vrijheid die men in de praktijk wel aan jongens en niet aan meisjes toestaat. Maar moslims hebben toch nog enig besef van de betekenis van het huwelijk.Vandaar dat men afkerig is van de wijze waarop in onze maatschappij met seksualiteit wordt omgegaan.Terecht wil men zijn kinderen (in ieder geval zijn dochters) daarvan weghouden. Zoals wij dat ook proberen te doen.

Wanneer de Rotterdam Code vermeldt: „wij tolereren geen geweld of psychische dwang ten opzichte van vrouwen en meisjes vanwege de norm om maagd te blijven tot het huwelijk", is dat een formulering waar wel het een en ander op af te dingen is. Is dat geen norm die waardevol is en valt morele overreding en sociale druk ook onder psychische dwang?

Antillianen

Is er niet meer reden om zich zorgen te maken over de Surinaamse en vooral de Antilliaanse bevolkingsgroep die er wel een heel vrije seksuele moraal op na houdt? Waar mannen gemakkelijk hun partner in de steek laten (ook al is er inmiddels een kind geboren of op komst) om met een ander door het leven te gaan, die vaak na verloop van tijd ook weer ingeruild wordt voor een aantrekkelijker exemplaar

Juist dat is een van de oorzaken waarom Antilliaanse jongeren veelvuldig ontsporen en inmiddels probleemgroep nummer één geworden zijn. Maar dat punt wordt in de Rotterdam Code niet aangeroerd. Dat strijdt te veel met de nadruk die in onze maatschappij gelegd wordt op de keuzevrijheid van de mens, ook in deze dingen.

De Rotterdam Code is dan ook geen stuk dat we met gejuich kunnen begroeten. Er zijn de laatste jaren wel meer van dergelijke stadsregels opgesteld. In juridisch opzicht zijn ze niet bindend. Er wordt daarmee slechts onder woorden gebracht welke regels in het maatschappelijk verkeer zouden moeten gelden.

Seculiere moraal

De Rotterdamse versie gaat echter wel erg ver. Daarin wordt moslims en anderen een seculiere moraal voorgehouden. Die geldt nu eenmaal in Rotterdam (en Nederland) als normaal. Daar zullen ze zich voortaan naar moeten richten. Onmiskenbaar zitten in die Rotterdam Code allerlei dingen die waar zijn. Maar ook als het gaat om homoseksualiteit is het duidelijk dat men uitgaat van normen die de onze niet kunnen zijn. Omdat de Bijbel dat niet ziet als „een normale seksuele voorkeur". Evenzo gaat het er uiteindelijk niet om dat kinderen in het leven hun eigen keuze maken, maar dat ze een goede keuze maken. Dat is niet hetzelfde.

dr. C.S.LJanse

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen