Bezinning op de koers

In het decembernummer van cv•koers toonde hij zich zelfbewuster en politieker dan ooit. Althans volgens degene die hem toen interviewde. Nu moet een politiek leider, zolang hij nog in functie is, altijd uitstralen dat hij zijn werk met veel enthousiasme doet en dat hij er voor de volle honderd procent voor gaat. Ook al twijfelt hij inmiddels over de voortzetting van zijn politieke carrière en is vanwege de kritiek die hij uit eigen gelederen krijgt, het politieke werk voor hem allang niet leuk meer.

Vierde leider

Met Slob treedt in de nog betrekkelijk korte geschiedenis van de Christen- Unie de vierde politieke leider aan. Bij de start in 2001 begon men met Van Dijke, de vroegere voorzitter van de RPF-fractie. In 2002 werd Veling lijstaanvoerder. Zijn leiderschap was voor hem en de partij maar een korte vreugd. Het jaar daarop werd hij vervangen door Rouvoet. Die hield het acht jaar vol. Maar nu is ook de periode-Rouvoet voorbij. Politici slijten tegenwoordig sneller dan vroeger. Ook in een partij als de ChristenUnie. Zetelverlies bij de verkiezingen is algauw reden om voor een nieuw gezicht te kiezen. En politici zien de politiek minder als levensroeping, dan als een interessante tussenfase in hun carrière. Nu is Rouvoet zo’n 25 jaar in de politiek werkzaam geweest in verschillende functies, variërend van fractiemedewerker tot minister. Hoger kan een politicus van de ChristenUnie niet komen. Bovendien houden oud-ministers het in de Tweede Kamer vaak niet lang uit. Maar Rouvoet heeft zich vorig jaar natuurlijk wel kandidaat gesteld voor een Kamerzetel en daarmee bij zijn kiezers verwachtingen gewekt. Kiezersbedrog is hier wel een zwaar woord, maar echt netjes is deze gang van zaken nu ook weer niet.

Interne bezinning

Het vertrek van Rouvoet valt samen met een bezinning op de koers van de ChristenUnie. Met vijf zetels staat de partij nu op hetzelfde niveau als toen zij begon. Het GPV bracht destijds twee zetels in en de RPF drie. De verwachte aantrekkingskracht van de nieuwe partij is achterwege gebleven. In 2006 trok de ChristenUnie veel nieuwe kiezers, maar die liepen vier jaar later weer net zo gemakkelijk weg.

Het openstellen van de partij voor rooms-katholieken leverde tot dusver geen nieuwe kiezersbasis op. Daarentegen is de positie van de partij in vroegere bolwerken als Bunschoten-Spakenburg zwakker geworden. De keuze voor de ChristenUnie of voor een andere christelijke partij is daar minder vanzelfsprekend dan voorheen. Er is in de achterban van de ChristenUnie duidelijk sprake van een principiële slijtage.

Links imago

Daarbij komt dat de partij de afgelopen jaren nogal een links imago heeft gekregen. Bij een belangrijk deel van de kiezers, althans de traditionele GPV’ers en RPF’ers, is dat verkeerd gevallen. In de tijd van Schutte en Leerling werden duidelijk andere tonen aangeslagen. Aan dat linkse imago heeft men zelf bijgedragen door in een coalitie met de PvdA te stappen, door zich fel af te zetten tegen het kabinet-Rutte en de PVV en door zich voortdurend te presenteren als een christelijk-sociale partij. Kort voor de Statenverkiezingen ondertekende de ChristenUnie samen met de PvdA, de SP en GroenLinks een manifest tegen bezuinigingen aan de onderkant van de arbeidsmarkt. In een bijdrage op de opiniepagina van het RD liet de directeur van het partijbureau van de ChristenUnie blijken dat hij dat uit tactisch oogpunt onverstandig vond. Deze ontwikkeling doet denken aan de nadagen van de ARP, toen velen in die partij zich als de natuurlijke bondgenoot van de PvdA presenteerden. Die linkse koers ging meestal gepaard met het loslaten van de traditionele standpunten ten aanzien van bijvoorbeeld de zondag. Inmiddels wil de ChristenUnie dat linkse imago toch wat bijstellen. De uitdrukking christelijk-sociaal moet niet te vaak gebruikt worden.

Herkenbaar karakter

Volgens de commissie-Schipper, die ingesteld was om het zetelverlies bij de Kamerverkiezingen van vorig jaar te evalueren, is de ChristenUnie haar herkenbare karakter als christelijke partij kwijtgeraakt. Dat is natuurlijk wel een cruciaal punt. Een christelijke partij moet herkenbaar zijn aan programmapunten die direct uit haar religieuze identiteit voortvloeien. Dat is, om in marketingtermen te spreken, haar unique selling point. Haar kiezers werft zij primair op die basis. Wie verschrikkelijk voor duurzaamheid is kan op GroenLinks stemmen, wie erg voor dieren is kan uitwijken naar de Partij voor de Dieren. Wie de rol van de overheid wil inperken ten gunste van de markt, kan bij de VVD terecht en wie het omgekeerde wil kan voor de PvdA of de SP kiezen. Uiteraard moeten het milieu en de dreigende uitputting van de grondstoffenvoorraden de aandacht hebben, moet onnodig dierenleed worden voorkomen en moeten we de rol van overheid en markt kritisch bezien. En zo zijn er nog veel meer dingen te noemen die in politiek opzicht nuttig, nodig of zelfs onmisbaar zijn. Die mag je als christelijke partij zeker niet verwaarlozen. Maar je imago en belangrijker nog je dagelijks bezig zijn in de politieke arena moet duidelijk ingegeven zijn door je specifiek christelijke overtuiging. De Bijbel laat ons zien wat goed is en wat kwaad. Goed en kwaad niet alleen voor christenen, maar voor alle mensen. Gods geboden dienen daarom bepalend te zijn voor het optreden van de overheid. Dat gegeven is wezenlijk voor de christelijke politiek.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen