Muizen

Niemand die ome Geert toen nog geloofde. Had ie maar een meldpunt grijze muizen (MGM-meldpunt) moeten oprichten. Maar hij had wél gelijk! Sinds de mediahype in het voorbije kerstreces, is de muizenplaag in de Nederlandse volksvertegenwoordiging officieel. En ik kan uit eigen waarneming melden dat deze gezellige knagende diertjes ook in de wandelgang van de SGP huis houden. Sinds het plaatsen van degelijke ouderwetse muizenvallen stukken minder, maar toch. Vorige week meldde NRC-Handelsblad (de krant die het predicaat ‘kwaliteit’ inmiddels kwijt is geraakt) bij monde van een goed ingevoerde muizoloog dat de in de Tweede Kamer aangetroffen exemplaren afgevaardigden zijn van de soort mus musculus. De grote encyclopedie van het dierenrijk weet daarover te berichten dat de kop-romplengte van het diertje ongeveer 7-10 centimeter bedraagt, de staartlengte 6-10 centimeter, het gewicht uiteenloopt van 10 tot 45 gram en de gemiddelde leeftijd in het wild een ½ jaar is, en 3 jaar in gevangenschap. Het zijn groepsdieren, vaak des nachts actief – dus uitstekend passend bij de biotoop van het Haagse Binnenhof.

Rino

Voor zover mij bekend, zijn muizen de enige viervoeters die in het Tweede Kamergebouw worden gesignaleerd. Andere dieren mogen er niet in, afgezien van blindengeleidehond Rino. Die heeft speciale permissie om een van de stenografen van de Tweede Kamer van en naar haar werkplek in de vergaderzaal te begeleiden. Rino is goed afgericht, want hij weet dat het verboden is tekenen van goed- of afkeuring te laten horen tijdens een debat. Ook als Esther Ouwehond, pardon: Ouwehand (die van dat dierenpark en van de rolmopsen) iets goeds zegt, haalt Rino het niet in z’n kop om instemmend te blaffen. Er kan zelfs geen kwispel van af! Zelf betreur ik het strenge toelatingsbeleid wat betreft huisdieren. Ik weet zeker dat als ik mijn Turkse vriendin mee zou nemen in de Tweede Kamer, ze geen hond kwaad zou doen – figuurlijk gesproken dan, want een muilkorf of boerka zou haar bij de bejegening van soortgenoten niet misstaan. Al meer dan eens heb ik de hondenbrigade van de politie Haaglanden op bezoek gehad nadat mijn beessie zich onbetamelijk had gedragen tegenover Nederlandse soortgenoten. Dat ze een moeilijke jeugd heeft gehad, slecht is opgevoed en uit Turkije komt, blijkt op de vertegenwoordigers van de Nederlandse Hermandad weinig indruk te maken….

Sonja

En dan te bedenken dat er in Den Haag ooit een tijd is geweest dat honden gewoon de Tweede Kamer in mochten. Van ‘boer Koekoek’ is bijvoorbeeld bekend dat hij, komend uit zijn woonplaats Bennekom, af en toe zijn lievelingshond Sonja meenam naar Den Haag. Tussen de middag, terwijl de andere kamerleden zich in het Kamerrestaurant nestelden, ging Koekoek, geflankeerd door zijn Rottweiler, een rondje om. Menig paaltje maakte toen menigmaal kennis met de behoeften van de hond van de fractievoorzitter van de Boerenpartij. De adjunct, later gewoon directeur van de Stenografische Dienst, Joop Mindé, nam in zijn dagen in de jaren ’70 van de vorige eeuw iedere vrijdagmorgen ‘de draad’ op met aan zijn zijde zijn speelse cocker spaniël. Die lag gewoon op z’n werkkamer. Ook DS’70 bestond toen nog. De partij van de jonge Drees werd bijgestaan door een secure secretaresse die op haar beurt weer ter zijde werd gestaan door –eveneens- een spaniël.

Flits

De hond die het in de Tweede Kamer het verst schopte, was de hond van het PPR-kamerlid Michel van Winkel. De PPR was de Politieke Partij Radicalen, een partij die in 1989 is opgevreten door GroenLinks. Van Winkel was een Benedictijner pater die nog in de leer was geweest bij de Franciscanen, hetgeen zijn liefde voor al het gedierte des velds en des huizes zeker zal hebben gevoed. Hij diende ooit zelfs een initiatiefwet in om dieren beter te beschermen – een soort Dion Graus dus, zij het een linkse. Van Winkel zat slechts twee jaar in de Tweede Kamer (1975-1977), maar presteerde wat geen ander kamerlid ooit wist te presteren: hij nam zijn hond mee tijdens een commissievergadering in de vergaderzaal! Dat was nog in de oude vergaderzaal van de Tweede Kamer (de ‘balzaal’), die zaal met de groene bankjes waar aan de zijkant gordijntjes hingen die het zicht ontnamen op wat er onder die bankjes lag of zat. Nu was de hond van Van Winkel niet bepaald een groot exemplaar. Het was een, zoals men dat noemt, ‘boerenfokkie’, genaamd Flits. Welnu, vanachter het groene gordijn smokkelde de PPR-pater Flits de zaal binnen, waarbij de linkse Dion zelf op, en Flits onder het bankje plaats nam. Kamervoorzitter Vondeling had aanvankelijk dan ook niets in de gaten. Een attente griffier echter wel. Die had een neus voor dit soort onregelmatigheden, en dus stootte hij de Voorzitter even aan en fluisterde hem in het oor dat er een hond heimelijk de zaal was binnengeslopen. Terstond werd de vergadering stilgelegd voor een huishoudelijke mededeling. Vondeling maande Van Winkel vriendelijk doch dringend de zaal te verlaten, uiteraard met medeneming van Flits. Met de woorden dat het beestje zich keurig gedroeg en niet van zins was zich met het debat te gaan bemoeien, poogde het PPR-kamerlid de Kamervoorzitter nog te vermurwen om Flits tot het eind van de vergadering te tolereren, maar Vondeling was vastberaden. Hij begreep dat Flits noch zijn bezitter boze intenties hadden, maar, zei hij, zich beroepend op het Reglement van Orde van de Tweede Kamer: “Hij is geen lid!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen