Vol op het orgel

Dat viel dus vies tegen. Wat organist Geert op Ground Zero in New York liet horen, was niet meer dan het bekende liedje op de wijs van: “Waar de blanke top der kruinen…” Wát je ook van zijn concert kon zeggen, niet dat hij een stuk had gespeeld waarmee hij de zaal op stelten zette. Integendeel, ze hadden net zo goed een oude lp of cd op kunnen zetten. en dus zaten ome Job, tante Femke, neefje André en de kleine Alexander er op de late zaterdagavond wat beteuterd bij. Ze kauwden nog wat na op de harde cashewnootjes en zure bommen die al de hele avond op de salontafel stonden, en daarna zei Ome Job: “Laten we maar naar bed gaan. We kunnen onze paarse of rode droom wel vergeten…”

De teleurstelling in de linkse kerk was goed af te lezen aan de twitterberichtjes die de ‘gelovigen’ de wereld instuurden. Ome Job zei “Wilders wel eens steviger te hebben gehoord.” tante Femke nam een slok van haar zuringthee, en tikte: “Nu ja, daar zullen ze in NYC nog lang over na praten. Ik ga zappen. Fijne avond.” Femke’s grote zus, Ineke van Gent, had óók op meer gehoopt: “Slappen teksten voor Geert zijn doen. Hij wil regeren en nu niet provoceren. Kans op knetterrechts neemt toe.” en SP’ster Renske Leijten twitterde: “Ik ben al zo aan Wilders’ retoriek gewend dat ik vanavond niets nieuws heb gehoord.”

Ook ‘onze’ Elbert Dijkgraaf mengde zich in het twitterkoor. In één zinnetje vatte hij het chagrijn van ‘links’ samen: “Bijzonder dat mensen teleurgesteld zijn als iemand niet zegt wat ze daarvoor veroordeelden…”

List
Er is een tijd geweest dat informa teurs allerlei listen bedachten om al te nieuwsgierige vertegenwoordigers van de koningin der aarde (de pers) om de tuin te leiden. Journalisten concludeerden toentertijd meer uit het gaan en staan van een (in)formateur dan uit wat hij zei. Dus moest er wel eens wat geschipperd worden met de waarheid.

Een der listigste formateurs die Nederland ooit gekend heeft was mr. J.H. van Schaik, een vooraanstaand man in de Katholieke Volkspartij. Van Schaik bedacht allerlei trucjes om ‘de pers’ op het verkeerde been te zetten.

In 1948 werd hij tot formeren geroepen nadat de verkiezings uitslag een duidelijke ‘ruk naar rechts’ te zien had gegeven. Politieke smaakmakers leidden daaruit af dat nu óók de VVD bij de formatie zou worden betrokken. Dat klopte, maar de onderhandelingen met de liberalen gebeurden in het diepste geheim.

Belangrijkste liberale kandidaat voor een ministerspost was VVD-baas mr. Dirk Uipko Stikker. Deze werd tot zijn niet geringe verbazing door de formateur opgebeld met de mededeling dat hij op 1 augustus zijn opwachting moest maken ten huize van CHU-kamerlid freule Wttewaall van Stoet wegen, die vlak om de hoek van Van Schaik in de Laan van Meer dervoort woonde. Om alle argwaan de kop in te drukken verzon Van Schaik de smoes dat de freule die dag ja rig was. Onder het mom van een verjaardagsvisite zouden de onderhandelaars elkaar dan bij de CH-politica ontmoeten.

Anjers
Zo gezegd, zo gedaan. Stikker meldde zich op het afgesproken tijdstip bij de freule op Laan van Meerdervoort 13, en tien minuten later stonden de heer en mevrouw Van Schaik op de stoep. Compleet met een bos anjers voor “de jarige”. eenmaal verwelkomd werden de beide heren niet getrakteerd op appelgebak of tompoezen, maar op de Grondwet, twee blocnotes, een doos sigaren en een kop koffie.

een attent ver slag gever van Het Vrije Volk die Stikker en het echtpaar Van Schaik het huis van de freule binnen had zien gaan vertrouwde het zaakje niet. Hij belde de freule op met een de vraag: “Freule, mag ik u even komen opzoeken?” “Nee”, antwoordde de verbouwereerde jonkvrouwe, “ik heb bezoek voor mijn verjaardag.” Maar de argwanende redacteur van Het Vrije Volk bleek niet voor één gat te vangen. In het politieke naslagwerk ‘Parlement en Kiezer’ had hij ontdekt dat de freule niet op de eerste augustus, maar op een eerste januari het levenslicht had gezien. “U bent helemaal niet jarig” antwoordde het Vrije Volk dan ook, “dat hebben wij net opgezocht.”

Bijna was de opzet mislukt, maar het vernuft van de freule red de de formatie. toen ze de volgende dag aange scho ten werd door een andere verslaggever zette zij journalis tiek Nederland op het verkeerde been met de opmerking: “Waarom denkt u er niet aan dat Van Schaik mij kan vragen als minister?” Het journaille trap te erin: “O, freule, wat zou het enig zijn als u de eerste vrouwelijke minister werd!”

Twee weken later werd het nieuwe kabinet gepresenteerd. De nieuwe minister van Buitenlandse Zaken was VVD’er Stikker. Doch hoe goed de verslagge vers ook tuurden, tussen alle heren was niet één vrouw te
ontdekken...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen