Kort en bondig · Verantwoording

Het had een tweede hoogtepunt moeten worden in het parlementaire jaar. De absolute topper Prinsjesdag, naar oude traditie de derde dinsdag van september, en daarnaast de derde woensdag van mei, "woensdag gehaktdag". De eerste om de blik vooruit te werpen op het komende begrotingsjaar, de tweede om juist achterom te kijken naar het achterliggende jaar.

Op Prinsjesdag worden telkenmale de voornemens van het kabinet voor het komende jaar gepresenteerd. Eind jaren negentig van de vorige eeuv/ werd vastgesteld dat we in het parlement wel heel druk zijn met de behandeling er van, maar dat we eigenlijk nauwelijks stelselmatig terug kijken naar wat er na afloop van het jaar van die voornemens en dat beleid is terecht gekomen. Het moest een traditie worden, naast de derde dinsdag van september de derde woensdag in mei. Zeker, vanaf het jaar 2000 zijn de jaarverslagen per departement op de derde woensdag in mei aangeboden, mét een commentaar van de Algemene Rekenkamer In de loop der jaren is er veel verbeterd in de wijze van rapportage. Het oordeel van de Algemene Rekenkamer, dé gezaghebbende instantie op dit terrein, werd steeds gunstiger Prima natuurlijk. Maar met het kamerdebat erover werd het tot hiertoe nog niet veel. Nog lang geen hoogtepunt dus.

Vorige week woensdag kregen we de stukken, gisteren was er het debat. Althans In een eerste ronde. De jaarverslagen worden in de komende weken nog in de vaste kamercommissies besproken, waarbij wordt afgestoken naar de diepte achter en onder de cijfers, waarna een afrondend plenair debat volgt. Maar gisteren was de Kamer opnieuw in staat om zichzelf goed voor schut te zetten door er een rommelig en zwak debat van te maken.Wat een gezaghebbende gebeurtenis moet zijn, waarbij zwak presterende bewindslieden als het ware sidderend (niet voor niets: woensdag gehaktdag) voor de Kamer aanwezig zijn, verkeert zo tot het tegendeel. En dat is niet goed. Niet goed voor het aanzien van de Kamer, niet goed voor het vertrouwen dat burgers in de politiek stellen. Burgers hebben er recht op te vernemen wat met hun belastingcenten precies is gebeurd. Verantwoording is daarom een goede zaak. Het raakt ook één van de kerntaken van het parlement, te we­ ten de controletaak. Maar het moet dus écht anders. Diverse commentatoren in kranten en andere media hebben niet ten onrechte de vinger hierbij gelegd. De controletaak van het parlement mag niet worden verwaarloosd.

Verantwoordelijkheid.

Met de rechtmatigheid van de gedane overheidsuitgaven zit het heel goed. De bedrijfsvoering van de ministeries mag over de gehele linie voldoende

worden geacht. Nederland heeft op dit vlak een goede reputatie, andere landen ten voorbeeld strekkend. Daar mogen we dankbaar voor zijn. Jammer, dat het met het debat er over zo te kort schiet. Dat valt de regering niet te verwijten. Daarover moet de Kamer, naar mijn overtuiging, met zichzelf te rade gaan. De hand moet in eigen boezem. De hijgerigheid, het oneindig doorvragen naar het zoveelste cijfer achter de komma wat niet dan na diepgaand onderzoek geleverd kan worden. Dat kost de minister dus tijd en dan is het al gauw "schandalig" dat het allemaal zo lang moet duren en dat er niet meteen kan worden geantwoord. En als die gevraagde duidelijkheid dan is gegeven, gebeurt er uiteindelijk helemaal niets meer mee. Dingen wensen, soms zelfs eisen, die een wet of regel in feite onwerkbaar maken. Natuur­ lijk, in ons bestel heeft het parlement veel macht, om niet te zeggen het laatste woord over hoe een wet gaat luiden, maar enige zelfkritiek op deze en dergelijke aspecten aan de houding en het werk van de Kamer is geboden. IJver is goed, overijverigheid die leidt tot haastige spoed is dat zelden. Oppervlakkigheid leidt trouwens zelden tot gezag.

Een voorbeeld van vorige week. Er verscheen op een dag een belangrijk rapport. Precies de dag erop werd om een regeringsstandpunt gevraagd bij de regeling van werkzaamheden, die wij in de Kamer dagelijks hebben. Eigenlijk vond men het een schande dat de gevraagde reactie van de zijde van het kabinet er nog niet was.Terwijl het in de ogen van elk weldenkend mens toch billijk is dat er even tijd voor wordt genomen om tot een bezonnen oordeel te komen. De Kamer ondergraaft haar eigen positie, zeker in de beeldvorming, als een zekere redelijkheid uit het oog wordt verloren. Het beeld wordt er steeds opnieuw door bevestigd, dat er maar wat wordt aan gerommeld. De Tweede Kamer mag best op haar strepen staan, dat moet zelfs, maar moet de regering niet overvragen. In het laatste geval komt ze zichzelf vroeg of laat pijnlijk tegen. Dat is ook niet een blijk van besef van verantwoordelijkheid.

Over dat laatste gesproken. De SGPjongeren hebben de voorzitter van deTweede Kamer, mevrouw Verbeet, opgeroepen om er het haar mogelijke aan te doen de stijl van vergaderen waardig te doen blijven. In het bijzonder wordt daarbij gedacht aan het woordgebruik. Daar is inderdaad reden toe. Dat doet ons veel verdriet, vervult ons met zorg.Vloeken, slordig taalgebruik, platvloersheid in teksten en voorkomen.Wij stellen ons helemaal achter onze jongeren bij deze actie. Het parlement heeft in dit alles een voorbeeldfunctie in de richting van onze bevolking.Alleen al daarin is een voldoende motief gelegen. Dan hebben we het nog maar niet over de gevolgen die behoren te worden verbonden aan de "tien woorden" van de Wet des Heeren. Ook een kwestie van verantwoordelijkheid.

23 mei 2007

Van der Vlies

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen