Concreet maken

Woensdag 25 maart was het eindelijk zo ver. De avond ervoor had men de instemming verkregen van de sociale partners, met wie een sociaal akkoord werd gesloten. ’s Morgens mochten de vakministers hun zegje doen en ’s middags kwam de minister-president het resultaat aan de tweede Kamer aanbieden. een voorspelbaar plaatje tekende zich af. De oppositie schamperde dat het maar een schamele vertoning was, niet concreet genoeg, onzekerheid omdat men zich afhankelijk had gemaakt van een nog in te wachten SER-advies, dat in het najaar komt. De coalitie sloeg zich op de borst omdat het in deze barre tijden dan toch maar was gelukt er met elkaar uit te komen.

Ook onze fractie toonde zich teleurgesteld. Zeker, plussen voor de korte termijn, maar minnen voor de langere. er wordt op korte termijn een formidabel bedrag vrijgespeeld om de economie te stimuleren, in de hoop dat “de schoorsteen weer gaat trekken”. Dat is op zichzelf positief. Maar dat extra geld moet wel een keer worden terugverdiend. De manier waarop dat gebeurt moet nog verder worden ingevuld. Belangrijke bijdrage moet komen van de geleidelijke verhoging van de AOW-gerechtigde leeftijd van 65 naar 67 jaar. Maar juist daarover houdt mevrouw Jongerius van de FNV de plannen in gijzeling, zij heeft bedongen met alternatieven te mogen en te zullen komen. Die moeten dan wel dezelfde effecten hebben voor de schatkist.

Donderdag 26 maart hadden we er in de Kamer een pittig en langdurig debat over, de klok ruim een keer rond. De negenhoofdige fractie van Geert Wilders had het al gauw gezien en nam een vrije dag, de uitkomst van het debat leverde gelukkig meer op dan een bordje “spek en bonen”.

Concreet ervaren
Vrijdag 27 maart jl., de dag erna dus, legden we als fractie een al veel eerder gepland werkbezoek af aan de regio Barendrecht. We oriënteerden ons op de voorgenomen opslag van CO2 in de bodem. We spraken er met onze partijgenoot burgemeester J. van Belzen (en zijn college) én Shell. We oriënteerden ons op de grootschalige distributiefunctie onder het havengebied van Rotterdam voor ondermeer groente en fruit met als bestemming het verre achterland van europa. We waren vriendelijk te gast bij het bedrijf van een van de gebroeders Van den Heuvel (zeg maar: thijs), we hadden ’s avonds een spreekbeurt voor Ridderkerk e.o. er was ook een bijeenkomst geregeld op de zeventiende verdieping van het torencomplex op de Kop van Zuid, te gast bij het havenbedrijf van Rotterdam, met een fascinerend uitzicht op onze wereldhaven. We spraken er met vertegenwoordigers uit de wereld van het transport te land en te water. een ongemeen boeiend relaas, waarin de gevolgen van de economische crisis scherp en pijnlijk naar voren kwamen. Grote zorgen voor veel bedrijven, hopelijk voor tijdelijk. Onze reactie was dat deze verhalen, waarin bleek hoe de crisis heel concreet wordt ervaren, eigenlijk een dag te laat kwamen. Nochtans hopen we er in de vele vervolgdiscussies, die er ongetwijfeld zullen komen, onze winst mee te doen. De stem uit en van de praktijk werpt een leerzaam licht op wat er concreet speelt. Nuttige ontmoetingen dus!

Concreet worden
Veel burgers maken zich zorgen over de gevolgen van de economische crisis. Wat gaat het betekenen voor je eigen baan, je inkomen, je pensioen? Zal de woningmarkt voor mij op tijd van slot zijn? Deze en dergelijke vragen spelen bij velen door het hoofd. Helemaal te begrijpen. Het moet maar eens concreet worden, je persoonlijk gaan raken. toch dient er nog voor iets anders aandacht te zijn. Het inzicht bestaat dat de economische crisis samenhangt mét, mogelijk zelfs is veroorzaakt dóór een morele crisis. Hebzucht en begeerte, luxe en welvaart, hebben ons gedreven tot het nemen van (te) grote risico’s. We zullen dus een flinke stap terug moeten doen. Zijn we echter niet veel te veel verwend om ons daarnaar zonder opstandigheid te voegen? Dat zou wel eens kunnen blijken. Aan dit morele aspect van de crisis zitten lessen vast die óók concreet moeten worden.

Mevrouw Halsema van GroenLinks kwam in het debat over het “crisispakket” met een boekje op de proppen met daarin tegendraadse meningen over de crisis. De titel is: Bidden is niet genoeg. Mijn eerste reflex was: inderdaad “bidt én werkt”. Maar wel in dié volgorde! We hebben in het debat de kanttekening gemaakt – waarschuwend en opwekkend bedoeld – dat in elk geval werken zónder bidden leidt tot diepe teleurstellingen. Dat geldt niet alleen collega’s die denken wel zonder bidden te kunnen, maar ook en zelfs in de eerste plaats onszelf. Kijk, als dat concreet wordt en gaat wegen, past ons teméér verootmoediging!


6 april 2009

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen