Een tijdsbeeld

Het gaat hier niet slechts om onze eeuwige toekomst, maar Paulus spreekt in de tegenwoordige tijd, wat nu van de hemel geopenbaard wordt. En wat is dat? De toorn van God. Dat is zijn rechtvaardige en heilige afkeer van alles wat strijdig is met zijn geboden. Die brandende afkeer wordt nu al duidelijk, door wat Hij uitvoert volgens Zijn bedreigingen. Dat blijkt in Zijn daden, Zijn oordelen.

In bewogenheid met de mensen in de smeltkroes van het heidendom wil de Godsgezant daartegenover het evangelie voorhouden, als een kracht van God tot hun behoud. een geweldige wederbarende en reddende kracht. Deze redding in Christus Jezus is ons allen zo nodig, door de krachtige toepassing en toerekening van Christus’ borggerechtigheid, uit louter genade. Voordat de Romeinenbrief over de rijkdom van dit evangelie verder spreekt, wordt het nachtleven buiten God en zonder wedergeboorte en deze gerechtigheid getekend. Paulus weet waarover hij schrijft: wat hij alom gezien heeft onder de heidenen, wat hij ervaren heeft gedurende zijn drie zendingsreizen in de lege vormendienst van de joden. Zo heel concreet wijst hij de zonden aan. Lees de lange lijst met 22 ongerechtigheden maar (29-31). Laten we toch nooit algemeen over de zonde spreken; daar is ze te ernstig voor. Gód neemt ze zo ernstig en Hij maakt zonde tot zonde, opdat genade in Immanuël ook echte genade zal worden. tot onze verootmoediging en tot verheerlijking van de Middelaar en Zijn rechtvaardigheid.

De waarheid ten onder houden
En waarover gaat het dan? Over het feit, dat dé mensen, de heidenen zonder de Woordopenbaring en de kerkmensen met de Schriftopenbaring, de waarheid in ongerechtigheid ten onder houden. Dus zelfs de heidenen hebben iets van de kennis van God (19, 20), besef van Zijn eeuwige kracht en goddelijkheid. Laat staan wij, die onder het evangelie leven. Niemand kan zeggen, zelfs de (moderne) heidenen niet, dat ze van niets geweten hebben, als het gaat om de Schepper. Als het gaat om Zijn grenzen tussen goed en kwaad. Niemand is te verontschuldigen. Want wat doet het mensdom met die ‘waarheid’? Die houden we in ongerechtigheid ten onder. Zoals een kind dat probeert een bal steeds dieper onder water te houden, terwijl die bal omhoog wil, zo zijn we heel actief bezig, omdat wat naar omhoog wil naar beneden te drukken. Heel bewust. Door over ons geweten heen te leven, door God te verdringen en te vergeten. Door zelfs te proberen Hem te vervangen, want een mens moet toch wat hebben, om zijn hart en leven aan te geven. Hoe wijs een mens ook schijnt, in zijn dwaasheid bedenkt en maakt hij eigen goden, in allerlei vorm, antiek of modern.

Drie keer overgeven
Dáárover blijkt het brandend ongenoegen van de hemel. Hoe? Dat staat er drie keer. In vers 24, 26 en 28 lezen we het aangrijpende woord ‘overgeven’. Gods toorn blijkt van de hemel, doordat de Heere overgeeft. Naar Zijn rechtvaardig oordeel geeft Hij over tot onreinheid (24), tot zedeloze praktijken (26) en onbetamelijkheden (28). Gods toorn blijkt over het onteren van Hem: Hij geeft over tot het onteren van zichzelf, van het eigen lichaam en van de naaste. Het vervangen van God blijkt in het vervangen van Gods goede scheppingsinzettingen zoals het huwelijk en de vorming van een gezin. We vervangen God en we vervangen naar eigen begeerten het huwelijk, de partner, de man voor vrouw en de vrouw voor man. Geestelijke hoererij blijkt in lichamelijke hoererij. Dat is allerlei vorm van seksualiteit die God verbiedt. Afgoderij en hoererij horen bij elkaar. Paulus benoemt die beide heel duidelijk als een uiting van Gods overgeven: als je je dan niet wilt laten gezeggen, ga dan maar voort op dit heilloze pad! Doe dan maar wat je wilt….
De remmen los, de helling af. Niet dat dit de enige zonden zijn. Lees het einde van dit hoofdstuk en het vervolg in hoofdstuk 2: ‘Daarom zijt gij niet te verontschuldigen, o mens, wie gij zijt, …(2:1a)’. Wee, als de Heere de teugels van het briesende paard gaat overgeven…. De heilzame teugels van Zijn geboden, van Zijn ordeningen en inzettingen. Dat geldt in ons persoonlijk leven, maar ook kerkelijk en maatschappelijk. Let dan toch op deze twee fundamentele zonden, die het los-van God leven kenmerken. Let dan toch op het proces van verdringen, vervangen, verontreinigen. In de samenhang en in de onomkeerbare ontwikkeling. er is maar één middel tot behoud. Dat is het evangelie van God, de kracht Gods tot zaligheid, die van het begin tot het eind een zaak is van het geschonken en geoefende geloof in Christus Jezus. Het evangelie waarin de rechtvaardigheid Gods geopenbaard wordt, ook nu de toorn Gods zo duidelijk geopenbaard wordt. Vlied toch deze toorn, terwijl de verzoenende en vernieuwende gerechtigheid van de Zaligmaker nog wordt gepredikt. In een verworden samenleving die wordt overgegeven naar eigen begeerten…. Dat hebben wij immers verdiend! Gaat toch niet door, terwijl de toorn geopenbaard wordt van de hemel. Wee als we het recht van God kennen en Hem toch niet verheerlijken. Of is uw mond al gestopt? Dan zal de kracht Gods blijken in het schenken en oefenen van de geloofsgenade: want de rechtvaardige door het geloof zal leven! Leven en niet sterven. Dat zegt ‘de Schepper Die te prijzen is in der eeuwigheid. Amen (25b)’.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen