Het noodgeschrei van een zondaar

Zwaard

De levendmakende kracht van Gods Woord zal de geestelijk dode zondaar alleen dán gevoelen wanneer het aan zijn hart wordt toegepast door Gods Geest. In Zijn hand is dit Woord een zwaard dat “scherpsnijdender dan enig tweesnijdend zwaard” is. Onze kanttekenaren geven bij deze woorden een inhoudsvolle verklaring die we u niet willen onthouden: “Het Griekse woord betekent eigenlijk een zwaard dat twee monden heeft, en van twee zijden bijt of snijdt (…). Waardoor bij gelijkenis te kennen gegeven wordt, dat Gods Woord aan de ene zijde de harten verslaat door de overtuiging der zonden en straffen die de mens heeft verdiend, en aan de andere zijde de harten zuivert, en de kwade begeerlijkheden doodt, om voor Christus voortaan te leven.”

Allen die in waarheid door de Heere des oogstes in Zijn wijngaard zijn uitgestoten, hebben dit zwaard des Geestes op deze wijze te hanteren. Zij hebben door Gods genade hun hoorders met een bewogen hart de dood in de eerste Adam en het leven in de tweede Adam voor ogen te stellen. Het eerste dient altijd aan het tweede vooraf te gaan. Zo heeft de apostel Petrus op de Pinksterdag dit zwaard des Geestes mogen hanteren. Zijn prediking droeg een ontdekkend karakter. Hij heeft het zijn hoorders onomwonden doen weten waaraan zij zich schuldig hadden gemaakt, namelijk aan de dood van de Heere der heerlijkheid. Gij hebt Hem genomen en door de handen der onrechtvaardigen aan het kruis gehecht en gedood. Gij hebt deze Jezus gekruisigd, zo horen we de apostel zeggen.

Dit zwaard legt de binnenste schuilhoeken des harten bloot en ontdekt wat verborgen is! Waar dit ontdekkende en ontblotende element in de prediking wordt gemist, komt er veelal gemoedelijkheid voor in de plaats. Dan worden de hoorders opgebouwd buiten het enige Fundament der zaligheid om. O, dat we toch bewaard mochten worden voor zulk een vreselijke zelf- en zielsmisleiding, opdat we niet met een leugen in de rechterhand voor Gods rechterstoel zullen verschijnen. Zoek toch zulk een prediking zoals Petrus brengen mocht. Petrus, die door Christus aan de zee van Tiberias in zijn ambt werd hersteld, wordt thans in de hand des Geestes als middel gebruikt om scherpe pijlen af te schieten op het hart van des Konings vijanden. En deze pijlen treffen doel!

Verslagenheid

Ook nu laat de Heere pijlen op uw hart afschieten door middel van deze meditatie. Petrus liet zijn hoorders weten dat zij schuldig stonden aan de dood van de Middelaar. Maar o, geliefde lezers, ook wij staan daaraan schuldig! In onze diepe val hebben wij God naar kroon en troon gestaan. Sindsdien haten wij Christus, achten Zijn bloed onrein en kruisigen Hem met onze eigenwillige godsdienst! Och, dat deze scherpe pijl uw ziel eens mocht treffen. Dat het eens de uitwerking mocht hebben die het had bij de Pinksterlingen, van wie wij lezen: “En als zij dit hoorden, werden zij verslagen in het hart.”

Hun oren werden doorboord door het zwaard des Geestes, zodat zij de stem van de Zoon van God mochten horen. De schellen vielen van hun ogen en het deksel dat op hun hart lag, werd weggenomen. Zij kregen in de dadelijkheid met God van doen. O, de indrukken van Zijn majesteit en heiligheid overstelpten hun hart! Zij werden voor de spiegel van Gods heilige wet geplaatst en zagen zich schuldig staan aan alle geboden Gods. Met name aan het zesde gebod: “Gij zult niet doodslaan”, want zij hadden de Heere der heerlijkheid gekruisigd. Het zwaard des Geestes doorstak hun hart! Diepe smart en droefheid vervulden hun hart, dat zij tegen zulk een heilig, rechtvaardig en goeddoend Wezen hadden gezondigd. Welke vrucht bracht dit in hen teweeg? In de eerste plaats verslagenheid des harten, zodat ze met de dichter konden instemmen: “Zeer gebogen en verslagen, moe van klagen, ga ik al den dag in ’t zwart” (Ps. 38:6, ber.). Zij waren waarlijk door schuldbesef getroffen en verslagen. Vervolgens noemen we ook als vrucht een heilige radeloosheid en verlegenheid der ziel. Door het aanschouwen van hun gruweldaad werden zij tot de uitroep gebracht: “Wat zullen wij doen, mannen broeders?” We willen thans in deze verlegen vraag de nadruk laten vallen op het woordje ‘wat’. Waarom? Omdat zij door het krachtdadige werk des Geestes in hun hart gevoelden dat er van hun kant geen doen meer aan was. Zij stemden in met de vraag van de onderwijzer in Zondag 5: “Aangezien wij dan naar het rechtvaardig oordeel Gods tijdelijke en eeuwige straf verdiend hebben, is er enig middel, waardoor wij deze straf zouden kunnen ontgaan en wederom tot genade komen?”

O, medereizigers naar de eindeloze eeuwigheid, is het noodgeschrei van deze Pinksterlingen uit de diepte van hun verlorenheid al uw noodgeschrei geworden? Bent u waarlijk aan het einde van uw doen gekomen, en hebt u God leren billijken in het straffen van uw ongerechtigheden? Dan is het onze hartelijke begeerte om hetzelfde te doen als Petrus deed, namelijk om Christus u voor te stellen tot een volkomen vergeving van al uw zonden. O, in niets en niemand anders dan in Hem alleen is het leven en de zaligheid te vinden voor uw doodschuldige ziel!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen