Zelfreflectie

HET IS ZINVOL ZO NU EN DAN EENS VOOR DE SPIEGEL TE GAAN STAAN. NIET OM DE IJDELHEID TE STRELEN, MAAR OM JEZELF EENS RECHT IN DE OGEN TE KIJKEN. BEN IK MET DE GOEDE DINGEN BEZIG? DOE IK DE DINGEN WAAR MEE IK BEZIG BEN V\^EL ZO GOED MOGELIJK? DEZE EN DERGELIJKE VRAGEN ZIJN NUTTIG EN MOETEN VAN TIJD TOT TIJD AAN DE ORDE KOMEN. JEZELF EN JE HANDELV^IJZE ONDER KRITIEK STELLEN, ZELFREFLECTIE HEET DAT.

De Tweede Kamer is met een proces van zelfreflectie bezig.Als je niet uitkijl< t, ren je jezelf achterna van het ene naar het andere agendapunt, van het ene spoeddebat naar het andere. Zonder een kritische insteek of dat nu echt zo moet en niet anders zou kunnen en ook moeten. Het aantal spoeddebatten is heel erg toegenomen, soms we\ een paar per dag, in elk geval enkele per week. Dat lijkt nauwelijks geloofwaardig. Het gewone parlementaire werk - wetsvoorstellen, begrotingsbehandeling e.d.- wordt er door opgehouden, komt zelfs in de verdrukking. Dat kan natuurlijk niet! Het ondersteunende personeel van de diverse diensten in het Kamergebouw moeten veel extra uren draaien, soms (onvoorzien) tot diep in de nacht. Ook dat is niet dan met moeite vol te houden.

Is de Kamer ook niet veel te veel bezig met details? Moet men zich niet veel meer concentreren op de hoofdlijnen? Hoe krijgt de Kamer voldoende informatie om krachtig tegenspel te bieden tegenover bewindslieden die ter ondersteuning een beroep kunnen doen op een leger ambtenaren? V/ordt een debat niet veel te veel voorgekookt in bindende afspraken binnen de coalitie, waardoor het debat voorspelbaar wordt en nauwelijks nog burgers weet te boeien? En hoe zit het eigenlijk met de stijl van werken, van je uitdrukken en zo voort? Heeft niet een zekere verruwing toegeslagen? In willekeurige volgorde en uit de losse pols enkele herkenbare vragen die in dat proces een rol spelen.

Diverse (ervarings-)deskundigen zijn en worden geraadpleegd. Een en ander wordt breed opgezet. Het is te hopen dat er iets uit komt, zodat het gezag van het parlement in de beleving van burgers toe zal nemen en de politiek weer waar­ digheid en respect uitstraalt. Dat sluit uiteraard een debat op het scherpst van de snee niet uit. Maar nu zijn er te vaak genante situaties waar je eigenlijk niet bij wilt horen, waar je jezelf eigenlijk voor schaamt. In het aanstaande voorjaar, zo is de bedoeling, worden er bij leven en welzijn conclusies getrokken.

Nog een keer zelfreflectie

Ook binnen de fractie zijn we bezig geweest met een stuk bezinning op wat we doen en hoe we het doen en vooral met de vraag of en hoe het beter kan. Dat heeft geleid tot kleinere verschuivingen in de portefeuilleverdeling over de beleidsmedewerkers. Doelstelling was de werklast zo eerlijk mogelijk over ons kleine team te verdelen en nog meer samenhang in de taken per persoon te bevorderen.Ik wil hier nog wel eens een keer vermelden dat we gezegend zijn met een hecht team, waarbinnen een goede sfeer heerst. Daar mogen we dankbaar voor zijn. Immers, juist ook als het gaat om de principiële kanten aan ons werk, is dat van groot belang. Natuurlijk hebben we regelmatig discussies binnen de fractievergaderingen hoe de staatkundig gereformeerde beginselen in concrete situaties om toepassing vragen, maar over die beginselen zijn we het in hoge mate eens. Daarbij is een "luisterhouding" nodig bij het gezamenlijke lezen en overdenken van het Woord van God en de geschriften die daaraan op betrouwbare wijze uitleg geven, inzicht geven ook in "de strijd der geesten" en zicht geven op "de vele boosheden in de lucht". Ook mag er nu en dan verwondering zijn over "de dingen die gebeuren".

Allen die dit lezen kunnen iets voor ons doen. Allereerst de voorbede.Vervolgens de informatie vanaf het grondvlak van onze samenleving over hoe overheidsbeleid uitpakt en ervaren wordt. Het komt nog altijd voor dat deskundigen op een bepaald terrein, waarschijnlijk uit bescheidenheid, aarzelen met ons in contact te treden. Dat vinden wij eigenlijk erg jammer. Mag dit nog eens een oproep zijn?

Reflectie

Onze kinderen en kleinkinderen hebben wereldkundig gemaakt dat mijn echtgenote en ik onlangs de dag mochten beleven waarop we veertig jaren geleden in de echt verbonden zijn. Onvoorstelbaar hoe daarop is gereageerd.Wij werden er stil van. Op een zo omvangrijke reflectie durf je toch niet te rekenen? Zoveel hartelijkheid, vaak ook een persoonlijk woord, een bemoediging. Het is ons een behoefte van het hart onze dank daarover tot uitdrukking te brengen. Bovenal gaat onze dank uit naar Hem Die ons al die jaren voor en met elkaar spaarde, de nodige kracht en gezondheid gaf, ons omringde met vele weldaden zowel in moeitevolle en zorgelijke omstandigheden als ook in blijde dagen. Ziende op onszelf, dan blijft er alleen reden tot verootmoediging en verwondering over. Daar kom je nu precies alles in te kort. De Heere zij onze dankerkentenis toegebracht.

6 december 2008

Van der Vlies

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen