Irans nucleaire klok tikt door

Hoe kon dat gebeuren? Op deze vraag gaf de Israëlische expert Ephraim Asculai eind januari een helder antwoord. Iran kon zijn nucleaire activiteiten ook in 2009 ongehinderd voortzetten door een combinatie van externe (!) factoren:

• de verkiezing van een nieuwe Amerikaanse president die “engagement” de enige weg acht voor het oplossen van conflicten;
• de jarenlange onwil van het Internationaal Atoomagentschap te Wenen om Irans ultieme nucleaire doel (wapenmacht) te erkennen;
• het rapport van de Amerikaanse inlichtingendiensten van 2007 dat een stopzetting van Iraans militaire atoomprogramma suggereerde;
• de tegenzin van de VS om een leidende rol te spelen in de internationale confrontatie met Iran waarbij het aan de
EU-3 (Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland) werd overgelaten teheran via onderhandelingen van zijn huidige nucleaire activiteiten af te brengen, een volkomen vruchteloze onderneming tot op heden;
• de averechtse opstelling van China en Rusland in de Veiligheidsraad van de VN met als resultante geen effectief sanctieregime contra Iran;
• het Improductieve voorstel om de voorraad van Irans laag verrijkte uranium buitenslands (Rusland en Frankrijk) verder te verrijken naar een middenniveau waarna terugkeer naar het land van herkomst plaatsheeft.

Zorgelijk
Hiermee is de zorgelijke situatie begin 2010 getekend, aldus dr. ephraim Asculai: De Iraniërs gaan onverdroten verder met de verrijking van uranium, de VS aarzelen en in het (Verre) Oosten schijnt men “quite happy” te zijn met deze toestand. Zeker, het Witte Huis had president Ahmadinejad een termijn gesteld om zijn nucleaire pad te verlaten, eind 2009, maar die is probleemloos voor het Iraanse regime verstreken. Scherpe observatie van Asculai: blijkbaar heeft de Amerikaanse regering geen noodplan voor deze tegenvaller of zij voert dat niet uit… Zo tikt de nucleaire klok door en is actie dringend geboden, wil Iran nog worden afgehouden van zijn atomaire doel.

Actie?
Actie? Welke dan? De afkondiging van strenge sancties, klinkt het van westerse zijde. en die zouden hoofdzakelijk de betrokkenen bij het Iraanse nucleaire programma moeten treffen, de Iraanse Revolutionaire Garde voorop. Want laat vooral de gewone man in de Islamitische Republiek niet de dupe worden. Die heeft het immers al zwaar genoeg onder het repressieve bewind van het tweetal Khamenei (Opperste Leider) en Ahmadinejad (regeringsleider). Deze intentie is eerzaam, maar nagenoeg onmogelijk, stelt Asculai: “Het is bijzonder lastig effectieve sancties te bedenken die slechts de Revolutionaire Garde zouden raken.” een tegenwerping die hout snijdt gezien de enorme verwevenheid van tal van Iraanse economische sectoren met het wijdvertakte apparaat van de Revolutionaire Garde. Werkelijk een staat in de staat. Niet voor niets de keiharde ruggengraat van de ayatollahdespotie.

Sancties
De enige sancties die Iran nog kunnen doen inbinden, zijn de sancties die ook tegen het Irak van Saddam Hoessein zijn aangewend, suggereert de Israëlische analist. en die strafmaatregelen komen neer op een algeheel exportverbod naar Iran met uitzondering van voedsel, medicijnen en andere humanitaire hulp, indien noodzakelijk. Maatregelen die pas zullen worden ingetrokken wanneer Iran zijn uraniumverrijking stillegt en zich volledig onderwerpt aan de voorgeschreven inspecties van het Internationaal Atoomagentschap. Stel dat de Veiligheidsraad deze straffe sancties blokkeert? Dan moeten de VS het voortouw nemen en daarbij zoveel mogelijk “vrienden” mobiliseren, meekrijgen, poneert Asculai. eerlijk gezegd zal dat bepaald niet meevallen. Daarvoor zijn de commerciële contacten tussen diverse EU-lidstaten en Iran te nauw. Kortom, dat gaat veel geld kosten aan westerse zijde. En wat weegt dan het zwaarst?!

Militaire actie
Stel: strenge sancties lukken niet. In dat geval kan Iran alleen worden afgehouden van de rang van atoommogendheid door militaire actie tegen zijn nucleaire installaties. een gevaarvolle én onzekere route, weten de Israëlische insiders. Zij houden serieus rekening met een Iraanse militaire reactie. Bovendien zullen de Iraniërs de geleden schade aan hun nucleaire project binnen enkele jaren hebben hersteld en zijn we terug bij af. Een vicieuze cirkel dus. Conclusie: als strenge sancties, noch militair optreden worden toegepast respectievelijk falen, dan zal de wereld zich binnen luttele jaren geplaatst zien voor een nucleair Iran, dat onvermijdelijk zijn plannen voor regionale hegemonie zal uitvoeren. Ephraim Asculai voorziet in deze constellatie een ware machtsverschuiving in de regio, mogelijk nieuwe oorlogen, mogelijk een compleet verlies van de Amerikaanse hegemonie in de Perzische Golf en op mondiaal vlak onherstelbare schade aan het internationale non-proliferatie regime (verspreiding van kernwapens). Een schrikbeeld dat almeer in zich komt, resumeert deze Israëlische expert volkomen terecht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen