Ouwehands Dierenpark

Ik kom daar op omdat ik laatst in mijn boekenkast een oud en al belegen exemplaar tegenkwam van een beschrijving van de hier te lande verblijf houdende diersoorten. Al bladerend stuitte ik op een beschrijving van een wel heel bijzonder dier. Ik citeer:

“Politiek dier (homo politicus), 1.50-2.00 m. Houdt zich bij voorkeur op in rokerige zaaltjes en smalle wandelgangen in de omgeving van Den Haag. Tijdens de verkiezingstijd ook vrij algemeen verspreid over het land, soms in grote zwermen. Zowel overdag als ‘s nachts zeer actief. Kleur variërend van diep zwart tot vuurrood. Voedt zich met stapels papier en liters koffie. Zijn roep, hoewel niet altijd even helder, klinkt het hele jaar door.”

Politiek, het bovenstaande moge daarvan genoegzaam getuigen, is al lang geen mensenwerk meer. en inderdaad, toen ik wat zat te bladeren in dit schitterend uitgevoerde foliant, moest ik erkennen dat ik op mijn dierbare werkplek omringd wordt door vogels van diverse pluimage die hier dagelijks rondscharrelen. en als je ogen ervoor opengaan, zie je dat parlementaire persmuskieten al jaren verslag doen van koehandel en struisvogelpolitiek. Ze zijn er als de kippen bij als een kamerlid zijn zoveelste bok schiet of de aap na lang wachten eindelijk uit ‘s ministers mouw komt gekropen. Overigens: soms vervelen ze zich stierlijk als er urenlang over koetjes en kalfjes wordt gedelibereerd.

Voor biologen, zo las ik in mijn kostbare bezit, is de Tweede Kamer een bijzonder interessant observatieterrein. In de afgelopen jaren waren bezoekers en onderzoekers getuige van onder andere vreemde snoeshanen, een gladde teckel en een taai reptiel, ongelikte beren, ontelbare kippen zonder kop, legio dooie mussen, melkkoeien, heilige koeien, waarvan enkele met gouden hoorns, schapen met vijf poten, paarden achter de wagen, witte raven en sluwe vossen, aangeschoten wild, gevaarlijke walrussen, magere speenvarkens, driftkikkers, haantjes de voorste, een leerzame mammoet, en zowaar enkele heuse kamerolifantjes.

Eén dier is ooit de toegang tot het Kamergebouw ontzegd. Hoe ongeloofwaardig het ook moge klinken, dat was de ezel. een kamerlid van de PvdA was van zins de toenmalige minister van Landbouw twee vragen voor te leggen: Vraag 1: Kan de minister mededelen in hoeverre een bericht in de Volkskrant dat er ezeltjes in de smokkelhandel met België zijn gesignaleerd, op waarneembare feiten berust? en 2: Is de minister bereid aan te geven waarop wordt gebaseerd, dat er in ons land werkelijk nog geen ezels genoeg zijn? De ezels kwamen nooit verder dan de voorzitter, die de vragen beleefd doch dringend de deur wees.

Volksvertegenwoordigers moeten tegenwoordig aan vele eisen voldoen. Kunnen vechten als kemphanen, weten hoe een koe een haas vangt, twee vliegen in één klap slaan, de kat de boom uitkijken en dan de bel aanbinden, soms poeslief zijn, de draak steken en knuppels in het hoenderhok gooien. Wat ze vooral niet moeten doen is muggen ziften, spinnijdig worden, op ieder slakje zout leggen, als een kameleon van kleur verschieten, met een tang op een varken slaan en zich muisstil houden.

Wat slechts weinigen weten: sinds 1840 bood de Kamer onderdak aan tientallen verschillende diersoorten. De tweede Kamer herbergde een uil, een koekoek, een veldhoen, een haas en een baars, een beer, een wezel, een wolf, een leeuw, een snoek, een mol, een kat, een pad, een bot, een mees en een kievit, zowaar een stokvis, een ram, een vink, een hengst, een kwak, een kalf en een eland. In meervoud zijn gesignaleerd vossen ooien, vliegen en bevers. Nu zitten er in de tweede Kamer een kuiken (bij de PvdA natuurlijk), een koolmees (die kwettert voor D66) en een steur (VVD).

Twee Binnenhofse beesten werden wereldberoemd in Den Haag. De stier van Braat en het paard van Schimmelpenninck. eerstgenoemd dier verwierf vermaardheid toen “boer Braat”, de vertegenwoordigers van de vooroorlogse Boerenpartij, verklaarde een collega te hebben die “melk weet te winnen van tien koeien en een stier”. Bij navraag bleek de melkgevende stier niet meer te zijn dan het voortbrengsel van een verspreking. De “stier van Braat” leeft echter voort in de parlementaire herinnering.

Het paard van Schimmelpenninck bestond echt. Het was, zo werd beweerd, wijzer dan zijn bezitter. Vlak voor de uiterst nipte stemming in de Kamer over de Leerplichtwet wierp het paard graaf Schimmelpenninck uit het zadel. Daardoor moest de geachte afgevaardigde, die bekend stond als een fervent tegenstander van de leerplicht, verstek laten gaan. Het gevolg was dat de omstreden wet werd aangenomen met 50 stemmen voor en 49 stemmen tegen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen