Dank en verwondering

Ik denk aan alle hartelijke woorden van de partijvoorzitter ds. A. van Heteren, die de bijeenkomst opende en de toon zette met zijn overdenking over Richteren 6:14; aan wat mijn vriend en opvolger Van der Staaij onder het kopje “de les van Bas” te berde bracht; aan de duiding die de heer Kolijn gaf aan mijn plaats in de partij in al die jaren. Ik denk aan de stortvloed aan schriftelijke en mondelinge groeten, herinneringen en wensen van zeer velen, ons wel of niet eens persoonlijk bekend, die ons bereikte. Fijnzinnige signalen die mij – ik erken het eerlijk – tot ontroering, dank en verwondering brachten. Ik denk aan de hartelijkheid en waardering die ik opnieuw ondervond van de zijde van de SGP-jongeren. Ik denk aan de complete verrassing die ons Wetenschappelijk Instituut ons bezorgde in het mij overhandigde eerste exemplaar van de bundeling van alle partijredes die ik mocht houden. Wat een kloek boek. Ik denk ook aan de fietsen die mijn vrouw en ik van u kregen, aan de cadeaus voor onze kinderen. Hartelijk dank.

Wat mij ook bijzonder goed heeft gedaan, is dat de hele breedte van onze gezindte zich wilde vertegenwoordigen. Moderamina van diverse Protestantse kerken, deputaatschappen bij de Hoge Overheid van Gereformeerde Gemeenten (in Nederland), de meeste, zo niet alle organisaties en verbanden binnen onze gezindte. In stilte heb ik er een bevestiging in gezien dat men de christelijke politiek, waaraan ik een bescheiden bijdrage heb proberen te leveren, van betekenis vindt. Dat stemt tot dankbaarheid. Laat er ook in de toekomst een hoge mate van verbondenheid en meeleven blijven. We zullen elkaar hard nodig hebben. Ook alle politieke partijen gaven blijk van waardering, in persoonlijke aanwezigheid of schriftelijk.

In mijn dankwoord zaterdag jl. heb ik op zijn minst déze fout gemaakt, dat ik naast de parlementariërs uit Eerste en Tweede Kamer, niet ook die van het Europarlement heb genoemd. Het gaat om de vrienden Van der Waal en Belder. Dat spijt mij echt. Daarom hecht ik er aan dat hier te herstellen. Ook hen had ik uitdrukkelijk in mijn woorden van vriendschap en waardering willen betrekken. De emotie van het ogenblik van afscheid nemen heeft mij deze aantekening op mijn spiekbriefje over het hoofd doen zien.

Kort en goed, u hebt ons een onvergetelijke middag ten afscheid bezorgd. Hartelijk dank aan u allen, in het bijzonder ook aan de fractiemedewerkers en aan onze mensen op het SGP-bureau die hieraan hebben gewerkt. Vanzelfsprekend hopen we elkaar nog regelmatig te mogen ontmoeten in partijverband, maar, zoals iemand dat treffend en terecht zei: het zal anders zijn. Dat moet, ik beken het eerlijk, nog wel wennen.

Verwondering
Verwondering, dat is wat over blijft. De complimenten waren de hele week, ja in de laatste weken niet van de lucht. Natuurlijk waarderen we dat op zichzelf. Maar er zit ook een kant aan die we niet over het hoofd mogen zien. Dát namelijk, is het allervoornaamste. Dat is ten diepste het enige wat telt. Wat heb je, dat je niet hebt ontvangen? Een bekend woord van de apostel Paulus. Wat hebben we ermee gedaan, wat hebben we ervan terechtgebracht? Hebben we ooit en eerlijk de eer van God bedoeld? Of waren we toch vooral met onszelf bezig? er blijft slechts schuld over. Wie het vatten kan, die vatte het. Mij past alleen verootmoediging. Aan de Heere God komt de dank alleen toe! Hij gaf gezondheid en kracht. Hij maakte niet beschaamd. er is reden te over om Hém te prijzen om al Zijn trouw en goedheid.

Het eerste wat ik gisteren na een enerverende week vol loftuitingen aan mijn adres las in het boek dat ik onderhanden heb, namelijk “Verborgen omgang”, een onderzoek van mijn studievriend dr. A. de Reuver naar sporen van spiritualiteit in Middeleeuwen en Nadere Reformatie, is het volgende (op pagina 143): “Vandaag belijden we onze zonden, maar morgen vallen we weer in hetzelfde kwaad. Daarom moeten we ons maar nooit iets verbeelden. Laat een christenmens liever de minste zijn van allen, niet alleen ten overstaan van God, maar ook van ‘de luyden in sijn gilde/ in het collegie daer hy sit/ by allen daer hy mede handelt ende ommegaet’. Wie zichzelf werkelijk de grootste zondaar weet voor God, die wordt mild voor een ander. Zo iemand zal meer ontsteld zijn over de geringste zonde die hij zelf begaat dan over de ‘grootste faute’ die zijn naaste maakt.” Dit vindt W. Teellinck – deze predikant uit de zeventiende eeuw wordt door De Reuver geciteerd, een ‘seer schoon poinct der verootmoedinge’. Zo kwam ik weer met beide benen op de grond. Een hartelijke groet uit Maartensdijk, in blijvende verbondenheid.

Een bijzondere partij, die SGP, dat is het! Maar daar bovenuit: Soli Deo Gloria.

21 juni 2010

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen