De nobele verliezer

Begin oktober versloeg het nationale voetbalteam het Palestijnse elftal met 7-0. Lofzangen alom in de Iraanse sportpers. Tot groot ongenoegen van de hoofdredacteur van de conservatieve krant Keyhan. Want Hossein Shariatmadari vond dat de eigentijdse sporthelden zich moesten spiegelen aan het grote voorbeeld van de veertiende-eeuwse Iraanse mysticus, dichter én, niet te vergeten, kampioen Pourya-ye Vali. Vandaar ook de titel van zijn aanklagende commentaar: “Pourya-ye Vali’s plaats is nog altijd leeg”.

Rolmodel

Waarom dient deze Pourya-ye Vali eigenlijk als rolmodel voor Shariatmadari? De hoofdredacteur verwijst daarvoor naar diens voorbeeldige gedrag. Naar verluidt vertoefde de gespierde sportheld Pourya- ye Vali eens op een avond in een moskee. Daar hoorde hij een vrouw bidden. Het was uitgerekend de moeder van zijn tegenstander de volgende dag. De oude vrouw bad Allah haar zoon de overwinning te schenken. Dat ontroerde Pourya-ye Vali intens. Hij besloot derhalve zijn opponent te laten winnen, ook al kostte hem dat prestige.

Vergelijk dat eens met die juichende sportjournalisten over “het doelpuntenfestival”, gispt Shariatmadari. Pourya-ye Vali wilde een moeder tenminste gelukkig maken door te verliezen, terwijl de Iraanse media buiten zinnen geraken over de zege van het eigen team op vertegenwoordigers van “het onderdrukte Palestijnse volk”...

Klein kunstje trouwens, die monsterzege, kritiseert Shariatmadari. De Palestijnen kunnen niet tippen aan de trainingsfaciliteiten van de Iraniërs. Die worden hen immers door “de zionisten” opzettelijk onthouden. Welbeschouwd komt dus naar de analyse van Shariatmadari de 7-0 op conto van Israël.

Overwinning

Waarderende zinnen wijdde de hoofdredacteur van Keyhan daarentegen aan de wedstrijdanalyse van de verliezende Palestijnse coach. De trainer treurde niet om de afstraffing. Integendeel, het pure feit dat zijn team de Islamitische Republiek fysiek had weten te bereiken, ondanks de vele problemen, vormde al een overwinning. Shariatmadari stileerde en dramatiseerde de komst van de Palestijnse ploeg met de woorden “door vuur en bloed heen”.

Nee, de Iraanse voetbaltrots had zich echt anders moeten opstellen tegenover de Palestijnse gasten, oordeelde de hoofdredacteur. Zeker, het voorbeeld van Pourya-ye Vali hoefde niet letterlijk te worden gevolgd, maar een gelijkspelletje of een nipte overwinning met 1-0 ware hoffelijker geweest tegenover het Palestijnse volk.

De moralist Shariatmadari houdt het Iraanse voetbalelftal, inclusief de sportpers, nog een tweede rolmodel voor. Saillant genoeg is dat eigentijds en betreft het de Revolutionaire Garde, de ruggengraat van het ayatollahregime. Volgens Shariatmadari’s story zoefde eens een lid van de Garde in een Land Cruiser Jeep langs alle wagens op de weg. Totdat plotsklaps een oude Iraanse kar, een Paykan, opdoemde. De chauffeur was een vader die vanaf de achterbank door zijn twee kleine kinderen werd aangevuurd om de Jeep vooral voor te blijven. Het nobele lid van de Revolutionaire Garde zag het familietafereel goedmoedig aan, nam gas terug en bleef keurig achter de Paykan hangen. Toen de laatste een parkeerplaats opreed, volgde de Jeep. De Gardist stapte uit, liep op de overgelukkige kinderen

(“Pa had gewonnen!”) toe en feliciteerde hen hartelijk met de woorden: “Jullie moeten wel heel gelukkig zijn dat ik jullie vaders auto maar niet voorbij kon!”

Een medecriticus van het Iraanse voetbalteam vond Shariatmadari in de parlementariër Ali Kayidi. Je doelsaldo opvoeren tegen “een onderdrukt, bezet land” strookt niet met belangrijke sportdoelen als het aanhalen van culturele en politieke banden, beleerde Kayidi. Daarenboven viel de Iraanse victorie op de Palestijnen precies samen met een donorconferentie in Teheran ten bate van de nooddruftige Palestijnse broeders en zusters. Dan ga je toch niet een Palestijnse tegenstander van de grasmat vegen! Zeer ongepast. Als moslim schaamde Kayidi zich voor deze afdroogpartij met de bal.

Uitsmijter

Zo niet het hervormingsgezinde dagblad Mardom Salari. Moedig genoeg distantieerde het zich op nuchtere wijze van het politiek correcte tweetal Shariatmadari/ Kayidi. De krant argumenteerde dat “het lijden van het Palestijnse volk” volkomen los stond van de voetbalmatch tussen het Iraanse en Palestijnse elftal.

Onder de pakkende kop “Voetbalpolitiek of politiek voetbal” opponeerde Mardom Salari in een hoofdredactioneel commentaar tegen de suggestie van Shariatmadari dat het Iraanse team voor een gelijkspel of een kleine overwinning op de Palestijnen had moeten gaan. Volgens het commentaar snapte Shariatmadari er in sportief en politiek opzicht niets van. Sportief bekeken dienen spelers zich juist in een oefenpartij waar te maken. En vanuit politieke optiek zorgt bovenal het beleid van de regering, die door hoofdredacteur Shariatmadari door dik en dun wordt gesteund, ervoor dat het Iraanse team noodgedwongen thuis tegen het zwakkere Palestijnse elftal moest aantreden, “omdat geen ander land tegen het nationale team wenst te spelen in een vriendschappelijke wedstrijd”. Een uitsmijter van eigen bodem. Over Iraans isolement gesproken.

Bas Belder Lid Nederlandse delegatie EFD-groep

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen